Για ένα ολόκληρο ημίχρονο η Αγγλία φλέρταρε με την απόλυτη αποτυχία. Απέναντι σε μια Ουαλία παθητική, φοβητσιάρα, μαζεμένη στα μετόπισθεν και αποφασισμένη να «σκοτώσει» το παιγνίδι για να πάρει την ισοπαλία η ομάδα του Χόγκσον πελαγοδρομούσε παίζοντας πολύ χειρότερα από ότι στην πρεμιέρα της κόντρα στους προβλέψιμους Ρώσους. Και τότε ο Χόγκσον θυμήθηκε τον Βάρντι, δηλαδή τον παίκτη με τον οποίο έπρεπε να ξεκινά την ενδεκάδα όχι (μόνο) γιατί είναι πρωταθλητής με τη Λέστερ, αλλά γιατί είναι ο εκπρόσωπος του ποδοσφαίρου των βρετανικών κόμικς. Σε αυτά ο ήρωας σκόραρε και κέρδιζε πάντα – συνήθως μάλιστα τα ματς στα οποία πρωταγωνιστούσε είχαν δραματικές ανατροπές και γκολ στα τελευταία λεπτά. Όπως το Αγγλία – Ουαλία.
Δούλευε στα εργοστάσια
Η ιστορία του Βάρντι είναι μια ιστορία βγαλμένη από κόμικς κυρίως γιατί είναι θεαματικό το κομμάτι που αναφέρεται στα μη ποδοσφαιρικά του κατορθώματα. Ομολογώ ότι φέτος διάβασα για αυτόν τόσα πολλά που δεν ξέρω τι είναι και τι δεν είναι αλήθεια, όμως αυτό μικρή σημασία έχει – άλλωστε και ο Ρόι Ρέις μάλλον δεν ήταν εκτός από ποδοσφαιριστής και οδηγός αγώνων, αλλά τι μας νοιάζει. Ο Βάρντι σύμφωνα με τους βιογράφους του δούλευε στα εργοστάσια του Σέφιλντ, ήταν οξύθυμος και μετά από ένα καυγά του καταδικάστηκε και κυκλοφορούσε για μήνες με ειδικό ηλεκτρονικό βραχιόλι εντοπισμού, τα εφηβικά του χρόνια υπήρξαν τόσο ταραγμένα ώστε όταν ο σκηνοθέτης Αντριαν Μπάτσχαρτ του ζήτησε να κάνει ταινία τη ζωή του απάντησε «άσε καλύτερα» δίνοντας του την υπόσχεση να το ξανασκεφτεί. Ακόμα και οι ομάδες που αγωνίστηκε και οι προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκε έχουν ονόματα βγαλμένα από τις χάρτινες σελίδες του Αγόρι, του Μπλέκ, του Τρουένο. Παρκ Στιλς. Σεφιλντ Γουέντς. Στόκσμπριτζ. Χάλιφαξ και Φλίτγουντ Τάουν. Απόρριψη από την Κρου, μικρό πέρασμα από τη Ρόδεραμ Γιουνάιτεντ, όλα αυτά πριν τη Λέστερ που κάτι από κόμικς έχει και αυτή. Ονειρα προκαλούν και τα ονόματα όσων προπονητών μαζί του δούλεψαν και για αυτό μπήκαν στην ποδοσφαιρική ιστορία. Γκάρι Μάροου. Νιλ Ασπιν. Τζέιμς Ράντερφορντ. Θα μπορούσαν όλοι να είναι πρωταγωνιστές σε κόμικς δικά τους.
Κόντρα σε ελληνική ομάδα
Σίγουρα ο Βάρντι δεν μοιάζει με τον Ρόι Ρέις και δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Δεν είχε συμμαθητή και συμπαίκτη τον Γουίλιαμ «Μπλάκι» Γκρέι και δεν θα παντρευτεί την Πένι πχ. Δύσκολα θα κερδίσει τους τίτλους του. Ο Ρόι κατέκτησε πολλά πρωταθλήματα, κύπελλα Αγγλίας, αλλά και πολλά ευρωπαϊκά τρόπαια – ένα κύπελλο Κυπελλούχων μάλιστα κόντρα στον Αχιλλέα Κεραυνού, σύμφωνα με το Αγόρι – στην Αγγλία η ελληνική ομάδα λέγονταν «Νιάρχος» και είχε κερδίσει το ελληνικό πρωτάθλημα από την ομάδα «Ωνάσης». Ο Ρόι είχε την τιμή να γράψει το σενάριο κάποιων ιστοριών του ο Μπόμπι Τσάρλτον τον καιρό που και οι δυο μεσουρανούσαν. Ο Βάρντι δύσκολα θα δει το γιό του να γίνεται κι αυτός σταρ και ελπίζουμε όλοι να μην μπλέξει σε δυστυχήματα με ελικόπτερα και να μην του ακρωτηριάσουν το πόδι. Είναι καλύτερα να παραμείνει ένας ήρωας και να μην γίνει ένας σταρ των κόμικς, γιατί οι σταρ των κόμικς πάθαιναν πολλά και άσχημα.
Υπήρχε χώρος για όλους
Ο Μπεν Λίπερ πχ ο διασημότερος σταρ μετά τον Ρόι Ρέις, μπορεί να έκανε καριέρα ως «τερματοφύλακας – γιατρός», αλλά κατέληξε κι αυτός προπονητής σε αναπηρικό καροτσάκι. Η μοίρα είναι σκληρή. Ευτυχώς στα κόμικς υπήρχε χώρους για πολλούς, που μπορεί να μην γνώρισαν μεγαλεία αναγνώρισης, έκαναν, όμως, τα θαύματα τους και αγαπήθηκαν. Ο Κένι Κόξ ήταν το «Αγρίμι». Κυκλοφορούσε με μαλλί αφάνα σαν του Φελαϊνί και έπαιζε με μια κορδέλα στα μαλλιά, όπως ο Τζον Μάκενροου: ήταν παιχταράς αλλά έδερνε συμπαίκτες. Ο Λέσλι Τόμσον είχε ένα πόδι πιο κοντό από το άλλο, για αυτό ήταν τρομερός ντριπλαδόρος και για αυτό έγινε και πρωταγωνιστής μιας σειράς με τίτλο «κούτσα κούτσα προς τη δόξα»: ήταν τόσο πετυχημένος που έγινε και ειδική δεύτερη ιστορία με τα παιδικά του χρόνια. Πολύ πριν εμφανιστούν οι Σταρκ του Game of Thrones υπήρχε ο «Σταρκ ο μισθοφόρος», που πληρώνονταν για να παίζει ένα ματς κάθε φορά από διαφορετική ομάδα. Υπήρχε ο «Πόλντο ο σαντουϊτσάκιας», χοντρός, αλλά τρομερά αποτελεσματικός. Υπήρχε ο Τζόνι ο Ελληνας, που έπαιζε στην Εβερπουλ κι έκανε τρομερά πράγματα χάρη στις συμβουλές τους πατέρα του. Υπήρχε ο Τζόνι Γκριβς με τα μαγικά του παπούτσια: υπήρξε τόσο δημοφιλής που έγινε και ταινία. Ισως το απόλυτο cult να είναι η «Φωνή». Πρόκειται για την ιστορία ενός μάνατζερ, του Ντέιβιντ Αλισερ, στον οποίο δίνει συνεχώς οδηγίες ένας τύπος που τον παίρνει τηλέφωνο και του κάνει καταπληκτικές υποδείξεις για παίκτες, συστήματα, μεταγραφές κτλ. Ο Αλισερ τον ψάχνει και συγχρόνως τον ακολουθεί κατά γράμμα, αλλά αυτός ο αλήτης, ενώ βγαίνει πάντα στο τηλέφωνο (αντίθετα από το Δούρο που ακόμα τον ψάχνει ο Αλέ…) δεν εμφανίζεται ποτέ. Στο φαντασιακό σύμπαν των χάρτινων ηρώων ο Βάρντι θα βρει και θέση και χώρο αλλά και πρότυπο: ο Ερικ Καστελ πχ είναι ό,τι πρέπει – μην ξεχνάτε ότι είναι Γάλλος και ότι το Euro γίνεται στην Γαλλία.
Μεγάλα σχέδια
Η Αγγλία κόντρα στους Ουαλούς έπαιξε κάπως καλύτερα στο β ημίχρονο. Ο Χόγκσον πρέπει να κατάλαβε ότι ο Στάριτζ είναι πιο χρήσιμος από τον Στέρλινγκ και ότι ο πάγκος του είναι γεμάτος λύσεις: έκανε λάθος όταν κόντρα στους Ρώσους δεν τον εκμεταλλεύτηκε. Επιμένει ακόμα στο 4-3-3, έχουμε πλέον καταλάβει ότι θα πορευτεί με το Ρούνεϊ ως δεκάρι και φυσικά ο άνθρωπος πρέπει ν ανησυχεί βλέποντας τις εμφανίσεις του Χάρτ. Κυρίως όμως δεν πρέπει να ξαναξεχάσει ότι διανύουμε το έτος του Βάρντι. Η μοίρα έχει για αυτόν μεγάλα σχέδια. Με συγχωρείτε, όχι η μοίρα. Ο σκιτσογράφος…
