Το Τσάμπιονς λιγκ, από τότε που απέκτησε την τωρινή του μορφή και γίνεται με καλοκαιρινά προκριματικά, ομίλους κι όχι μόνο πρωταθλητές, κανείς δεν έχει καταφέρει να το κερδίσει δυο χρονιές στη σειρά. Επίσης ποτέ σε αυτή τη διοργάνωση δεν προκύπτει ο τελικός που όλος ο κόσμος περιμένει, μολονότι στη διάρκεια της διοργάνωσης κάποιες ομάδες ξεχωρίζουν. Όταν το αγγλικό Big 4 χάριζε ωραίες βραδιές σε όλη την Ευρώπη, ποτέ δεν είδαμε ένα τελικό ανάμεσα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και στη Λίβερπουλ. Ποτέ δεν είδαμε Ρεάλ Μαδρίτης – Μπαρτσελόνα: η Ισπανία το «classicο» το κρατάει για την πάρτι της. Τα τελευταία χρόνια Μπάγερν Μονάχου, Ρεάλ και Μπαρτσελόνα είναι οι μόνιμες πρωταγωνίστριες, ποτέ, όμως, δεν έφτασαν δυο από αυτές στον τελικό: πάντα βρίσκεται κάποια Ατλέτικο Μαδρίτης να μπει σφήνα. Πιθανότατα το ίδιο θα συμβεί και φέτος. Αφενώς γιατί η Μπάγερν και η Ρεάλ Μαδρίτης θα βρεθούν αντιμέτωπες τώρα και αφετέρου γιατί όταν στα προημιτελικά φτάνουν τέσσερα αουτσάιντερ, και παίζουν και μεταξύ τους (Ατλέτικο – Λέστερ και Ντόρτμουντ – Μονακό), μεγαλώνουν οι πιθανότητες να δεις στον τελικό μια από αυτές τις ομάδες.

Το πλέον αμφίρροπο

Περιμένοντας, όπως οι καλόγεροι το Πάσχα, αυτά τα ματς, θέλω να καταθέσω την εντύπωσή μου ότι το εφετινό Τσάμπιονς λιγκ μοιάζει το πλέον αμφίρροπο της πρόσφατης ιστορίας – μοιάζει τόσο αμφίρροπο που δεν αποκλείεται στον τελικό να προκύψει και το μεγάλο ζευγάρι που ποτέ δεν είδαμε, ένα Μπαρτσελόνα – Ρεάλ π.χ. Αν ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, οι λεπτομέρειες μας λένε για την ώρα ότι πρέπει να περιμένουμε εκπλήξεις. Η Ρεάλ στη φάση των ομίλων τερμάτισε δεύτερη! Η Μπαρτσελόνα δέχτηκε τέσσερα γκολ από την Παρί στο Παρίσι και μπορεί να την απέκλεισε κάνοντας στη ρεβάνς το θαύμα των θαυμάτων, αλλά έδειξε και πόσο ελάχιστα αξιόπιστη είναι. Η Μονακό του Ζαρντίμ έχει παίξει ίσως το καλύτερο ποδόσφαιρο από όλους, απέκλεισε σε επικά παιγνίδια την Μάντσεστερ Σίτι του Γκουαρντιόλα, αλλά μιλάμε για μια ομάδα χωρίς καυτή έδρα, η οποία βασίζεται σε υπερταλαντούχους πιτσιρικάδες, που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πως θα συμπεριφερθούν στα δύσκολα.

Καμία δεν βελτιώθηκε

Μπαίνοντας στην τελική ευθεία είναι παράδοξο αλλά βλέπουμε ομάδες που στη διάρκεια της σεζόν δυσκολεύονται να κρύψουν τα προβλήματα τους και καμία δεν μοιάζει να έχει βελτιωθεί εντυπωσιακά σε σχέση με το πώς ξεκίνησε: η Μονακό, που διεκδικεί από την Παρί και το γαλλικό πρωτάθλημα είναι μάλλον η εξαίρεση στον κανόνα. Οι υπόλοιποι είναι στους 8 χωρίς να κάνουν τις καλύτερες χρονιές τους. Η Μπάρτσα του Μέσι, του Νεϊμάρ, του Σουάρες, όταν κολλάει δεν μπορεί να βάλει γκολ ούτε στη Μάλαγα: ποιος θα το έλεγε! Η Ρεάλ Μαδρίτης μοιάζει να θέλει φέτος περισσότερο το ισπανικό πρωτάθλημα, στο οποίο πάντως επίσης δυσκολεύεται. Ο Ρονάλντο και ο Μπέιλ πλήρωσαν ακριβά την κόπωση του καλοκαιρινού Euro – στη Μαδρίτη όλοι προσεύχονται να έχει ο Θεός καλά τον Σέρχιο Ράμος. Η Μπάγερν Μονάχου έχει στη Μπουντεσλίγκα τις μεγαλύτερες απώλειες βαθμών σε σύγκριση με τα τελευταία χρόνια κι ας τρέχει πάλι μόνη της. Η Γιουβέντους είναι πάντα σταθερή, αλλά μοιάζει ομάδα που περιορίζεται στο να κάνει τη δουλειά της και τίποτα πιο πολύ – ίσως οι εύκολες νίκες της στην Ιταλία να την έχουν κάνει μαλθακή. Η Λέστερ άλλαξε τη σεζόν της, όταν έδιωξε τον Ρανιέρι, αλλά το περισσότερο που θα πετύχει είναι μια άνετη παραμονή στην Πρέμιερ λιγκ. Η Ατλέτικο Μαδρίτης δεν έκανε πρωταθλητισμό, όπως ο Σιμεόνε σχεδίαζε: παίζει φέτος ένα ποδόσφαιρο λιγότερο σκληρό και σίγουρα πιο επιθετικό από αυτό που μας έχει συνηθίσει, τουλάχιστον μέχρι τώρα, αλλά δεν έχω καταλάβει αν αυτό της ταιριάζει. Τέλος η Ντόρτμουντ παραμένει ο καλύτερος ίσως ιδεολογικός εκπρόσωπος του ποδοσφαιρικού «όσα πάνε κι όσα έρθουν». Πάντα χαίρεσαι να την βλέπεις, πάντα δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι μπορεί να κερδίσει κάτι σημαντικό, παρά τη σοβαρότητα του Σωκράτη και τα γκολ του ασταμάτητου Ομπαμεγιάνκ.    

Δεν βλέπω ένα Μουρίνιο

Ομολογώ ότι η χρονιά μου θυμίζει λίγο το 2004, τότε που στον τελικό έφτασαν η Πόρτο και η Μονακό και θριάμβευσε ο Μουρίνιο, μόνο που Μουρίνιο δεν βλέπω. Στους πάγκους των ομάδων βρίσκονται καλοί επαγγελματίες που κάνουν τη δουλειά τους – η επιτομή αυτού του είδους του καλού διαχειριστή είναι ο Κάρλο Αντσελότι, που (και) με την Μπάγερν προσπαθεί να αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρεις να κερδίσεις το Τσάμπιονς λιγκ διαλέγοντας ματς, στα οποία θα ανεβάσεις ταχύτητα κι όχι πατώντας συνεχώς το γκάζι, όπως συνέβαινε τον καιρό του Γκουαρντιόλα. Ο Ζινεντίν Ζιντάν, που ο Αντσελότι θα χει αντίπαλο σε αυτή τη φάση είναι παιδί του: μοιάζει να δουλεύει με το εγχειρίδιο που ο Ιταλός άφησε φεύγοντας από τη Μαδρίτη. Σε άλλες ομάδες προπονητές πιστεύουν πως οι παίκτες θα κάνουν το κάτι παραπάνω για χάρη τους, γιατί αυτοί το καλοκαίρι θα φύγουν και θα τους απαλλάξουν από την παρουσία τους. Ο Λουίς Ενρίκε έχει αναγγείλει την αποχώρησή του, ρίχνοντας την καυτή πατάτα στους Μέσι – Νεϊμάρ – Σουάρες. Το ίδιο ψιθυρίζεται και για τον Σιμεόνε και τον Αλέγκρι, που αναμένεται το καλοκαίρι να κλείσουν τους κύκλους τους στην Ατλέτικο και στην Γιουβέντους. Δεν υπάρχουν φέτος στον πάγκο ιδιοφυίες, παρά μόνο κατάλληλοι για τη δουλειά άνθρωποι – θα χει πλάκα να το πάρει η Λέστερ και να γράφουν οι Αγγλοι ότι έγραψε ένα ακόμα αριστούργημα ο Σαίξπηρ που κάθεται στον πάγκο της, αλλά δεν το βλέπω.

Με έπιασε μια νοσταλγία

Τι βλέπω; Κάποιες μεγάλες ομάδες στο τέλος του κύκλου τους. Νομίζω πως ανεξάρτητα με την έκβαση του εφετινού Τσάμπιονς λιγκ υπάρχει μια γενική αίσθηση πως πέρασαν οι καλύτερες μέρες της Μπάγερν, της Μπαρτσελόνα, της Ρεάλ, της Ατλέτικο – ίσως και της Γιουβέντους, μολονότι η ηγεμονία της στην Ιταλία θα παραμείνει. Μου φαίνεται ότι καμία από αυτές τις ομάδες δεν είναι καλύτερη από αυτό που ήταν τρία χρόνια πριν – κατά κάποιο τρόπο παρακμάζουν κερδίζοντας. Είναι βέβαιο ότι από τώρα μέχρι το φινάλε θα δούμε και μεγάλες εκπλήξεις και σπουδαία και δραματικά ματς, αλλά μου λείπουν η στιβαρότητα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, η δίψα της Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα, οι Γκαλάκτικος της Ρεάλ, το Ανφιλντ, ο δαιμονισμένος ρυθμός της Μπάγερν του Ριμπερί και του Ρόμπεν, οι διαβολιές του Μουρίνιο και οι κάποτε σπουδαίες ιταλικές άμυνες, που έφερναν στους γείτονες Ιταλούς τρόπαια. Δεν είναι κακές οι ομάδες που φέτος θα το διεκδικήσουν το μεγάλο τρόπαιο, αλλά οι πιο πολλές είναι σαν μεγαλοκοπέλες: τις βλέπεις και απλά θυμάσαι τι κουκλάρες ήταν κάποτε.

Μάλλον έχω γεράσει κι εγώ μαζί τους και νοσταλγώ. Κακό πράγμα, πασχαλιάτικα.