Η Εθνική μας έφτασε έξι λεπτά από τη Σαραγόσα και επειδή είναι ακατανόητο αυτό που λέω θέλω να το εξηγήσω. Το 2003 η Εθνική μας πήγε, Ιούνιο μήνα, να παίξει με την Ισπανία στη Σαραγόσα. Είχε χάσει από τους Ισπανούς στην Αθήνα, αλλά και από τους Ουκρανούς στο Κίεβο. Δυο νίκες κόντρα στους Ιρλανδούς δεν ήταν αρκετές για να της δείξουμε εμπιστοσύνη, πριν το παιγνίδι αρχίσει. Κόντρα στη ροή του, βρήκε ένα γκολ του Γιαννακόπουλου, που για να τον καλέσει ο Ρεχάγκελ στην Εθνική τον πιέζαμε όλοι μήνες. Χάρη στο γκολ αυτό, κι ένα καταπληκτικό ματς στην άμυνα, πήρε τη νίκη κι άλλαξε την ιστορία της. Το σενάριο επαναλήφθηκε χθες στις Βρυξέλλες. Αλλά δυστυχώς με διαφορετικό φινάλε.
Χωρίς αέρα στα πανιά της
Η Εθνική μας πήγε ν αντιμετωπίσει τους Βέλγους χωρίς αέρα στα πανιά της: κι εντός της ομάδας η αισιοδοξία ήταν λίγη, γιατί το ματς με τη Βοσνία που είχε προηγηθεί δεν ήταν ένα καλό ματς. Οι Βέλγοι, που είχαν βάλει οκτώ γκολ στους Εσθονούς, πέντε στους Κύπριους και τέσσερα στους Βόσνιους, μας περίμεναν, αποδεκατισμένοι μεν (αφού είχαν τελικά έξω τέσσερις βασικούς), πλην όμως τόσο άνετοι, ώστε να φοβίζουν. Η Εθνική μας έβγαλε το ημίχρονο χωρίς μεγάλους κινδύνους (μόνο ο Φελαϊνί και ο Μάρτενς προβλημάτισαν την άμυνά της) και βρήκε ένα γκολ από το πουθενά χάρη σε αυτό το παιδί που κατοικεί στον πλανήτη των Μήτρογλου και κάθε τόσο μας επισκέπτεται. Αλλά δεν επανέλαβε την νίκη στη Σαραγόσα γιατί έξι λεπτά πριν το τέλος του ματς, στο 88΄δηλαδή, ο Λουκάκου ισοφάρισε στην πρώτη του ενέργεια στο παιγνίδι. Δεν φταίει κανένας: φταίει ότι το ματς έγινε 25 Μαρτίου. Σε ένα άλλο που είχε γίνει πάλι 25 Μαρτίου είχε πάρει η Εθνική μας ισοπαλία από τους Ολλανδούς – κάτι χρόνια πριν. Είχε και τότε προηγηθεί - με γκολ του Σαραβάκου. Η μέρα προσφέρεται για ηρωϊκές εμφανίσεις, που όμως δεν φέρνουν νίκες.
Μου έβαλε την ιδέα
Ενας φίλος χθες μου έβαλε την ιδέα, αν κερδίσει η Εθνική να παρομοιάσω καθένα από τους παίκτες της με ήρωες του 1821. Όταν ο Μήτρογλου προηγήθηκε είδα το υπόλοιπο του ματς ψάχνοντας αυτό κυρίως. Ευτυχώς υπάρχει στην Εθνική ο Τζαβέλας και ειδικά σε μια τέτοια μέρα ένας απόγονος οπλαρχηγών χρειάζεται: για αυτόν δεν υπάρχει λόγος να ψάξεις ήρωα αντίστοιχο. Καλό είναι ότι σε λίγο θα υπάρχει και Ανδρούτσος. Ο Καπίνο, υπέροχος και φορμαρισμένος στο τέρμα, είναι ένας Καραϊσκάκης: τον βλέπεις κι ακούς την σχετική ωδή του Σαββόπουλου – που πας παλληκάρι ωραίο σαν μύθος. Ο Παπασταθόπουλος είναι ένας Θόδωρος Κολοκοτρώνης της άμυνας: ηγέτης από τους λίγους. Ο Μανωλάς είναι ο Νικηταράς της Εθνικής: λιοντάρι πραγματικό, τους καταπίνει όλους. Ο Μάνταλος, που θυσιάζεται παίζοντας σε ρόλο που δεν είναι δικός του, είναι ένας Αθανάσιος Διάκος: η θυσία του δεν πάει χαμένη. Τοροσίδης και Σταφυλίδης είναι δυο Σουλιώτες, ο Μάρκος και ο Γιώργης ο Μπότσαρης, που είναι κοντά στο Τζαβέλα. Ο Ζέκα είναι ο λόρδος Μπάιρον της ιστορίας: πάντα υπάρχει ανάγκη από φιλέλληνες. Ο Σάμαρης και ο Ταχτσίδης, που τα καλύτερά τους ματς τα χουν κάνει στο εξωτερικό, είναι ο Δημήτριος και ο Αλέξανδρος Υψηλάντης αντίστοιχα. Ο Μήτρογλου, με το χαρακτηριστικό μούσι, δεν μπορεί παρά να είναι ο Παπαφλέσσας ή ο Κανάρης, ο μπουρλοτιέρης, ενώ ο Φορτούνης θα θέλαμε να είναι ο ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης, που καθοδηγεί το στόλο. Μόνο που ενώ τα σκεφτόμουν αυτά προέκυψε ο Λουκάκου σε ρόλο Ιμπραήμ και όχι μόνο έφερε το πράγμα στα ίσια, αλλά θα μας προκαλούσε και ήττα οδυνηρή, αν ο Καπίνο δεν έκανε μια διπλή δύσκολη επέμβαση. Οι αναφορές στην επανάσταση του ΄21 είναι μάλλον γρουσούζικες: δεν υπήρξε άλωση των Βρυξελλών και φυσικά δεν υπήρχε και βοήθεια των μεγάλων δυνάμεων γιατί ο διαιτητής δεν ήταν ούτε Αγγλος, ούτε Γάλλος, ούτε Ρώσος και μας άφησε με δέκα παίκτες. Οι Βρυξέλες δεν έχουν Ναυαρίνο και χωρίς ναυμαχία σε αυτό νίκη δεν θα υπήρχε ποτέ, όσο κι αν η Εθνική επι των ημερών του Σκίμπε ξαναμοιάζει Φιλική Εταιρία.
Αλλαξε πολλά
Ωραίοι οι εθνικοί μας μύθοι, αλλά ας μείνουμε στο ματς. Ηταν ένα καλό αποτέλεσμα το χθεσινό και ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Ο Σκίμπε άλλαξε πολλά στη μεσαία γραμμή και πήρε μια ισοπαλία χρήσιμη πρώτα από όλα για τη βαθμολογία: η δεύτερη θέση μοιάζει εφικτή ακόμα και με ήττα από τους Βόσνιους – αυτοί με τους Βέλγους δεν θα κάνουν πόντο μάλλον, αφού οι Βέλγοι, αν τους φρενάρουμε και στην Αθήνα, δεν θα έχουν περιθώρια για νέες απώλειες, όταν πάνε στη Βοσνία. Ακούγεται δύσκολο ως σενάριο, αλλά πριν από τη χθεσινή ισοπαλία αυτό δεν υπήρχε και η βεβαιότητα όλων ήταν ότι με ήττα τον Ιούνιο από τους Βόσνιους μένουμε τρίτοι οριστικά. Η νίκη θα γκάζωνε την ομάδα, όπως την γκάζωσε εκείνη η μυθιστορηματική νίκη κόντρα στους Ισπανούς στη Σαραγόσα, αλλά με τα αν και τα ίσως δεν κάνουμε τίποτα. Ας κρατήσουμε τα καλά. Η Ελλάς Ελλήνων στόπερ είναι αμυντικά θωρακισμένη και αξιόπιστη. Ο Μήτρογλου τρομάζει τόσο, ώστε ο Βέλγος προπονητής χρησιμοποίησε τρία στόπερ για να του περιορίσει τους χώρους και πάλι γκολ ο φορ βρήκε. Ο Σταφυλίδης και ο Σάμαρης μακριά μας προόδευσαν κι ο Φορτούνης με τον Μάνταλο χρωστάνε ένα καλό ματς: λογικά κάπου θα το κάνουν. Στη Βοσνία δεν θα παίξουν ο Τζαβέλας και ο Ταχτσίδης, που αποβλήθηκαν ενώ θα λείψει πάλι ο Κυργιάκος Παπαδόπουλος. Αλλά όλοι οι υπόλοιποι ήρωες της 25ης Μαρτίου θα είναι εκεί. Λίγο δεν το λες.
