Ολοκληρώθηκε μια εβδομάδα με πολλά ευρωπαϊκά ματς στα οποία είδαμε τέσσερις ελληνικές ομάδες να αγωνίζονται και να μην κερδίζουν. Οι τρεις που αγωνίζονται στο Γιουρόπα λιγκ, ο ΠΑΟ, ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ, έχασαν την περασμένη Πέμπτη. Ο ΠΑΟΚ για το UEFA Conference League δεν κέρδισε την Αμπερντιν, μολονότι προκρίθηκε: αν η Ελλάδα δεν έψαχνε βαθμούς για να ανέβει θέσεις στη βαθμολογία της UEFA η ισοπαλία του δεν θα έπρεπε να αποτελεί θέμα συζήτησης, αλλά σε καιρούς που υποτίθεται πως η χώρα χρειάζεται βαθμούς, είναι κι αυτή ένα θέμα. Οι ήττες των τριών άλλων τους στέλνουν καθώς φαίνεται στο UEFA Conference League ή σπίτι. Θα έπρεπε να προβληματίσουν – αντιθέτως μάλλον πέρασαν στο ντούκου. Κάθε ήττα που μια ομάδα μπορεί να αποφύγει είναι μια κακή ήττα. Αλλά είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχουν πραγματικά  φιλοδοξίες καλύτερης εκπροσώπησης του ελληνικού ποδοσφαίρου και σχέδια ευρωπαϊκών διακρίσεων; Γιατί αν τέτοια δεν υπάρχουν, δεν υπάρχουν και κακές ήττες. Όλα είναι ωραία.   

Καλύτερα οι υπερβολές

Το 2008 ο τελικός του Τσάμπιονς λιγκ είχε οριστεί να γίνει στην Αθήνα. Ο τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού Σωκράτης Κόκκαλης είχε πει ότι όλοι στον Ολυμπιακό έχουν ένα όνειρο να δουν την ομάδα σε αυτόν. Κάτι χρόνια αργότερα ο Κριστιάν Καρεμπέ, ως γενικός διευθυντής του Ολυμπιακού, άρχισε να λέει πως για την ομάδα του πρέπει να είναι στόχος ο τελικός και η κατάκτηση του Γιουρόπα λιγκ. Και ο Κόκκαλης και ο Καρεμπέ χλευάστηκαν όταν έκαναν αυτές τις δηλώσεις. Όταν μάλιστα ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε διάφοροι ευθυμογράφοι έγραψαν πολλά ιλαροτραγικά. Προτιμώ χίλιες φορές αυτές τις δηλώσεις, που μπορεί να είναι και υπερβολικές, από αυτό που βλέπω τώρα. Που διάφοροι οπαδοί και δημοσιογράφοι προβάλουν την πιθανότητα να αγωνιστούν ο ΠΑΟ, ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ στο UEFA Conference League ως κάποιου είδους ευρωπαϊκό κατόρθωμα και οι ομάδες παρακολουθούν αυτή την εξέλιξη ανακουφισμένες χωρίς μάλιστα να λέει κάποιο από τα στελέχη της ότι αν η ομάδα τους βρεθεί στο UEFA Conference League θα έχει στόχο την κατάκτησή του. Προτιμώ την υπερβολική φιλοδοξία από αυτό το συμβιβασμό με το λίγο.

Το μεγάλο ξεφωνητό

Αυτό που εγώ διακρίνω είναι ότι ο ΠΑΟ, ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ βλέπουν τον υποβιβασμό στην τρίτη τη τάξη ευρωπαϊκή διοργάνωση ως ένα είδος παρηγοριάς: θα συνεχίσουν στην Ευρώπη και θα αποφύγουν το μεγάλο ξεφωνητό. 

Η αποφυγή του ξεφωνητού μοιάζει να είναι το νέο ποδοσφαιρικό όραμα. Πάντα στην Ελλάδα υπήρχε ένα κάποιο ξεφωνητό στις αποτυχίες, αλλά αυτό απέκτησε διάσταση μεγάλη με τον ερχομό των Social Media. Kόσμος και κοσμάκης, όχι μόνο «ποστάρει» την αγανάκτησή του, αλλά μπαίνει και στις επίσημες ιστοσελίδες  των ομάδων στο FaceBook  και στο Instagram για να κράξει ανελέητα. Ολες οι ομάδες είναι δεδομένο πως με αυτό ενοχλούνται κι έχει πλάκα ότι προσπαθούν απέναντι σε αυτό το κράξιμο να θεμελιώσουν ένα είδος επικοινωνιακής άμυνας που στηρίζεται σε τρεις άξονες. Η ομάδα «είναι πάντα καλύτερη από πέρυσι». Η ομάδα πρέπει να έχει πάντα δικαιολογίες για ήττες και «οι ήττες πρέπει να είναι διδακτικές». Και η ομάδα πρέπει να πείθει το κοινό της ότι έχει εχθρούς τους οποίους το ξεφωνητό απλά δυναμώνει. Όλα αυτά θα ήταν υπέροχα και θα είχαν και πλάκα, αν υπήρχε αγωνιστική πρόοδός. Αλλά χωρίς την πρέπουσα φιλοδοξία για διάκριση η πρόοδος αυτή είναι αδύνατη.   

Η χαμένη έννοια της επιτυχίας

Στην εποχή των Socal Media αν πεθάνει η κατσίκα του γείτονα είναι όλα υπέροχα. Δείτε τι έγινε την περασμένη Πέμπτη: οι ήττες από τη Ρεν, την Γουεστ Χαμ και την Ολιμπίκ Μαρσέιγ δεν φάνηκε καθόλου μα καθόλου να προβληματίζουν τον ΠΑΟ, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Κι όμως είναι ήττες κακές διότι δυσκολεύουν την συνέχεια στο Γιουρόπα λιγκ, κάνουν κακό στο ταμείο και δεν δημιουργούν πρόοδο κι επιπλέον με λίγη προσοχή θα μπορούσαν και να μην υπάρχουν.

Αν στον Γιοβάνοβιτς έλεγε κάποιος ότι την τέταρτη αγωνιστική θα πήγαινε στη Βρετάννη, θα είχε με τον ΠΑΟ τέσσερις βαθμούς και θα αντιμετώπιζε μια Ρεν που έπρεπε να παίξει με παίκτη λιγότερο για εξήντα λεπτά, ο κόουτς του ΠΑΟ θα υπέγραφε για να συμβούν όλα αυτά. Συνέβησαν, αλλά ο ΠΑΟ ήταν άχρωμος και κακός, όπως και στο Ισραήλ με την Μακάμπι, όταν και γύρισε με μια ισοπαλία που και τότε δεν προκάλεσε τον παραμικρό προβληματισμό. Στον Ολυμπιακό παρατηρείται κάτι ακόμα πιο παράξενο: να δηλώνει ο προπονητής του ότι η ομάδα του δεν έκανε το παιγνίδι που αγαπάει και πως υποχρεώθηκε να παίξει όπως έπαιξε, και όλοι οι υπόλοιποι να δηλώνουν περίπου ανακουφισμένοι παρά την ήττα. Μοιάζει από τους καιρούς που ο Ολυμπιακός κέρδισε δυο φορές την Αρσεναλ κι έπαιξε στο Τσάμπιονς λιγκ στα ίσια με την Τότεναμ να έχει περάσει ένας αιώνας, ενώ όλα έγιναν τον καιρό του τελευταίου προπονητή που έμεινε στην ομάδα τέσσερα χρόνια. Η δε ΑΕΚ, που βρίσκεται σε ένα όμιλο στον οποίο η τρίτη θέση μπορεί με βάση την κλήρωση να είναι όντως επιτυχία, είναι να απορείς τι έπαθε μετά την υπέροχη νίκη στο Μπράιτον: ακολούθησαν τρία ματς με λάθη, χαρισμένα γκολ κι αδυναμία εκμετάλλευσης της έδρας. Αλλά δεν βλέπω και κανένα να προβληματίζεται. 

Που είναι ο ανταγωνισμός;

Μιλάμε συχνά  τα τελευταία χρόνια για ανταγωνισμό. Αν υπήρχε έστω ένας κάποιος σοβαρός ανταγωνισμός μεταξύ των  ελληνικών ομάδων αυτές θα ήταν καλύτερες. Θα έλεγε ο ΠΑΟ πως η επιστροφή μου στην Ευρώπη είναι ευκαιρία να δείξω στους άλλους πως φτάνεις σε προκρίσεις και επιτυχίες. Θα έλεγε ο Ολυμπιακός ότι αν η ΑΕΚ κέρδισε την Μπράιτον μπορώ κι εγώ να κάνω στην Αγγλία αποτέλεσμα. Θα έλεγε ο ΠΑΟΚ ότι στον όμιλο του Γιουρόπα λιγκ θα τερματίσω πρώτος και θα γίνω η πρώτη ελληνική ομάδα που αυτό το κατάφερε. Αλλά κι αν απλά ανταγωνίζονταν με τον εαυτό τους όλοι νομίζω θα ήταν καλύτεροι. Ο ΠΑΟ θα έκανε μεγάλο στόχο την πρώτη του νίκη στη Γαλλία. Ο Ολυμπιακός θα εκτιμούσε πιο πολύ τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις από το εγχώριο πρωτάθλημα και σε αυτές θα μετρούσε την πρόοδό του. Ο ΠΑΟΚ θα έβαζε στόχο να εκμεταλλευτεί την παρουσία του στο UEFA Conference League και να διορθώσει θεαματικά την βαθμολογία του στην UEFA. Η ΑΕΚ δεν θα αποκλειόταν από την Αντβέρπ, αφού η είσοδος στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ θα έπρεπε να είναι ο βασικός εφετινός της στόχος. Θα υπήρχε επίσης στόχευση διάκρισης σε ομίλους γιατί αυτό και μόνο μεγαλώνει την τιμή των ποδοσφαιριστών δηλαδή μπορεί να φέρει σοβαρά χρήματα στο ταμείο το επόμενο καλοκαίρι.    

Η δική μου εντύπωση είναι πως η Ευρώπη αντιμετωπίζεται απλά σαν ευκαιρία για ριφιφί, γι΄αυτό  για παράδειγμα ακούς συνέχεια και από όλους για ομίλους Τσάμπιονς λιγκ κτλ. Ο στόχος είναι τα λεφτά που αυτοί φέρνουν. Και αν η UEFA έδινε 15 εκατομμύρια ευρώ σε όποιον δεν θα έπαιζε από επιλογή στο Γιουρόπα λιγκ οι δικές μας ομάδες μπορεί και να τα έπαιρναν. Και μετά να καθόντουσαν όλο χαρά να δουν πως θα αποκλειστούν οι υπόλοιποι. Και τι είδους ξεφωνητό θα δεχτούν στα Social Media. Αρκεί βέβαια να κερδίζουν στο πρωτάθλημα. Διότι αν σήμερα δεν κερδίσει μια ομάδα απο αυτές που αγωνίστηκαν στην Ευρώπη την Πέμπτη θα υπάρξει ένα υπερθέαμα ξεφωνητού - είναι δεδομένο...