Ηθελα να γράψω για το Μπόκα – Ρίβερ, που τόσο εντυπωσίασε τον κόσμο που το παρακολούθησε την Κυριακή, αλλά θα το κάνω αύριο διότι χθες με τρελάνετε με μηνύματα ζητώντας μου απαντήσεις για το τι συμβαίνει με την διαιτησία. Δεν ήθελα να γράψω τίποτα γιατί όλα σχεδόν είναι γνωστά, αλλά δεν μου αρέσει και να υπεκφεύγω. Θα προσπαθήσω να κάνω κατανοητά κάποια πράγματα και δεν θα ασχοληθώ για καιρό. Άλλωστε θέματα για καθημερινό γράψιμο δεν μου λείπουν.

Το είδος του φιάσκου

Ας κάνουμε μια περίληψη προηγουμένων. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια έγινε ένας σκληρός πόλεμος για την ομοσπονδία. Όπως και να βαφτίσει κανείς την όποια εξέλιξη (το «εξυγίανση» ακούγεται ολοένα και λιγότερο, πράγμα που μαρτυρά και το είδος του φιάσκου), τον πόλεμο αυτό τον έχασε ο Ολυμπιακός και τον κέρδισαν οι περιστασιακά συμμαχητές αντίπαλοι του, δηλαδή ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟ και η κυβέρνηση. Η συμμαχία τους στη συνέχεια διαλύθηκε, αλλά το βασικό σκοπό της τον είχε πετύχει: κατάφερε να περάσει σε όλο τον κόσμο του ποδοσφαίρου ότι ο Ολυμπιακός δεν μετράει πια – φυσικά και στη FIFA και στους διαιτητές και στους υπόλοιπους με το ποδόσφαιρο εμπλεκόμενους (αστυνομικούς διευθυντές, δικαστές κτλ). Ο Ολυμπιακός κέρδισε ένα πρωτάθλημα με όλους εναντίον του, εκτελώντας ένα πέναλτι σε έξι μήνες – αλλά τον πόλεμο τον έχασε. Πλην όμως αποδείχτηκε σκληρός παίκτης.

Πίεσε για όλα

Με δεδομένη την ήττα του ο Ολυμπιακός κατάφερε πάρα πολλά. Έβαλε στη καθημερινή διακυβέρνηση του ελληνικού ποδοσφαίρου τη FIFA και την UEFA, κατάφερε να μην μείνουν όλα τα μέλη της κάποτε διοικούσας επιτροπής Δρόσου στην ΕΠΟ, πίεσε ώστε να ρθουν αρχικά ξένοι αρχιδιαιτητές και στην συνέχεια, χάρη και στον ΠΑΟΚ, και ξένοι διαιτητές. Όμως όλα αυτά δεν τα έκανε διοικώντας, τα έκανε φωνάζοντας. Για να το πω διαφορετικά τα επέβαλε σε πολλούς που δεν ήθελαν να τα κάνουν και που τα δέχτηκαν για να μην φωνάζει: ο Ολυμπιακός φωνάζοντας για δυο χρόνια κατάφερε όσα δεν είχαν καταφέρει όλοι οι άλλοι φωνάζοντας είκοσι. Αλλά η ιστορία διδάσκει κάτι: ότι άλλο είναι οι φωνές και άλλο είναι η διοίκηση του ποδοσφαίρου – το σημαντικό είναι στη διοίκηση του ποδοσφαίρου να συμμετέχεις.

Ηρθαν να μοιράσουν πρωταθλήματα

Από όσα έχω καταλάβει, μιλώντας με όλους και παρακολουθώντας το πράγμα, ο Ολυμπιακός αυτό το νέο του ρόλο αρχικά τον χάρηκε κιόλας. Η ΠΑΕ μπορούσε να επιτίθεται αντί να απολογείται, ο κόσμος του Ολυμπιακού άρχισε να κάνει πλάκα στους εξυγιαντές, που σε χρόνο ρεκόρ τσακώθηκαν μεταξύ τους, η υπεράσπιση του έργου (;) της διοίκησης Γραμμένου από κορυφαίες δημοσιογραφικές πέννες προκαλεί μέχρι και γέλιο – άνθρωποι που είκοσι χρόνια γυρνούσαν τον κόσμο με την Εθνική π.χ για το σημερινό της χάλι δεν τολμούν να πουν κουβέντα. Οι φωνές του Ολυμπιακού, ωστόσο, δημιούργησαν μια νέα κατάσταση ακριβώς γιατί είναι δυνατές: όποιος σήμερα διοικεί το ποδόσφαιρο τις αξιολογεί ως τεράστιο πρόβλημα – ίσως το μεγαλύτερο. Το να το πιστεύει αυτό ο Γραμμένος δεν σημαίνει και κάτι. Νομίζω όμως ότι το πιστεύει και ο Περέιρα και οι συν αυτώ στην ΚΕΔ, που θα προτιμούσαν να παίρνουν τον άξιο μισθό τους με χειροκροτήματα. Και ίσως το πιστεύουν και οι προϊστάμενοί τους στις συνομοσπονδίες. Που μου δίνουν ολοένα και περισσότερο την εντύπωση ότι ήρθαν για να μοιράσουν πρωταθλήματα με βάση (και) την θέληση του Κράτους κι όχι για να βοηθήσουν το ποδόσφαιρό μας.     

Οι επιλεκτικές τιμωρίες

Στη διάρκεια ενός πρωταθλήματος μια μεγάλη ομάδα θα πάρει σίγουρα δυο – τρία σφυρίγματα: ποτέ δεν ήταν αυτά το πρόβλημα της διαιτησίας. Το πρόβλημα της ήταν πάντα το ότι γνωρίζαμε τι θα κάνουν οι διαιτητές, πριν τα ματς γίνουν: ελπίζω να θυμόσαστε το κολωνάκι με τις προβλέψεις της συμπεριφοράς των διαιτητών, που έγραφα καμιά δεκαριά χρόνια. Ένα επιπλέον πρόβλημα είναι και οι επιλεκτικές τιμωρίες κι αυτό το βλέπουμε και φέτος. Το πιο ωραίο τέτοιο παράδειγμα είναι αυτό που συνέβη στο ΟΦΗ – Ολυμπιακός. Οι δυο επόπτες έκαναν συνολικά οκτώ λάθη σε υποδείξεις οφσάιντ. Η λογική λέει ότι ήταν σε κακή μέρα και έσφαλλαν διαρκώς αδικώντας και τις δυο ομάδες, αλλά όλα τα λάθη είναι σε βάρος της μιας ομάδας – κι αυτή δεν είναι ο ΟΦΗ. Μπορεί να συμβεί, θα πει κάποιος – δεν θα διαφωνήσω. Αυτό που δεν μπορεί να συμβεί είναι να μην τιμωρηθεί έστω και σιωπηρά κανένας από τους δυο. Το γιατί ας το κρίνει ο καθένας μόνος του.

Αυτοί που τους φέρνουν

Οι ξένοι διαιτητές είναι ένα βήμα μπροστά – κατά τη γνώμη μου- κυρίως γιατί αν δεν είχες τέτοιους θα είχες χειρότερους: ο Ελβετός στον Ολυμπιακό στο ντέρμπι δεν έδωσε φέτος ένα πέναλτι, αλλά ο Ευαγγέλου πέρυσι έδωσε ένα σε βάρος του στο ίδιο ματς για ανατροπή ένα μέτρο έξω απο την περιοχή. Οι ξένοι δεν ξέρεις τι θα κάνουν, αλλά όταν έχεις απέναντί σου αυτούς που τους φέρνουν, οι πιθανότητες οι διαιτητές αυτοί να είναι άψογοι στα παιγνίδια σου είναι λίγες: όποιος τους φέρνει λογικά τους εξηγεί γιατί ήρθαν και είναι λογικό να τους λέει ότι φωνάζεις – στον κόσμο της διαιτησίας αν φωνάζεις είσαι κακός. Ως εκ τούτου αντιμετωπίζεσαι ως κάποιος στον οποίο δεν πρέπει να δώσουν τίποτα: αν το κάνουν είναι σαν να δικαιώνουν τις φωνές του. Αυτή είναι μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στον ΠΑΟΚ π.χ. Όταν φέρνουν ένα ξένο διαιτητή σε ματς του ΠΑΟΚ κι αυτός ρωτήσει το γιατί, του λένε ότι οι Έλληνες διαιτητές πέρυσι του στέρησαν ένα πρωτάθλημα – είναι το θύμα της ιστορίας. Αν φέρουν ένα στον Ολυμπιακό του εξηγούν ότι αυτοί θέλανε ξένους γιατί τα χουν με τους Έλληνες – είναι οι κακοί της ιστορίας. Για τα ματς της ΑΕΚ και του ΠΑΟ πιστεύω δεν λένε τίποτα. Η ΑΕΚ, που είναι υπέρ των Ελλήνων διαιτητών, έχει τουλάχιστον την δική τους συμπάθεια – κατα συνέπεια κάμποσων την αντιπάθεια την έχει ο ΠΑΟΚ: έτσι πάει. Στον Ολυμπιακό σταθερά φοβούνται μην δώσουν κάτι – αν δεν του δώσουν, δεν τρέχει τίποτα.

Τώρα δεν έχει νόημα

Το ξέρω ότι ο Ολυμπιακός καταγγέλλει και ένα σωρό ακόμα πράγματα, αλλά οι καταγγελίες πρέπει να αφορούν τις ανακριτικές αρχές, δηλαδή το Κράτος. Το ότι στην Πάτρα εμφανίστηκε ως γιατρός αγώνα ο Δημητρόπουλος π.χ κάνει πολλές από αυτές τις καταγγελίες αρκετά σοβαρές – αν είχαμε ένα σοβαρό Κράτος ήδη κάποιος θα είχε ασχοληθεί. Εξ όσων γνωρίζω θα φτάσουν κάποια στιγμή όλες στους αρμόδιους Υπουργούς και στους εισαγγελείς, αλλά όχι στον καιρό της τωρινής κυβέρνησης – τώρα δεν έχει νόημα. Θα είχε νόημα να σταματήσουν οι φωνές; Νομίζω όχι, γιατί αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη της νίκης των άλλων: είναι διαφορετικό σε ένα πόλεμο να συνεχίζεις έστω κάνοντας αντάρτικο, διαφορετικό να συνθηκολογείς, και διαφορετικό να μπουν τα στρατεύματα των εχθρών στη χώρα σου και να κάνουν πλιάτσικο. Ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει το αντάρτικο. Μόνο που για να έχει αυτό την απαραίτητη λαϊκή υποστήριξη χρειάζεται και καλύτερα ματς της ομάδας –  από αυτό και μόνο πρέπει να ξεκινάει κάθε προσπάθεια. Ας το ‘χουν στα υπόψιν τους…