Η ΑΕΚ δίνει απόψε το δεύτερο ευρωπαϊκό της ματς σε τέσσερις μέρες με σκοπό μετά από άλλες τέσσερις να δώσει ένα ακόμα πάντα στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ. Απόψε θα έχει αντίπαλο την Ντινάμο Ζάγκρεπ κι ο σκοπός της πρέπει να είναι πρώτα το να φτάσει χάρη στην πρόκρισή της στο ραντεβού με την Αντβέρπ και μετά όλα τα άλλα. Το τονίζω αυτό γιατί πέρυσι η ΑΕΚ στο νέο γήπεδό της έχασε ένα μόνο ματς (από τον Ολυμπιακό) στο οποίο είχε κάνει το ποδόσφαιρο λιγότερο σημαντικό από το πανηγύρι που όλοι θα ζούσαν μετά από μια νίκη.
Οι τρεις κινήσεις
Η νίκη της ΑΕΚ στο πρώτο ματς, όπως συχνά συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, έβαλε παραδόξως σε δεύτερο ρόλο την περιγραφή του τι ακριβώς συνέβη και η Ενωση γύρισε το ματς: συνήθως η χαρά για την επιτυχία αφήνει σε δεύτερη μοίρα το ποδόσφαιρο και γράφονται διάφορα επικολυρικά. Είναι αλήθεια πως μετά τα αιματηρά επεισόδια στη Νέα Φιλαδέλφεια η νίκη της ΑΕΚ στο Ζάγκρεπ απέκτησε διαστάσεις ιστορικού θριάμβου (και σωστά…) όμως υπήρξε κι ένα ματς ποδοσφαίρου και καλό είναι να θυμηθούμε πως η ΑΕΚ το κέρδισε. Τρία πράγματα το σημάδεψαν: η καλύτερη (σχετικά) άμυνα στο δεύτερο ημίχρονο, η αλλαγή διάταξης που ήρθε μετά την αλλαγή του Γιόνσον από τον Γαλανόπουλο και η απόφαση του Αλμέιδα μετά το 80΄να τελειώσει το ματς με ένα σχήμα στην επίθεση που θύμισε την περσινή ΑΕΚ. Ας τα θυμηθούμε λίγο.
Όταν οι δυο γίνανε τέσσερις
Ο Αλμέιδα γνωρίζοντας ότι η Ντινάμο Ζάγκρεπ είναι μια ομάδα που γνωρίζει την διαδικασία των προκριματικών έκανε δυο κινήσεις που δεν ήταν δεδομένες: επέλεξε τους πιο έμπειρους (πχ τον Σιντιμπέ αντί του Ρόττα) κι αποφάσισε να παίξει με τους δυο του κόφτες, τον Γιόνσον και τον Σιμάνσκι που ήταν από τους καλύτερους του ημιχρόνου, αλλά που δεν είναι οι πλέον παραγωγικοί μέσοι του. Χωρίς να συμπιεστεί στα μετόπισθεν και χωρίς να αφήσει στους γηπεδούχους τη μπάλα πιο πολύ από όσο επιτρέπεται η ΑΕΚ δεν έκανε το καλύτερό της παιγνίδι στο πρώτο μέρος για δυο λόγους: πρώτον γιατί δέχτηκε ρήγματα από τα πλάγια και δεύτερον γιατί οι μέσοι της ακολουθούσαν λίγο τους κυνηγούς της – ακόμα κι ο Πινέδα έμεινε μακριά από την αντίπαλη περιοχή.
Το καλό για την ΑΕΚ ήταν ότι ο κόουτς των αντιπάλων, ο γνωστός μας Ιγκορ Μπίτσκαν έμοιαζε να πιστεύει πως αρκεί η καλή δουλειά της άμυνάς του πάνω στον Λιβάι Γκαρσία για να μην έχει η Ντινάμο προβλήματα στα μετόπισθεν. Ο Αλμέιδα το κατάλαβε κι έσπρωξε την ΑΕΚ μπροστά βγάζοντας τον πιο τρεχαλιτζή μέσο του εκείνο το βράδυ, δηλαδή τον Γιόνσον, για να βάλει τον Γαλανόπουλο και να αλλάξει την διάταξη της μεσαία τους γραμμής στην οποία έπαψαν να υπάρχουν δυο κόφτες και σχηματίστηκε κάτι σαν ρόμβος με τον Σιμάνσκι «εξάρι» τους Γαλανόπουλο και Πινέδα «έμβολα» και τον Τζούμπερ σταθερά πίσω από τον Γκαρσία ώστε να φτάσει ευκολότερα σε θέση βολής. Ο Αλμέιδα πρόσθεσε παίκτες πίσω από την τριάδα της επίθεσης γιατί έβλεπε πως έχοντας εκεί κάποιους παραπάνω θα βρει φάσεις για γκολ, γιατί θα αποδώσει καλύτερα η κυκλοφορία της μπάλας και κυρίως το πρέσινγκ: η ισοφάριση έρχεται γιατί υπάρχει πολύς κόσμος να κυνηγήσει τους αντίπαλους αμυντικούς κόβοντας και πιθανές πάσες.
Κι όταν μετά την ισοφάριση η Ντινάμο πίεσε, έχοντας δυο μεγάλες ευκαιρίες, ο Αλμέιδα παρέμεινε στο πλάνο βέβαιος ότι η επίθεσή του θα εκμεταλλευτεί κενά αρκεί να τρέξει. Ετσι θυσιάζει τον σκόρερ Τζούμπερ για να μπει ο Αραούχο που ξέρει να παίζει και χωρίς τη μπάλα πίσω από τον Γκαρσία, και μαζί του μπαίνουν για να υποστηρίξουν την πίεση στο τέλος και να είναι παραγωγικότεροι με τη μπάλα ο Μάνταλος, ο Πιζάρο και ο Αμπραμπατ. Ο Αλμέιδα δεν θέλει η ΑΕΚ να μπει στον πειρασμό να αμυνθεί ένα αποτέλεσμα (1-1) που κυνικά αν το δεις δεν ήταν και κακό με βάση και την εικόνα του ματς. Μετά το γκολ του Γαλανόπουλου, με τη σύνθεση της ενδεκάδας της ΑΕΚ την συγκεκριμένη στιγμή, η ομάδα του Αλμέιδα δεν μπορεί παρά να συνεχίσει να πιέζει και να κρατά μπάλα. Οι Κροάτες δεν έχουν απάντηση διότι ο Μπίσκαν πίστευε πως μετά το 1-1 η ΑΕΚ θα παίξει για να το κρατήσει. Η παράδοσή τους στο τέλος είναι άνευ όρων. Απλά ο Λιβάκοβιτς συμβαίνει να είναι και τερματοφύλακας της Εθνικής Κροατίας.
Ο οδηγός της βραδιάς
Το δεύτερο ημίχρονο είναι προφανώς οδηγός για το σημερινό ματς. Δεν λέω ότι απαραίτητα πρέπει η ΑΕΚ να παίξει με ένα κόφτη, ούτε ότι πρέπει να ξεκινήσει ο Γαλανόπουλος, ούτε ότι πρέπει να ξεκινήσουν όσοι μεσοεπιθετικοί τελείωσαν το πρώτο ματς: μακριά από μένα τέτοιες υπεραπλουστεύσεις. Αυτό που λέω είναι ότι πίεση και κατοχή μπάλας μπορεί να απονευρώσουν την Ντινάμο Ζάγκρεπ που όπως κάθε ομάδα που κάνει στη χώρα της πρωταθλητισμό για να είναι επικίνδυνη πρέπει να νιώθει ότι την φοβούνται. Η ΑΕΚ στο Ζάγκρεπ της έδειξε στο δεύτερο ημίχρονο ότι δεν την φοβάται και αυτό συνέχισε να το κάνει ακόμα κι όταν δέχτηκε δυο – τρεις φάσεις: όταν είσαι καλύτερος ό,τι και να σου συμβεί πρέπει να αισθάνεσαι πως μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Αν η ΑΕΚ αυτή την έλλειψη φόβου την δείξει από νωρίς – μπει για παράδειγμα δυνατά με ψηλά τις γραμμές της – νομίζω ότι όχι απλά θα προκριθεί αλλά θα χαρίσει και μια υπέροχη βραδιά στους οπαδούς της που πρέπει απλά να την σπρώξουν. Η προτεραιότητα είναι απλή: η πρόκριση, η νίκη και μετά το όποιο πάρτι. Όταν η σειρά αντιστρέφεται χάνεται το μυαλό, που είναι πολύτιμο.
Να παρασύρει όχι να παρασυρθεί
Η ΑΕΚ δεν χρειάζεται να παρασυρθεί από τον κόσμο της: πρέπει να παρασύρει τον κόσμο της – είναι κομμάτι διαφορετικό. Αυτή η ομάδα του Αλμέιδα δεν έχει ευρωπαϊκά ματς – ίσως και να είναι καλύτερο διότι μπορεί να χτίσει την ιστορία της χωρίς κανείς να σκέφτεται προηγούμενα, καλά ή άσχημα. Αν κρίνω από την εμφάνιση της Χάιντουκ με τον ΠΑΟΚ ίσως η Ντινάμο μπει δυνατά καθώς είναι ήδη ένα γκολ πίσω: ούτε αυτό είναι πρόβλημα για την ΑΕΚ καθώς όσο πιο πολύ ποδόσφαιρο παιχτεί τόσο καλύτερα για την ίδια. Αυτό ας το έχει στο μυαλό του κι ο κόσμος της ομάδας. Η ΑΕΚ μπορεί να κινδυνεύσει μόνο αν συμβούν πράγματα που θα βάλουν το ποδόσφαιρο στην άκρη, για παράδειγμα συμπλοκές με την αστυνομία πριν το ματς ξεκινήσει, διακοπές αγώνα λόγω έντασης στην εξέδρα και καπνογόνων, υπέρμετροι πανηγυρισμοί πριν το ματς κτλ. Μια μόνο επίδειξη χρειάζεται: η επίδειξη καλού ποδοσφαίρου. Σε όποιον πάει στο γήπεδο θέλω να θυμίσω κάτι: δεν υπάρχει καλύτερη εκδίκηση από την ευτυχία. Όχι στο ποδόσφαιρο - στη ζωή γενικά. Ας πάει στο ματς περιμένοντας μια στιγμή ευτυχίας.
