Η νίκη με την Ιορδανία ήταν για την Εθνική μας υποχρεωτική αφού απέναντι στους «Τζόρνταν» η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη θα έδινε το πρώτο και πιθανότατα το τελευταίο της εύκολο ματς στο τουρνουά. Αν συνυπολογίσει κανείς τις δυσκολίες της, η νίκη ήρθε αρκετά εύκολα. Το ματς υπήρξε πολύ χρήσιμο στον Ιτούδη για να δει την ομάδα και χωρίς τον Ντίνο Μήτογλου: στιγμές στιγμές μου φάνηκε πως χρησιμοποίησε το παιγνίδι για να δοκιμάσει και πολλά. Νομίζω ότι πρέπει να είναι σε γενικές γραμμές ευχαριστημένος. Το ότι δεν είναι τίποτα εύκολο το ξέρει καλύτερα από όλους.
Υποχρεωμένοι να το κάνουν
Το καλό νέο είναι η άμυνα. Ότι η ομάδα του Ιτούδη θα πόνταρε σε αυτή ήταν δεδομένο και το είδαμε κατά διαστήματα και στα φιλικά παιχνίδια που έχασε. Τα έχασε για σε αυτά δεν υπήρχε λόγος οι παίκτες να «σκοτώνονται» για μία μπάλα – στα ματς του Μουντομπάσκετ, ακόμα και σε αυτό με την Ιορδανία, είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν.
Με την Ιορδανία οι αντίπαλοι ήτα κομμάτι άγνωστοι, λέγονταν Αμπας, Χαμπάς, Ντουβερίογλου και Τζέφερσον, αυτός παρεμπιπτόντως είναι απόδειξη ότι σπουδαίοι σκόρερς μπορεί να αγωνίζονται ακόμα και στο πρωτάθλημα του Πόρτο Ρίκο. Ο κίνδυνος να προκύψει λίγη έπαρση ήταν υπαρκτός αλλά το καλό ξεκίνημα των Ιορδανών κι ένα 10-6 στην αρχή τον έδιωξε. Η άμυνα της εθνικής, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, είχε να κάνει κυρίως με διάθεση αυταπάρνηση και πάθος. Όχι τόσο με μυαλό ούτε με σχήματα. Ο Παπαγιάννης πχ χρεώθηκε πολύ γρήγορα δύο φάουλ μολονότι γνωρίζει πως σ’ αυτή την ομάδα είναι σχεδόν αναντικατάστατος, αλλά ήταν αδύνατον να συγκρατηθεί και ήθελε να πάει στην άμυνα σε κάθε μπάλα. Το ίδιο κι ο Χατζηδάκης που μπήκε στη θέση του.
Η εθνική μας είχε τόση όρεξη να παίξει άμυνα που στιγμές στιγμές νόμιζες ότι θέλει να ολοκληρώσει γρήγορα την επίθεση της για να γυρίσει στην άλλη πλευρά του παρκέ και να κάνει αυτό που την ευχαριστεί. Από τους 33 πόντους που είχαν οι αντίπαλοί της στο πρώτο ημίχρονο τους 15 τους είχε βάλει ο Τζέφερσον όλους σχεδόν μπουκάροντας: αν αυτός δεν είχε τόση όρεξη η Ιορδανία μπορούσε να είχε μείνει στους 20 πόντους και δεν θα ήταν παράξενο.
Ο ηρωϊσμός ως λύση
Από την άλλη στην επίθεση η ομάδα αναζητούσε τον ήρωα της βραδιάς σχεδόν σε κάθε φάση. Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο έπαιρνε φορά παίζοντας εναντίον όλων - καμιά φορά και των συμπαικτών του που τους ξεχνούσε. Στα ελάχιστα τρίποντα που βρήκαν στόχο νομίζεις ότι οι παίκτες θα κάνουν το γύρο του θριάμβου. Όμως όλοι είχαν τις στιγμές τους. Ο Λούντζης, ο Λαρεντζάκης και ο Παπαπέτρου έδωσαν 15 πόντους σε λήξεις επιθέσεων. Ο Γουόκαπ ο μόνος που έμοιαζε να παίζει με το μυαλό του πιο πολύ κι από όσο με την καρδιά του με τους 13 του πόντους που βρήκε στο ημίχρονο έπαιξε και για τον Παπανικολάου που δεν είχε επιθετική προσφορά. Η Εθνική μας είχε χτίσει ένα αβαντάζ αλλά ήταν φανερό πως αν στην άμυνα χαλάρωνε θα μπορούσε να μπλέξει.
Το ματς άλλαξε κομμάτι στο δεύτερο ημίχρονο γιατί οι Ιορδανοί κατάλαβαν ότι αντί να προσπαθούν να βγάλουν από το ματς τους ψηλούς της Εθνικής μας κερδίζοντας φάουλ κοντά στο καλάθι. θα ήταν προτιμότερο να σουτάρουν και έδειξαν να το κάνουν πολύ καλά. Στο τρίτο δεκάλεπτο φάνηκαν να βρίσκουν επιθετικές λύσεις με σουτ από μακριά και ένα ρυθμό πιο γρήγορο. Η εθνική μας φάνηκε ότι θα αναχετούσε την αντεπίθεση τους γιατί βρήκε δύο τρίποντα ανέλπιστα (ένα από τον Θανάση και ένα από τον Μποχωρίδη) αλλά και πόντους από τον Παπανικολάου που για λίγο εμφανίστηκε και στην επίθεση. Όμως οι σουτέρ της Ιορδανιας είχαν ζεσταθεί και μάζεψαν κι άλλο τη διαφορά φτάνοντας στο -3. Φαίνονταν ότι στο τέταρτο δεκάλεπτο θα γίνει μάχη, πόσο μάλλον όταν ο Παπαγιάννης ξοδέψει και το τρίτο του φάουλ χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο. Αλλά ο Λαρεντζάκης γύρισε με όρεξη και μόνος του σχεδόν επιθετικά έδωσε μια μικρή ώθηση: το 66-60 με το οποίο τελείωσε η τρίτη περίοδος ήταν σημαντικό αλλά όχι και καθησυχαστικό.
Η πεντάδα του Ιτούδη
Στην τέταρτη περίοδο ευτυχώς ανέλαβε δράση ο Ιτούδης, που σε όλο το ματς έψαχνε την πεντάδα που θα του δώσει και λύσεις επιθετικά. Την βρήκε όταν 8 λεπτά πριν το τέλος επανάφερε τον Γουόκαπ και μέχρι το παιγνίδι να κριθεί δεν την πείραξε καθόλου. Ο Γουόκαπ είχε σταματήσει να σκοράρει αλλά κράτησε σωστά τη μπακέτα μοιράζοντας την μπάλα άριστα. Ο Λαρεντζάκης, συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε στο τρίτο δεκάλεπτο βρήκε δυο σουτ από τα δικά του και ξεκόλλησε την ομάδα στέλνοντας την στο +10. O Ρογκαβοπουλος ήταν και αμυντικά εξαιρετικός, πράγμα που δεν συνηθίζει, αλλά η άμυνα χρειάζεται διάθεση. Ο Παπαπέτρου στο τέταρτο δεκάλεπτο έπαιξε σε άμυνα και επίθεση και για το Μήτογλου ως «τεσσάρι». Αλλά ήταν ο Παπαγιαννης αυτός που για τους Ιορδανούς έμοιαζε ανίκητος γίγαντας. Ο Τζέφερσον συνέχισε να προσπαθεί να μας τρομάξει μόνος του, αλλά ο Ελληνας ψηλός ήταν αυτός που έκανε τη διαφορά γεμίζοντας εντυπωσιακά και τις δυο ρακέτες. Το τέταρτο δεκάλεπτο που θα πρεπε για την Εθνική μας να είναι το δυσκολότερο έγινε το πιο εύκολο, γιατί βρέθηκαν σε 6-7 συνεχόμενα λεπτά στο παρκέ οι κατάλληλοι για την περίσταση παίκτες.
Τώρα η Εθνική θα δώσει ένα ματς με τους Αμερικάνους που θα επιτρέψει στον Ιτούδη να κάνει τις δοκιμές του. Ακολουθεί ο τελικός με την Νέα Ζηλανδία την Τετάρτη. Ολοι κατάλαβαν πως το ματς θα είναι δύσκολο. Να δούμε αν η γνώση και η άγια άμυνα αρκούν.
