Στην κληρωτίδα είχαν μείνει η Σεβίλλη, η Αρσέναλ, η Βιγιαρεάλ, η Μπενφίκα και η Ντιναμό Κιέβου. Στον Ολυμπιακό προέκυψε η ουκρανική ομάδα, που ήταν εκείνη τη στιγμή μάλλον η πιο καλή επιλογή αντιπάλου με βάση τη δυναμικότητα όσων είχαν απομείνει. Η κλήρωση του Ολυμπιακού για αυτό το λόγο ήταν καλή. Αλλά μόνο για αυτόν.
Ενας κακός μπελάς
Η Ντιναμό είναι ένας τεράστιος κακός μπελάς. Εχει ιστορία, ξέρει τι δυσκολίες θα συναντήσει στην Ελλάδα αφού μόλις πέρυσι είχε αντιμετωπίσει την ΑΕΚ, είναι μια δεμένη ομάδα που πέρασε εύκολα την πρώτη φάση, είναι κυνική και σκληρή κι αν χρειαστεί μπορεί να παίξει πολύ κλειστά. Είναι το είδος της ομάδας που δυσκολεύει πολύ τον εφετινό Ολυμπιακό, που δεν ανοίγει εύκολα κλειστές άμυνες και είναι και διαιτητικά πανίσχυρη. Και το χειρότερο; Δεν τρομάζει τους οπαδούς του Ολυμπιακού πολλοί από τους οποίους έχουν αρχίσει από χθες να μιλάνε για τη φάση των 16, κοιτάζοντας τα άλλα ζευγάρια. Κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα.
Να δείρει άνθρωπο
Ο Γιάννης Ιωαννίδης είναι άνθρωπος προληπτικός και ως προπονητής πρέπει να ήταν ο πιο προληπτικός που έχει υπάρξει. Οι ιστορίες που λέγονται για τις προλήψεις του είναι από αθώες μέχρι εξωφρενικές: διαλέγεις και παίρνεις.
Είναι γνωστό ότι στο ξενοδοχείο που η ομάδα του κατέλυε, απαγόρευε να μεταδίδονται ματς μπάσκετ αντιπάλων. Είναι δεδομένο ότι στο πούλμαν όλοι κάθονταν πάντα στις ίδιες θέσεις και ότι απαγόρευε ρητά να μπει οποιοσδήποτε άλλος σε αυτό – ακόμα και διοικητικός παράγοντας. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια πως πλήρωνε κάποιον να τρακάρει με το πούλμαν του Αρη πριν από κάθε ματς με τον ΠΑΟΚ – αλλά μου αρέσει η ιστορία και την θεωρώ πραγματική, όπως και ένα σωρό άλλα εξωφρενικά, που ελπίζω να μάθουμε όταν σε λίγο κυκλοφορήσει η αυτοβιογραφία του. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Ιωαννίδης μπορούσε να δείρει άνθρωπο (ακόμα και παίκτη του) αν μετά από μια κλήρωση τολμούσε να πει ότι ο αντίπαλος που προέκυψε ήταν στα μέτρα της ομάδας – όποιος κι αν ήταν. Η λέξη «περάσαμε» ήταν απαγορευμένη – όπως λέει ο Νίκος Φιλίππου «δεν το έλεγες ακόμα κι όταν το ματς είχε τελειώσει και είχες προκριθεί».
Ο προληπτικός, πέρα από την τρέλα που κουβαλάει, είναι σχεδόν πάντα ένας προσεχτικός παρατηρητής. Τι είναι πρόληψη; Το αποκαλύπτει η ίδια η ετυμολογία της λέξης: είναι μια προσπάθεια να προλάβεις (και κατά συνέπεια) να αποτρέψεις ένα κακό. Πως το κάνεις; Προσπαθώντας να χτίσεις καλές συνθήκες, να κάνεις δηλαδή όσα είχες κάνει πριν μια επιτυχία. Ολο αυτό μπορεί να δημιουργεί καταστάσεις καμιά φορά κωμικές, είναι όμως προτιμότερο από το αντίθετό του. Θέλω να πω ότι αν επαναλαμβάνεις όσα σε οδηγούν σε αποτυχίες, κατά πάσα πιθανότητα θα συλλέγεις αποτυχίες. Δεν λέω προς Θεού ότι οι ελληνικές ομάδες συλλέγουν τελευταία ολοένα και περισσότερες αποτυχίες γιατί διοικούνται από ανθρώπους που δεν είναι προληπτικοί – λέω ότι καλό είναι να προσέχουν τις συνθήκες. Αν πας σε ένα μεγάλο παιγνίδι με βεβαιότητες του τύπου «περάσαμε» θα γυρίσεις με σπασμένα τα φτερά. Είναι κανόνας.
Πως επηρεάζονται οι ξένοι
Πολλοί αναρωτιούνται πως διάβολο μια συνολική εντύπωση των οπαδών και των δημοσιογράφων φτάνει στους παίκτες και στους προπονητές (και καμιά φορά τους απονευρώνει κιόλας…), όταν μάλιστα στις πιο πολλές ομάδες οι παίκτες και οι προπονητές είναι ξένοι. Πρώτα από όλα υπάρχουν πολλοί – ειδικά προπονητές - που τσιμπάνε με τα δημοσιεύματα. Όποιος έβλεπε τον Φερέιρα, κάποτε προπονητή του ΠΑΟ, να μεταφράζει με ένα τάμπλετ δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου κάθε απόγευμα σε καφέ της Βουλιαγμένης έχει να το λέει! Οι παίκτες, ειδικά παλιότερα, ενθουσιάζονταν με τις αθλητικές εφημερίδες και τα πρωτοσέλιδα τους: ο Τζιοβάνι π.χ λάτρευε τα εξώφυλλα του Φωτός και μερικά τα είχε κορνιζάρει κιόλας στο σπίτι του. Όταν ασχολείσαι με αυτά, μαθαίνεις και τι γράφουν και μοιραία επηρεάζεσαι. Σήμερα βέβαια ακόμα μεγαλύτερη επιρροή στη δημιουργία μιας εντύπωσης έχουν τα social media: όσοι παίκτες με αυτά ασχολούνται, διαβάζουν σχόλια και εκτιμήσεις, που μεταφράζονται κι εύκολα. Αλλά τη μεγάλη ζημιά την κάνει κυρίως ένας περίγυρος που ειδικά στους ξένους παίκτες μεταφέρει τις κρίσεις του κόσμου: οι Ελληνες τις γνωρίζουν.
Αυτός ο περίγυρος, που περιλαμβάνει αντζέντηδες, παλιούς ποδοσφαιριστές που βρίσκονται μόνιμα εδώ και μιλάνε τη γλώσσα του παίκτη, γείτονες και καμιά φορά οπαδούς, δεν κάνει άλλο από το να εξηγεί στον ποδοσφαιριστή τι λέγεται για αυτόν και για την ομάδα. Αν όλοι αυτοί, σαν χορός αρχαίας τραγωδίας, λένε στους ποδοσφαιριστές ότι πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσετε την Ντουντελάνζ π.χ γιατί κανείς δεν θα σας συγχωρέσει μια ήττα από μια ομάδα του Λουξεμβούργου, υπάρχει πιθανότητα να δεις σε δυο ματς τον Ολυμπιακό να παίζει μια χαρά μπάλα, παρά τις απουσίες και να βάζει στην ομάδα αυτή επτά γκολ. Αν όλοι αυτοί λένε στους παίκτες ότι για τον κόσμο δεν υπάρχει καμιά Ντιναμό και ότι όλοι περιμένουν να δουν με ποια ομάδα θα παίξει ο Ολυμπιακός στους 16, προετοιμαστείτε για ματς στα οποία κανένας δεν θα έχει μυαλό στο κεφάλι του.
Να τρέχει πιο πολύ
Τα ματς με την Ντιναμό είναι σε δυο μήνες: κανείς δεν ξέρει σε τι κατάσταση θα είναι τότε οι Ουκρανοί κι ο Ολυμπιακός. Ο σκοπός του Μαρτίνς πρέπει να είναι η συνεχής βελτίωση της ομάδας: πρώτα από όλα πρέπει τότε να τρέχει ακόμα πιο πολύ. Θα είναι δύσκολα τα ματς με την Ντιναμό και γιατί εκείνες τις εβδομάδες ο Ολυμπιακός θα έχει ν’ αντιμετωπίσει την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ – ελπίζω, και το λέω από τώρα, να έχουν καταλάβει όλοι ότι τα ευρωπαϊκά ματς είναι πιο σημαντικά από ντέρμπι που έχουν να κάνουν με ένα σχεδόν τελειωμένο πρωτάθλημα. Δεν υπάρχει επίσης συνταγή για να αποκλείσεις την Ντιναμό: πρέπει να παίξεις για να την κερδίσεις δυο φορές κι όχι για να κρατήσεις το μηδέν στο Καραϊσκάκη – αυτά είναι λογικές προηγούμενων δεκαετιών. Πέρυσι η Λάτσιο έφερε με τους Ουκρανούς 2-2 στο Ολύμπικο – πήγε στο Κίεβο, τους κέρδισε 0-2 και προκρίθηκε. Ο Χιμένεθ είχε παίξει μαζί τους σκάκι, πήρε άριστα στο Κίεβο κι αποκλείστηκε. Η Ντιναμό θέλει σεβασμό και προσοχή. Και ένα Ιωαννίδη που να ρίχνει σφαλιάρες σε όποιον λέει «περάσαμε»…
