Μικρός μαθαίνεις ν’ αγαπάς κάποιες ομάδες κι όταν τις αγαπάς τις υποστηρίζεις. Τις αγαπάς γιατί έχουν κάνει κάτι που σου φαίνεται σπουδαίο, γιατί φοράνε ωραίες εμφανίσεις, γιατί τις υποστηρίζουν οι φίλοι σου ή ο μπαμπάς σου ή τα αδέρφια σου ή γιατί απλά είναι από την περιοχή σου και στο γήπεδό τους βρέθηκες την πρώτη φορά που είδες ματς ζωντανά. Η επιλογή αυτή είναι πάντα συναισθηματική: το μυαλό δεν παίζει κανένα ρόλο. Μεγαλώνοντας, αν αγαπάς το ποδόσφαιρο, μαθαίνεις κάποιες ομάδες να τις σέβεσαι. Την Ρεάλ Μαδρίτης ποτέ δεν την αγάπησα γιατί δεν είναι ομάδα που μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση κι εμένα μου αρέσουν όσοι σε πείθουν πως υπάρχουν συνταγές επιτυχίας χρήσιμες για όλους. Αλλά δεν υπάρχει ομάδα που με έκανε μεγαλώνοντας να τη σέβομαι πιο πολύ από την Βασίλισσα, που ειδικά με κάτι νίκες σαν την χθεσινή κόντρα στην Παρί θυμίζει σε όλους γιατί είναι διαχρονικά η καλύτερη ομάδα του κόσμου.

Η Ρεάλ των 80’ς

Οταν ήμουν μικρός η Ρεάλ σχεδόν με τρόμαζε με τον τρόπο που κέρδιζε στην έδρα της. Την δεκαετία του ‘80 οι ομιλίες του Ανδρέα Παπανδρέου που έδειχνε η ΕΡΤ ήταν περισσότερες από τα ματς που μετέδιδε. Οι τηλεοπτικές μεταδόσεις των παιγνιδιών των ξένων ομάδων, που διεκδικούσαν τα τρόπαια των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, ξεκινούσαν μετά το Μάρτιο και μόνο όταν είχαν αποκλειστεί οι δικές μας. Για τέσσερα – πέντε χρόνια, από το 1984 μέχρι το 1989, όλοι σχεδόν παρακαλούσανε η Ρεάλ να χάσει το πρώτο ματς από τα προημιτελικά και μετά, ώστε να δούνε την αντίδραση της στο Μπερναμπέου. Οι μεταμορφώσεις της συγκεκριμένης ομάδας ήταν απίστευτες και παραμένουν ενδεικτικές του πως οι Ισπανοί αντιμετωπίζουν γενικά το ποδόσφαιρο: καμία ήττα δεν είναι ντροπή (όσο βαριά κι αν είναι) και καμία νίκη δεν είναι απίθανη (όσο δύσκολη κι αν μοιάζει). Στα πάνω της και στα κάτω της εκείνη η Ρεάλ του αρχηγού Μίτσελ ήταν μια υπέροχη υπερβολή! Αλλά οι ανατροπές της μου έμοιαζαν πάντα ανεξήγητες και τα ανεξήγητα από μικρός δεν τα μπορούσα.  

Απίστευτα πράγματα

Το 1984 στο κύπελλο UEFA είχε κάνει τρεις ανατροπές: είχε χάσει 3-1 από τη Ριέκα και την κέρδισε 3-0, 3-0 από την Αντερλεχτ και την κέρδισε 6-1, 2-0 από την Ιντερ και την κέρδισε 3-0 πριν κατακτήσει το τρόπαιο επικρατώντας στο διπλό τελικό της εκπληκτικής τότε Βιντεότον. Το 1985 συνέχισε το βιολί της ανατρέποντας στην ίδια διοργάνωση αρχικά την ήττα με 1-0 από την ΑΕΚ, που κέρδισε 5-1 και στη συνέχεια τις ήττες από τη Γκλάντμπαχ (1-5 και 4-0!) και πάλι την Ιντερ, μόνιμο θύμα της! Είχε χάσει 1-3 στο Σαν Σίρο και κέρδισε 5-1 στο Μπερναμπέου. Στο γήπεδό της έβαλε και 5 γκολ στην Κολωνία στον τελικό! Ένα χρόνο μετά σταμάτησε στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών, χάνοντας στη Γερμανία από τη Μπάγερν, έχοντας ανατρέψει πάλι τρεις εις βάρος της ήττες σε πρώτο παιγνίδι: οι Γιούνγκ Μπόις, η Γιουβέντους και ο Ερυθρός Αστέρας δεν άντεξαν στο Μπερναμπέου να υπερασπιστούν τις νίκες τους με 1-0, 1-0 και 4-2 αντίστοιχα! Αυτή την απίστευτη ομάδα ουσιαστικά την σταμάτησε η Μίλαν του Σάκι, όταν τη σκόρπισε με 5-0 στο Σαν Σίρο στον ημιτελικό του Πρωταθλητριών του 1988-89.

Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι το μυστικό εκείνης της ομάδας ήταν ότι έπαιζε στην έδρα της με το πόδι στο γκάζι πιστεύοντας ότι τίποτα δεν είναι μη αναστρέψιμο: δεν ήταν θέμα τακτικής, αλλά κυρίως πίστης. Εκεί, μπροστά στο πάντα απαιτητικό αλλά και ζεστό κοινό της, η «βασίλισσα» μεγαλουργούσε ξεχνώντας τα αμυντικά της προβλήματα που εκτός έδρας την φρέναραν: έπαιζε όχι απλά για να προκριθεί, αλλά κυρίως για να μην δυσαρεστήσει το κοινό της. Ηταν πάντα μια ομάδα έδρας η Ρεάλ κι αυτό μας έδειξε και χθες το βράδυ, όταν κόντρα σε μια καλύτερή της ομάδα, όπως είναι η τωρινή Παρί βρέθηκε να χάνει με 0-1, αλλά τελικά κέρδισε με 3-1. Αν κάτι δίνει στη νίκη της μεγαλύτερη λάμψη είναι ότι την πήρε χωρίς να είναι καλή! Είναι ζήτημα να έπαιξε τη μπάλα που ξέρει για είκοσι λεπτά σε ολόκληρο το παιγνίδι.

Ένα ματς μια σεζόν

Ολόκληρο το χθεσινό ματς μοιάζει με την εφετινή σεζόν της. Οποιος κάθισε να το παρακολουθήσει, την θεωρούσε φαβορί κι ας μην είναι στα καλά της. Όταν πέρασε το πρώτο τέταρτο και η Παρί προσαρμόστηκε, όλοι είδαμε γιατί η Ρεάλ έχει φέτος προβλήματα. Η άμυνά της, με ένα στόπερ, τον Νάτσο, σε ρόλο δεξιού μπακ και τον Μαρτσέλο με το μυαλό πάντα στην επίθεση, είχε προβλήματα με τους κυνηγούς της Παρί, ακόμα κι αν ο Νεϊμάρ ήταν κατώτερος των περιστάσεων. Ο Μόντριτς κι ο Κρος έμοιαζαν κουρασμένοι από το μισάωρο, ο Μπενζεμά ήταν εκτός παιγνιδιού και ο Ρονάλντο έμοιαζε να παίζει ξεχνώντας ότι έχει συμπαίκτες. Η Παρί με το στρωτό της ποδόσφαιρο προηγήθηκε με 0-1 και καθόλου δεν τρόμαξε όταν δέχτηκε την ισοφάριση με ένα πέναλτι, πριν ολοκληρωθεί το ημίχρονο. Στην επανάληψη βγήκε ακόμα καλύτερη, πίεσε ψηλά, έχασε ευκαιρίες, πανικόβαλε την Ρεάλ δείχνοντας σε όλη την Ευρώπη γιατί θεωρείται έτοιμη να κατακτήσει το τρόπαιο. Και στο τέλος έχασε με 3-1 χωρίς καλά καλά να καταλάβει πως.

Ο Ζιντάν ξέρει

Ο Ζιντάν, ενώ η ομάδα του μοχθούσε στη μεσαία γραμμή και υπέφερε στην άμυνα, θυμήθηκε ότι η αποστολή της Ρεάλ στο γήπεδό της είναι σταθερά μία και μόνη: να κάνει το κοινό της χαρούμενο παίζοντας για να κερδίσει. Ενας άλλος θα προσπαθούσε να ισορροπήσει το πράγμα στη μεσαία γραμμή, εκεί που ο Ραβιό και ο Βεράτι έκαναν ότι ήθελαν. Αυτός, όμως, που την νοοτροπία της Βασίλισσας την ξέρει όσο κανείς, αρχικά έβαλε τον Μπέιλ αντί του Μπενζεμά για να τρομάξει τον Εμερι και στη συνέχεια τον Λούκας και τον Ασένσιο για να πατήσουν το γκάζι με τον νεανικό τους ενθουσιασμό, όπως ο Χουανίτο και ο Μπουντραγκένιο στα 80’ς. Ο Εμερι, που στο Μερναμπέου έχει γνωρίσει λογιών λογιών εφιάλτες, πρόσθεσε τον τρεχαλιτζή Μενιέ, αφού το 1-1 δεν του έμοιαζε και κακό αποτέλεσμα, βγάζοντας τον Καβάνι κι ανεβάζοντας τον Ντάνι Αλβες στα χαφ, αλλά στο 4 -2-4 με το οποίο η Ρεάλ τελείωσε το ματς δεν είχε απάντηση. Εχασε με 3-1 από μια ομάδα, που, (αν είναι ποτέ δυνατόν!), προσπαθεί να σώσει την χρονιά της κερδίζοντας το Τσάμπιονς λιγκ!

Κάποτε ο Χάινκες

Το 1998 η Ρεαλ είχε κερδίσει τη μεγάλη κούπα στο Αμστερνταμ μετά από πολλά χρόνια. Οι Ισπανοί δημοσιογράφοι ρώτησαν τον τότε προπονητή της, τον Γιουπ Χάινκες, πως γίνεται να είσαι πρωταθλητής Ευρώπης και πέμπτος στο Ισπανικό Πρωτάθλημα. Ο Γερμανός απάντησε ότι η Ρεάλ στην Ευρώπη έχει μόνο ένα αντίπαλο: τον εαυτό της. Δεν είναι αλήθεια: υπάρχουν πολλές σπουδαίες ομάδες πάντα. Η αίσθησή μου είναι ότι η γεμάτη φρεσκάδα Παρί την Ρεάλ στο Παρίσι θα την αποκλείσει: το έχει ξανακάνει. Αλλά ο Χάινκες έχει ένα δίκιο: η Ρεάλ στην Ευρώπη μεταμορφώνεται, κερδίζοντας μεγάλα ματς ακόμα κι αν, όπως φέτος, καλή δεν είναι - αν απλά το πιστεύει ένα τρόπο θα τον βρει. Κυρίως γιατί οι παίκτες της γνωρίζουν πως δεν έχουν κανένα δικαίωμα να πληγώσουν το κοινό τους. Αυτό που έχει δει στο Μπερναμπέου τους καλύτερους.