Για την Εθνική μας ομάδα σήμερα αρχίζει στη Μανίλα το παγκόσμιο πρωτάθλημα μπάσκετ, που σαφώς κάπως αλλιώς το περιμέναμε. Η Εθνική μας έφτασε σε αυτό χωρίς τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, χωρίς τον τραυματία Κώστα Αντετοκούνμπο, χωρίς τους Σλούκα και Καλάθη που αρνήθηκαν την κλήση, χωρίς τον Αγραβάνη που έφυγε στην πορεία. Σαν να μην έφταναν αυτά έχασε παραμονή του πρώτου της ματς και τον Ντίνο Μήτογλου. Αν δεν έφτανε στις Φιλιππίνες με τέσσερις σερί ήττες θα έλεγα ότι την έχουν ματιάσει. Αλλά δεν ισχύει.

Στράβωμα από την αρχή

Το πράγμα φαινόταν ότι θα στραβώσει από την αρχή. Φάνηκε νωρίς ότι η ομάδα δεν θα έχει στην διάθεσή της τον Γιάννη Αντετοκούνμπο κι ο Greek Freak είναι πλέον κάτι παραπάνω από απαραίτητος. Ο,τι έγινε φέτος το καλοκαίρι με τον Αντετοκούνμπο είχε συμβεί, μέσες άκρες, και το καλοκαίρι του 2017 πριν το τότε Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Τότε ο Αντετοκούνμπο είχε προβλήματα με το γόνατό του και οι Μπακς δεν του έδωσαν άδεια συμμετοχής στην Εθνική. Όμως τότε η ομάδα ήταν πολύ πιο γεμάτη. Υπήρχαν ο Σλούκας κι ο Καλάθης που φέτος αρνήθηκαν την κλήση, αλλά κι ο Μπουρούσης κι ο Πρίντεζης – μεγάλοι τότε σε ηλικία αλλά ικανοί να βοηθήσουν, πράγμα που έκαναν. Ενώ τώρα είναι να απορείς τι μας περιμένει. Ειδικά μετά τον τραυματισμό του Μήτογλου, στους ψηλούς υπάρχει τρομερό πρόβλημα: ουσιαστικά υπάρχει μόνο ο Παπαγιάννης. Αλλά και στις άλλες θέσεις πληρότητα αγνοείται. Ο Ιτούδης μου φάνηκε πως κάπως βιαστικά έκοψε τον Μαντζούκα και τον Καλαϊτζάκη. Ασε που φοβάμαι πως ο Αγραβάνης μετά τον καυγά τους κάποια κατάρα του έριξε.

Η Εθνική μας, πριν αρχίσει το τουρνουά μοιάζει ομάδα με πολύ μικρές δυνατότητες: χρειάζεται κάποιοι παίκτες της να κάνουν υπερβάσεις που σε ένα τέτοιο τουρνουά είναι δύσκολο να περιμένεις. Δυσκολεύομαι να τη δω να κερδίζει εύκολα: ακόμα και η Ιορδανία, απέναντι στην οποία σήμερα ξεκινάει, μπορεί να αποδειχτεί δύσκολος αντίπαλος γιατί δεν έχει κάτι να χάσει και έχει παίκτες με αθλητικά προσόντα. Ακόμα πιο δύσκολο θα είναι το ματς με την Νέα Ζηλανδία, απέναντι στην οποία κατά πάσα πιθανότητα θα κριθεί το ποιος θα πάρει τη δεύτερη θέση στον όμιλο πίσω από τους Αμερικάνους. Αν με την Ιορδανία το ματς θα είναι δύσκολο, με τους Νεοζηλανδούς θα γίνει πραγματική μάχη. Το 2019, την τελευταία φορά που η Εθνική μας τους κέρδισε στην Κίνα, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είχε χρειαστεί να πλησιάσει το τριπλ νταμπλ καθώς σκόραρε κι έπαιρνε ριμπάουντ όλη νύχτα!

Ο,τι μπορεί ο καθένας

Στα φιλικά είδαμε κατά βάση προβλήματα στην επίθεση που δεν είναι εύκολο να λυθούν – απόντος του Μήτογλου μπορεί να μεγαλώσουν κιόλας. Στο σετ παιγνίδι δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα αποτελέσματος πέρα από τα πικ εν ρολ του Παπαγιάννη με τον Γουοκαπ: ο Ιτούδης προσπάθησε στην προετοιμασία να μάθε στην ομάδα κάποια plays που να κάνουν τα πικ εν ρολ λιγότερα τώρα υποχρεωτικά θα στηριχτεί σε αυτά αφού και τα τρίποντα απαιτούν προσευχές και τάματα. Στην προετοιμασία η ομάδα σούταρε πολύ, αλλά άστοχα.

Η αποστολή της Εθνικής έχει βέβαια πολλούς που μπορεί να βοηθήσουν ώστε να γίνει ό,τι καλύτερο. Κάποιοι παίκτες που ο Ιτούδης χρησιμοποιεί έχουν κάνει κάμποσα σπουδαία πράγματα στην Ευρωλίγκα. Ο Παπαπέτρου, ο Παπανικολάου, ο Παπαγιάννης έχουν στα βιογραφικά τους πολλές καλές βραδιές. Ο Γουόκαπ είναι και «παίκτης ορχήστρα». Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο έχει και εμπειρίες ΝΒΑ. Ο δε Λαρεντζάκης ξέρει το ρόλο του ήρωα της μιας βραδιάς. Αλλά κανείς από όλους αυτούς δεν είναι σταθερός σκόρερ και είναι αμφίβολο αν κάποιος μπορεί να σηκώσει την ομάδα επιθετικά: κατά περίσταση όλοι μπορεί να είναι χρήσιμοι, κατά περίσταση όλοι μπορεί να σπάσουν το αντίπαλο καλάθι. Ο Ιτούδης πρέπει να προσεύχεται να δει στο τουρνουά να κάνουν βήμα μπροστά οι μικρότεροι. Ο Λούντζης κι ο Ραγκαβόπουλος για παράδειγμα που συνεχώς βελτιώνονται πρέπει να κάνουν πράγματα και θάματα. Κι ο Μποχωρίδης, ο Μωραϊτης και πλέον ο Χατζηδάκης θα πρέπει να γυρίσουν από τη Μανίλα με παράσημα ανδρείας. Ειδικά ο Χατζηδάκης θα χει πολύ δουλειά. Δεν θα λείψει μόνο ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στην ομάδα αυτή αλλά κι ο ακόμα άγουρος Κώστας.

Μια μυστήρια διοργάνωση

Τα μουντομπάσκετ, όλα όσα εγώ θυμάμαι τουλάχιστον, καταλήγουν σε ένα οριακό ματς, που κρίνεται στο φινάλε: το κερδίζεις και συνεχίζεις το χάνεις και πας σπίτι. Είναι βέβαιο πως θα βρεις αντιπάλους που μπορεί να μην ξέρεις καλά: οι Ιορδανοί και οι Νεοζηλανδοί πχ απέναντι στους οποίους θα κυνηγήσει η ομάδα μας την πρόκριση στο δεύτερο είναι μυστήρια. Ολες οι ομάδες έχουν παίκτες από το ΝΒΑ. Οχι τυχαία φαβορί για μετάλλιο, δίπλα στους γνωστούς και μη εξαιρετέους (ΗΠΑ, Γαλλία, Ισπανία, Σερβία) είναι ο Καναδάς, που στην πρεμιέρα του διέλυσε τους Γάλλους  κερδίζοντας τους με 30 πόντους, και η Δημοκρατία του Αγίου Δομίνικου: και οι δυο έχουν πολλούς ΝΒΑερς. Οι Αμερικάνοι έχουν μια μάλλον νεανική ομάδα, οι Σέρβοι δεν έχουν τον Γιόκιτς, οι Ισπανοί δεν έχουν ένα play maker σαν τον Μπράουν, οι Γάλλοι έδειξαν αμέσως τα προβλήματα τους. Πολλοί βλέπουν τους Γερμανούς να κάνουν ένα σπουδαίο τουρνουά, αλλά γενικά η διοργάνωση είναι γεμάτη μυστήρια. Και γιατί οι απουσίες είναι πολλές. Υπολογίζονται σε πάνω από 40 οι απόντες – και ως απόντες λογίζονται παίκτες που σε προηγούμενες διοργανώσεις έχουν αγωνιστεί στις εθνικές τους ομάδες.

Ο εφιάλτης και η επιτυχία

Ο εφιάλτης για την Εθνική μας θα είναι να αποκλειστεί από τον πρώτο γύρο και να καταλήξει να παίζει για την 15η θέση. Δεν θα έχει ξαναγίνει. Η Εθνική μας πρέπει να πάρει νίκες από την άμυνα κόντρα στο ρεύμα του Παγκόσμιου μπάσκετ που θέλει στις διοργανώσεις των εθνικών ομάδων να επιβραβεύονται οι ομάδες που σκοράρουν πολύ. Το 2017 που πάλι η Εθνική δεν έχει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο ενώ τον περίμενε, στο Eurobasket έφτασε μετά κόπων και βασάνων στην οκτάδα. Φέτος η οκτάδα θα είναι θρίαμβος.