Οι μικροί επιστήμονες του μπάσκετ τα κατάφεραν να κερδίσουν το χρυσό στο Πανευρωπαϊκό των Νέων Ανδρών που έγινε στο Ηράκλειο κι αν πω ότι το περίμενα θα πω ψέματα. Θεωρούσα ότι η κατάθεση ψυχής και η μεγάλη ανατροπή, που έκαναν στο ματς με την Λιθουανία, ήταν το όριο αυτής της σπουδαίας ομάδας: αποδείχτηκε ότι ήταν η στιγμή της απογείωσής της. Οι φοβεροί αυτοί απόφοιτοι του μεγάλου πανεπιστημίου του ελληνικού μπάσκετ κέρδισαν πανεύκολα τα δυο επόμενα ματς, αποδεικνύοντας ότι ο τελικός ήταν τελικά εκείνο το καταπληκτικό ματς με την Λιθουανία στους «οκτώ». Στον ημιτελικό έβαλαν στα καλάθια τους Ισπανούς που είχαν ταλέντο πολύ, αλλά καμία ομαδικότητα, και έδειξαν στους Ισραηλινούς, πριν σηκώσουν το τρόπαιο, ότι σε αυτό το τουρνουά, παίζοντας σκάκι, δεν μπορεί να τους κερδίσει κανείς.
Με πείσμα απίστευτο
Είναι αλήθεια ότι η Εθνική ομάδα αυτή που κέρδισε μετάλλια και στα τρία τουρνουά που έπαιξε κάνοντας την πορεία της (και ως ομάδα Εφήβων και ως ομάδα Νέων και ως ομάδα Νέων Ανδρών) τα κατάφερε αυτή τη φορά κόντρα στη λογική: δεν είχε τον Παπαγιάννη, δεν είχε τον μικρό Αντετοκούνμπο, δεν είχε καν το τεράστιο βάθος, που επιτρέπει να κρυφτούν οι απουσίες. Όμως η Ελλάδα στις μικρές ηλικίες δεν χρειάζεται να κατεβάσει μια dream team για να πάρει το χρυσό. Σε αυτή την ομάδα έφτανε ότι είχε ένα σουπερ σταρ, τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο που μπορεί σε αυτή την ηλικία και σε αυτά τα τουρνουά να παίξει σε όλες τις θέσεις, ότι είχε τον καλύτερο οργανωτή της διοργάνωσης, τον αναγεννημένο στον ΠΑΟΚ Αντώνη Κόνιαρη, ότι είχε μαχητικούς ψηλούς και ότι είχε κυρίως ένα σωρό καμικάζι έτοιμους να έρθουν από τον πάγκο και να τα δώσουν όλα. Στον ημιτελικό και στον τελικό η ομάδα ενθουσίασε για την ψυχραιμία της, την ωριμότητα της, την τακτική της ανωτερότητα, που όπως έγραφα και τις προάλλες πρέπει να γίνει το σήμα κατατεθέν του ελληνικού μας μπάσκετ, αν θέλουμε αυτό να συνεχίσει να έχει επιτυχίες. Όπως αποδείχτηκε αυτή η καταπληκτική ομάδα είχε κι ένα πείσμα απίστευτο που δεν το συναντάς συχνά στην Ελλάδα. 
Χωρίς καμία υποστήριξη
Το εντυπωσιακότερο σε αυτό το κατόρθωμα της σπουδαίας αυτής ομάδας είναι ότι έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης χωρίς καμία σχεδόν υποστήριξη: είναι να απορείς πως συμβαίνουν αυτά τα μαγικά σε αυτή χώρα. Προπονητές και υπεύθυνοι πληρώνονται αραιά και που, αφού στην ομοσπονδία δεν υπάρχουν χρήματα. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά στις ομάδες τους δεν παίρνουν καθόλου χρόνο συμμετοχής – δεν τους εμπιστεύονται ούτε για να παίξουν αυτή την άμυνα, μολονότι όλοι καμαρώνουμε για την αποτελεσματικότητα της. Οι μικροί έγιναν πρωταθλητές Ευρώπης στο τέλος μιας εβδομάδας, που οι έλληνες μπασκετμπολίστες απείλησαν ότι δεν θα αρχίσει το πρωτάθλημα, αν ο ΕΣΑΚΕ αποφάσιζε να παίζουν οι ομάδες με επτά ξένους παίκτες! Μου λένε ότι αυτή η μεθόδευση, που δεν πέρασε τελικά, είχε να κάνει με το ότι τα τελευταία χρόνια πολλές ελληνικές ομάδες έχουν γίνει το πάρκινγκ διάφορων αντζέντηδων, που φέρνουν φτηνούς ξένους στην Ελλάδα, τους παρκάρουν στους ελληνικούς συλλόγους και όταν αυτοί δείξουν την αξία τους φεύγουν για να πάρουν ένα συμβόλαιο στην Ιταλία, στην Γερμανία και στην Ισπανία. Αυτό το ωραίο κόλπο δεν οδηγεί πουθενά ή μάλλον οδηγεί σε αυτό που βλέπουμε, δηλαδή σε ένα πρωτάθλημα χωρίς ομάδες – ένα πρωτάθλημα, δηλαδή, σαν αυτό που έχουμε. Αυτό το πρωτάθλημα, στο οποίο δεν υπάρχει χρόνος για να παίζουν οι έλληνες παίκτες και στο οποίο παίρνουν μέρος ομάδες που ελάχιστες ευκαιρίες δίνουν στα νέα παιδιά, έβγαλε μια ομάδα που έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης στους Νέους Ανδρες. Σε ποιόν να το πεις και να σε πιστέψει…
Ο δρόμος είναι αυτός, αλλά…
Είναι εύκολο μετά το θρίαμβο των πιτσιρικάδων να πεις ότι τα παιδιά αυτά φωνάζουν πως ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν οι ελληνικές ομάδες, για να μπορούν να ζήσουν, είναι η αξιοποίηση αυτών των μικρών γεννημένων νικητών. Είναι εύκολο να πεις πως το χρυσό μετάλλιο φωνάζει πως χρειάζεται στροφή στην παραγωγή ελλήνων παικτών, μεγαλύτερη προσοχή στην αξιοποίηση των ταλέντων, ακόμα καλύτερη δουλειά στις Ακαδημίες, διότι μόνο βγάζοντας καλούς Ελληνες παίκτες μπορεί οι ελληνικές ομάδες να είναι στο μέλλον αξιόπιστες και οι Εθνικές πάντα δυνατές. Αλλά αυτά τα εύκολα και αυτονόητα πράγματα είναι καιρός τώρα που το ελληνικό μπάσκετ τα έχει ξεχάσει κι αμφιβάλω κι αν θα τα θυμηθεί. Βλέποντας τα μεγάλα παιγνίδια αυτών των σπουδαίων επιστημόνων του ελληνικού μπάσκετ καλοκαιριάτικα σκεφτόμουν σταθερά ένα και μόνο πράγμα: πως αυτά τα παιδιά παίζουν για την πάρτη τους και μόνο. Είναι φανερό πως αυτή την Εθνική ομάδα την θεωρούν ομάδα τους και δίνουν χρόνια τώρα στα τουρνουά, που παίρνουν μέρος καλοκαιριάτικα, τον καλύτερο εαυτό τους γνωρίζοντας πως το χειμώνα πάλι δεν θα παίζουν πολύ, αλλά δεν τρέχει και τίποτα. Είναι παιδιά που επιμένουν να διακρίνονται, μολονότι η ίδια η χώρα, οι ομάδες της και το πρωτάθλημά τους κάνει ό,τι μπορεί για να τα ξενερώσει. Είναι σπάνια παιδιά γιατί βρίσκουν τη δύναμη να υπενθυμίζουν σε όλους ότι έχουν περισσότερο τσαγανό, περισσότερη όρεξη για διάκριση και σίγουρα μεγαλύτερη καρδιά από όσο όλοι οι άλλοι πιστεύουν. Είναι αλήθεια ότι στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ έχουν υπάρξει πολλές πρωταθλήτριες Εθνικές ομάδες στις μικρές ηλικίες – μετά κάτι γίνεται λάθος και πολλά από τα παιδιά που κέρδισαν τα μετάλλια δεν έχουν την πρόοδο που πρέπει. Όμως ετούτη η ομάδα είναι μια από τις λίγες που θυμάμαι, που κέρδισε ένα χρυσό γιατί αυτοί που την αποτελούν αποφάσισαν να τρελάνουν τους πάντες! Το κέρδισε κόντρα στα προγνωστικά, κόντρα στη λογική, κόντρα στους ειδήμονες και κόντρα στις ίδιες τις ομάδες στις οποίες οι μικροί (δεν) παίζουν. Το να τους πεις μπράβο είναι το λιγότερο που έχεις να κάνεις. Ο σκοπός είναι να μάθεις να τους πιστεύεις κι αυτό είναι το πιο δύσκολο.
Καλοκαιρινή ανάσα
Μπράβο στον Ηλία Παπαθεοδώρου και όλο το τημ του: μας έδωσαν μια ωραία ανάσα καλοκαιριάτικα. Πολύ φοβάμαι πως τίποτα δεν θα αλλάξει θεαματικά. Οι μικροί αυτοί πρωταθλητές θα συνεχίσουν να ψάχνουν ευκαιρίες, οι ομάδες τους θα τους εμπιστεύονται πάντα λίγο, το κατόρθωμά τους θα παραμείνει ανεξήγητο. Όμως πέτυχαν κάτι σπουδαίο. Να αποδείξουν ότι το πρόβλημα δεν είναι αυτοί – αυτοί είναι πρωταθλητές Ευρώπης με το σπαθί τους. Το πρόβλημα είναι όλοι οι υπόλοιποι…
