Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις με μια διαδικαστική νίκη στο Αγρίνιο με 0-2. Διαδικαστικές στο φινάλε του πρωταθλήματος υπήρξαν και οι νίκες με την Κέρκυρα και τα Γιάννινα – ήρθαν εύκολα και τη στιγμή που χρειάζονταν. Δεν είναι μεγάλες νίκες, αλλά ήταν απαραίτητες και δεν θα ήταν πιθανότατα εξίσου εύκολες, αν στον πάγκο της ομάδας δεν βρισκόταν ο Τάκης Λεμονής.
Εκανε ό,τι περίμενα
Δεν έχω γράψει τίποτα για τον Λεμονή από την μέρα της επιστροφής του γιατί δεν υπήρχε σοβαρός λόγος. Το τι μπορεί να δώσει ο Λεμονής στον Ολυμπιακό το θεωρούσα δεδομένο και η παρουσία του δεν με εξέπληξε. Ο Ολυμπιακός βρήκε ηρεμία, ώστε να πάρει τα αποτελέσματα που έψαχνε χάρη στην κατακόρυφη άνοδο της απόδοσης κάποιων ποδοσφαιριστών του. Με το Λεμονή είδαμε τον καλύτερο Μάριν και τον καλύτερο Ρομαό στη σεζόν, ξαναείδαμε τον Τσόρι (και μάλιστα να σκοράρει), είδαμε ποια μπορεί να είναι η επιθετική χρησιμότητα του Ντε Λα Μπέγια, είδαμε επιτέλους τον Ρέτσο στη φυσική του θέση και καλούς δίπλα του και τον Μποτία και τον Ντα Κόστα γιατί η άμυνα δεν ανέβαινε πολύ, είδαμε ένα χρήσιμο, αλλά γκαντέμη Καρντόσο και είδαμε κι ένα ματς στρατηγικής, μετά από πολύ καιρό: αναφέρομαι στο παιγνίδι με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, στο οποίο ο Λεμονής έκανε ματ παρατάσσοντας τον Ολυμπιακό με τρία πραγματικά χαφ (Ρομαό, Καμπιάσο, Μάρτινς) μετά από καιρό – πιστεύω ότι αν αυτό το είχε κάνει και στο Καραϊσκάκη θα κέρδιζε κι εκεί την ΑΕΚ. Τα έκανε όλα άψογα ο Λεμονής; Όχι. Παρακολουθήσαμε στις μέρες του ματς χαμηλής αγωνιστικής έντασης – πιθανότατα γιατί βρισκόμαστε στο τέλος της σεζόν. Σε όλα αυτά τα παιγνίδια τη διαφορά την έκανε η όρεξη των παικτών και η διάθεσή τους και σχεδόν σε όλα υπήρξε κι ένα πλήθος από πεταμένα ημίχρονα. Η ομάδα έπαιξε τόσο όσο έπρεπε για να γίνει η δουλειά – σε μερικές περιπτώσεις απλά ξεσπώντας. Δεν λέω ότι αυτό είναι λίγο και προς Θεού δεν το ακυρώνω: ίσως τη δεδομένη στιγμή να μην μπορούσε να γίνει αλλιώς. Αλλά από τότε που τον θυμάμαι τον Λεμονή στον Ολυμπιακό η δουλειά του είναι η ίδια: μοιάζει με αυτή του καλού εκλέκτορα, που υπερασπίζεται τα παιδιά του. Αν έχεις 25 πρωτοκλασάτους παίκτες δύσκολα θα κάνει λάθος. Αλλά η προτεραιότητα του Ολυμπιακού ενόψει της νέας σεζόν πρέπει να είναι εντελώς διαφορετική: πρέπει να χτιστεί μια ομάδα. Είναι απαραίτητο να γίνει ένα βήμα μπροστά.
Τι θα πει «χτίζω μια ομάδα»
Πολλές φορές γράφοντας και μιλώντας για το ποδόσφαιρο χρησιμοποιούμε γενικούς όρους, που δεν λένε τίποτα. Τι θα πει «χτίζω μια ομάδα»; Είναι απλό και είναι συνάμα και δύσκολο και είναι πάντα δουλειά του προπονητή. Στη φάση που βρίσκεται ο Ολυμπιακός τα ερωτηματικά που κουβαλάει είναι περισσότερα από τις βεβαιότητες του. Χρειάζεται πρώτα από όλα να γίνει μια σοβαρή αξιολόγηση του υλικού του, (αναφέρομαι και στους δανεικούς…) που δεν είναι και τόσο εύκολη. Αν ρωτήσεις είκοσι οπαδούς του Ολυμπιακού για το ποιοι από τους εφετινούς μπορεί να είναι βασικοί στην ομάδα του χρόνου θα πάρεις είκοσι διαφορετικές γνώμες! Ο προπονητής του Ολυμπιακού όμως πρέπει την όποια γνώμη του να την μετρήσει και να την υπερασπιστεί: να καταλήξει σε όσους μπορεί να τον βοηθήσουν και να τους στηρίξει χωρίς ανασφάλειες – αλλιώς θα ξαναδούμε συμπεριφορές Μπέντο. Πρέπει επίσης ο προπονητής φέτος να υποδείξει και ποδοσφαιριστές κι όχι απλά θέσεις στις οποίες πρέπει η ομάδα να ενισχυθεί: δεν ξέρω πόσα ακριβά συμβόλαια θα δώσει ο Ολυμπιακός, αλλά όσα κι αν είναι αυτά πρέπει να τα πάρουν παίκτες στους οποίους ο κόουτς πιστεύει τυφλά. Και τέλος, αφού γίνουν όλα αυτά, πρέπει να δημιουργηθεί μια ομάδα ικανή να παίζει ματς μεγάλης αγωνιστικής έντασης, να ξέρει δηλαδή να παίζει ένα ποδόσφαιρο που στην Ευρώπη σου επιτρέπει να στέκεσαι καλά και στην Ελλάδα σου επιτρέπει να κερδίζεις εύκολα, γιατί οι ελληνικές ομάδες δεν το ξέρουν. Ο Ολυμπιακός τη νέα σεζόν δεν χρειάζεται ούτε κάποιον θεωρητικό, ούτε κάποιον μάνατζερ: χρειάζεται ένα εργάτη δάσκαλο με ξεκάθαρες ιδέες, ικανό να φτιάξει μια ομάδα που πρώτα από όλα να τρέχει, να πιέζει και να σκοράρει, μια ομάδα δηλαδή μοντέρνα. Η εφετινή, από την πρώτη στιγμή της σεζόν, ήταν μια ομάδα μονάδων (γι’ αυτό δυσκολεύτηκε ν αντικαταστήσει τον Ιντέγιε και τον Μιλιβόγεβιτς), χωρίς σοβαρούς μηχανισμούς άμυνας, αρκετά προβλέψιμη επιθετικά και κυρίως πολύ light στη μεσαία γραμμή – μια τέτοια ομάδα, με μερικούς καλύτερους παίκτες από τους φετινούς μπορεί εύκολα να την φτιάξει και να την διαχειριστεί κι ο Λεμονής, αλλά ο σκοπός του Ολυμπιακού, μετά από όσα φέτος πέρασε εξαιτίας και των δικών του λαθών, πρέπει να είναι να πάει ένα βήμα παρακάτω. Αν του χρόνου ο πρωταθλητής βγαίνει στα play off π.χ η ομάδα που θέλει να κερδίσει το πρωτάθλημα θα χρειαστεί να παίξει, αν μπει σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης, πάνω από 60 ματς. Αυτά, με αργό ποδόσφαιρο, βασισμένο σε ατομικές ενέργειες και επιδείξεις τεχνικής μια στο τόσο, απλά δεν βγαίνουν. Χρειάζεσαι μια ομάδα με ταυτότητα, ικανή να παίζει το ίδιο ποδόσφαιρο αλλάζοντας αρκετά από Τετάρτη σε Κυριακή κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν αυτός που θα τη φτιάξει μπορεί να διδάξει πράγματα – πράγματα που πρέπει να μπορούν να κάνουν όλοι. Αν π.χ οι βασικοί σου σου χρειάζονται ακόμα και για να κερδίσεις τον Λεβαδειακό, είναι δύσκολο να κάνεις πρωταθλητισμό και δεν μπορείς να περιμένεις πως πάλι ο ανταγωνισμός θα είναι της πλάκας.
Επιστολές με τον Κόκκαλη
Ο Λεμονής αρέσει σε πολλούς οπαδούς και πολλούς παράγοντες του Ολυμπιακού. Ξέρει τον Ολυμπιακό, μιλάει τη γλώσσα των οπαδών του, μπορεί να διαχειριστεί τα δύσκολα αποδυτήρια του, μπορεί να συνεργαστεί και με την όποια διοίκησή της ομάδας με διάφορους τρόπους: κάποτε με τον Κόκκαλη αντάλλασσε επιστολές (!) για το αν θα μείνει ή θα φύγει ο Ριβάλντο, γιατί ήθελε και οι δικές του θέσεις κι αυτές του προέδρου να είναι ξεκάθαρες – τα γραπτά μένουν. Αν υπήρχε ένα σοβαρό Μουσείο του Ολυμπιακού αυτές θα έπρεπε να είναι κάπου κορνιζαρισμένες! Δεν ακυρώνω την εφετινή του συνεισφορά: ίσα ίσα, έφερε πολλά πολύτιμα, όπως ηρεμία, ψυχραιμία, προσήλωση. Αν αυτός ο Ολυμπιακός ήταν μια καλοκουρδισμένη, στιβαρή ομάδα, που είχε ανάγκη μόνο μερικές προσθήκες θα ήμουν ο πρώτος που θα έλεγε ότι πρέπει να μείνει. Αλλά ο Ολυμπιακός χρειάζεται χτίσιμο από την αρχή, νέους πρωταγωνιστές, ολοκαίνουργιες αγωνιστικές προτεραιότητες, σχέδιο και ενθουσιασμό κι αυτά μπορεί να τα δώσει ένας νέος Βαλβέρδε π.χ, δηλαδή κάποιος που θα φέρει ένα αέρα ανανέωσης. Αν ήμουν ο πρόεδρος του Ολυμπιακού θα τον ευχαριστούσα τον Τάκη και θα τον κρατούσα στην οικογένεια, ξέροντας πως αν χρειαστεί και πάλι θα βοηθήσει. Αλλά τώρα πρέπει να βοηθήσω την ομάδα εγώ. Δείχνοντας πως από τα λάθη έμαθα.
