Απόψε ο Πεπ Γκουαρντιόλα επιστρέφει στη Βαρκελώνη – αυτή τη φορά στον πάγκο της Μάντσεστερ Σίτι. Περνάει μια περίεργη φάση αφού η Σίτι μετά το εκρηκτικό ξεκίνημα είχε μια λογική πτώση στην απόδοση της – πλήρωσε και κάποιες συγκυρίες όπως δυο χαμένα πέναλτι στο τελευταίο της ματς, αυτό κόντρα στην καλή φέτος Εβερτον. Ο Πεπ ακούει εδώ και κάποιο καιρό πολλά– αν απόψε χάσει, διάφοροι που δεν τον μπορούν, θα ξεσαλώσουν εναντίον του: η τελευταία μόδα στο εξωτερικό, από όσο βλέπω και διαβάζω, είναι να μιλάς άσχημα για αυτόν.

Ανεβάζουν τον πήχη

Δεν τον βρίζει κανείς τον Γκουαρντιόλα, αλλά διάφοροι μουρμουράνε. Κανείς δεν τολμά να τον πει άσχετο ή ξεπερασμένο ή τυχεράκια ή κολλημένο: τα λέω αυτά γιατί συνήθως τέτοιες είναι οι κατηγορίες που απευθύνονται σε προπονητές. Για το Γκουαρντιόλα αυτά δεν ακούγονται, πλην όμως διάφοροι τον πιάνουν στο στόμα τους, είτε για να καταδείξουν αδυναμίες που έχουν να κάνουν με το χαρακτήρα του, είτε για να ανεβάσουν τον πήχη μελλοντικών απαιτήσεων, που σημειωτέων για την ώρα δεν μοιάζουν να υπάρχουν ούτε στις τάξεις των  χαρούμενων από τη δουλειά του Καταλανού, ανθρώπων της Μάντσεστερ Σίτι.    

Ο Ζλάταν και άλλοι πολλοί

Την αρχή έκανε ο παλιός άσπονδος φίλος του Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς που καθόλου δεν πτοείται από το γεγονός ότι καλά καλά πριν συμπληρωθεί τρίμηνο στην Πρέμιερ λιγκ βλέπει την πλάτη της ομάδας του Πεπ. «Όταν αγοράζεις εμένα, αγοράζεις μία Ferrari. Την γεμίζεις με την καλύτερη βενζίνη και ξεχύνεσαι στην εθνική. Εκείνος μου έβαζε πετρέλαιο και έκανε βόλτα στην εξοχή. Ας αγόραζε ένα Fiat» είπε πρόσφατα μιλώντας για τη σχέση που είχε μαζί του τον καιρό της συνύπαρξής τους στη Μπαρτσελόνα. Σχέση δεν αναγνωρίζει. «Όλα ήταν τυπικά» λέει και εξηγεί: «τελείωνε κάθε φορά η προπόνηση και ο Γκουαρντιόλα άρχιζε τις φιλοσοφίες του. Ίσα που τον άκουγα. Γιατί να τον ακούσω; Έλεγε κάτι μαλακίες για αίμα, δάκρια και ιδρώτα». Κι ακόμα: «Μια φορά τσακωθήκαμε κι εκεί κατάλαβα ότι δεν θα με κρατούσαν πιά αφού ήταν υπνωτισμένοι από αυτόν. Τέλειωσε μια προπόνηση, ο Γκουαρντιόλα με κοιτούσε και τότε «μου έστριψε». Σκέφτηκα “Να, ο εχθρός μου, ξύνει την καράφλα του”. Του φώναξα: “Δεν έχεις γεννητικά όργανα ρε” και μάλλον αυτό δεν ήταν το χειρότερο που του είπα…». Μετά τον Ιμπρά ανέλαβε την αξιολόγησή του Γκουαρντιόλα ένας άλλος παλιός του παίκτης, ο Χόλγκερ Μπατστούμπερ, που θεώρησε σωστό να εξηγήσει γιατί ο Κάρλο Αντσελότι είναι καλύτερος. «Στον Κάρλο Αντσελότι αρέσει να ανταλλάσσει απόψεις με τους παίκτες του. Αυτό είναι πολύ όμορφο. Αντίθετα, με τον Πεπ ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Έπρεπε να τον πλησιάσω εγώ αν ήθελα να έχω μία συζήτηση μαζί του. Δεν ήταν απόμακρος ή ψυχρός, αλλά δεν επεδίωκε να μιλήσει μαζί μας, όπως ο Ιταλός. Φυσικά είναι σημαντικό όταν ο προπονητής σού δείχνει ενδιαφέρον κι αυτό συμβαίνει τώρα. Ήταν αρκετά διαφορετικά με τον προηγούμενο προπονητή» ανέφερε ο Γερμανός αμυντικός. Δεν τελειώσαμε. Αν ο Ιμπραϊμοβιτς τον θεωρεί φιλόσοφο της πλάκας κι ο Μπατστούμπερ απόμακρο και ψυχρό, ο Βάντερελεϊ Λουξεμπούργκο υπογραμμίζει ότι δεν έχει κάνει και πολλά!  «Ο Γκουαρδιόλα είναι περισσότερο δημοσιοσχετίστας παρά προπονητής» είπε μιλώντας σε ισπανική εφημερίδα. «Τι κέρδισε; Κατέκτησε τίτλους με την Μπαρτσελόνα. Μετά πήγε ο Λουίς Ενρίκε και κατέκτησε ακριβώς τους ίδιους. Στη συνέχεια ο Γκουαρδιόλα συμφώνησε με την Μπάγερν, προετοιμάστηκε, έμαθε τη γλώσσα, αλλά τελικά ο Γιουπ Χάινκες πανηγύρισε το τρεμπλ με τη γερμανική ομάδα. Αν θέλει ο Γκουαρδιόλα να αποδείξει πως είναι πραγματικά καλός προπονητής θα πρέπει να κατακτήσει περισσότερα τρόπαια με την Μάντσεστερ Σίτι απ' όσα κέρδισε με την Μπάγερν», ήταν το σχόλιο του Βραζιλιάνου. Λες και η Σίτι κερδίζει το πρωτάθλημα ή το Τσάμπιονς λιγκ κάθε χρόνο…

Κανείς δεν τολμάει

Εχει ενδιαφέρον ότι την επαγγελματική επάρκεια του Γκουαρντιόλα δεν την αμφισβητεί κανείς: ούτε και ο θυμωμένος Ιμπραϊμοβιτς δεν τολμά να πει ότι είναι κακός προπονητής – πόσο μάλλον οι άλλοι, που κατά καιρούς τον πιάνουν στο στόμα τους. Από τότε που θυμάμαι κρίσεις για προπονητές ποτέ δεν θυμάμαι κρίσεις τόσο γενικές και τόσο αόριστες όπως αυτές που γίνονται στον Πεπ. Θυμάμαι να διάφορους να κατηγορούν τον Σάκι, τον Κρόιφ, τον Φαν Γκααλ για αλαζονεία και υπέρμετρα σκληρή συμπεριφορά. Θυμάμαι να κατηγορείται ο Καπέλο ή ο Τραπατόνι και σχεδόν πάντα ο Μουρίνιο για υπερβολικά αμυντικά παιγνίδια. Θυμάμαι διάφορους να δηλώνουν πως το ποδόσφαιρο του Λίπι είναι ξεπερασμένο, για αυτό κατέληξε να δουλεύει στην Κίνα και άλλους να θεωρούν τον Βενγκέρ ηττοπαθή. Θυμάμαι να αποδίδονται οι επιτυχίες του Ντελ Μπόσκε ή του Χάινκες ή του Αντσελότι στην τύχη και στο γεγονός ότι δούλεψαν με μεγάλους παίκτες. Εχω ακούσει πολλούς να αμφισβητούν την επαγγελματική επάρκεια του Μπενίτεθ ή του Χόγκσον, αλλά αυτό το είδος της νεφελώδους κριτικής που γίνεται στον Γκουαρντιόλα δεν το θυμάμαι. Και είναι και σαφώς ενοχλητικό ότι αυτή η κριτική έχει φουντώσει μόλις για πρώτη φορά στη σεζόν έχασε ένα ματς και δεν κέρδισε ένα άλλο: σαν κάμποσοι να τον περιμένουν στη γωνία και να ψάχνουν αφορμή.

Όλα θέμα τύχης

Μέχρι τώρα, πέρα από αυτά, έχουν πει για τον Πεπ ότι η τύχη του ήταν ότι η Μπαρτσελόνα έπαιζε το ποδόσφαιρο που σε αυτόν αρέσει χρόνια τώρα, κι αυτός απλά πίεσε τους παίκτες να παίξουν με μεγαλύτερη ένταση – όποιος το έλεγε έτριβε τα μάτια του όταν η Μπάγερν μετά από ένα μήνα δουλειάς μαζί του έπαιζε, σκόραρε πολύ και κέρδιζε με τον ίδιο τρόπο. Εχουν πει ότι ήταν μαριονέτα του Κρόιφ, ότι εκμεταλλεύτηκε απλά τις μεγάλες μέρες του Τσάβι, του Ινιέστα και φυσικά του Μέσι: όταν στο Μόναχο τον είδαν να ξανακερδίζει χωρίς όλους αυτούς περιορίστηκαν να επισημάνουν ότι δεν κέρδισε το Τσάμπιονς λιγκ ξεχνώντας ότι έφτανε στον ημιτελικό κάθε χρόνο. Τον κατηγορούν γιατί διδάσκει κατοχή μπάλας, «πράγμα που κάνει το ποδόσφαιρο βαρετό», ότι παίζει με ένα μόνο τρόπο (λες και υπάρχει κανένας που έχει δυο τρόπους…), ότι κάνει πάντα safe επαγγελματικές επιλογές κι αναλαμβάνει πλούσιες ομάδες – ξεχνώντας πως όσο πιο πλούσια είναι μια ομάδα τόσο πιο μεγάλες οι απαιτήσεις. Αλλοι μπορεί να είναι καλοί προπονητές κερδίζοντας το κύπελλο στη χώρα τους, ή μια πρόκριση στο Τσάμπιονς λιγκ: ο Γκουαρντιόλα για να αναγνωριστεί από τους εχθρούς του πρέπει να κάνει το τρέμπλ κάθε χρόνο. Και δε βλέπουν ότι η Μπαρτσελόνα για να ξεπεράσει το σοκ που έπαθε αφότου αυτός έφυγε, ξόδεψε πάνω από 100 εκατ ευρώ για να βρει ποδοσφαιριστές (Σουάρες, Νεϊμαρ, Τουράμ, Ράκιτιτς κτλ) που να εγγυόνται συνέχεια στις επιτυχίες. Η κάνουν πως δεν βλέπουν ότι η Μπάγερν έχει χάσει σε δυο μήνες ήδη, όσους βαθμούς έχανε στη Μπουντεσλίγκα με αυτόν σε ένα χρόνο.

Χαλάει τη μανέστρα

Το αληθινά αστείο είναι ότι ο ίδιος ο Γκουαρντιόλα δε μιλάει ποτέ άσχημα για κανένα, ωστόσο πίσω από το ήρεμο βλέμμα του κρύβει πολύ τσαγανό. Στην αυτοβιογραφία του ο Κρόιφ (ένα συναρπαστικό βιβλίο για το οποίο θα γράψω όταν κυκλοφορήσει στα ελληνικά) λέει ότι ο Γκουαρντιόλα, όταν ανέλαβε την Μπαρτσελόνα των Νέων εμφανίστηκε σε ένα ΔΣ της διοίκησης ομάδας και είπε ότι θα παραιτηθεί, αν εμφανιστεί παράγοντας στα αποδυτήρια: δεν είχε ακόμα κάνει ούτε μια εβδομάδα προπονήσεις στους μικρούς! Ενας τύπος με τόσο τσαγανό σίγουρα γνωρίζει πως το να αερολογούν εναντίον του διάφοροι είναι μια ακόμα ένδειξη της τεράστιας επιτυχίας του. Γνωρίζει επίσης ότι πολλοί τον περιμένουν στη γωνία γιατί είναι ο μόνος αληθινά ξεχωριστός: ένα ματς όπως το Λίβερπουλ – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ της περασμένης Δευτέρας με αυτόν στον πάγκο μιας ομάδας δεν θα το δεις ποτέ. Ο Πεπ χαλάει τη μανέστρα. Η μάλλον αποδεικνύει με την παρουσία και τα μαθήματα του πόσο αγαπάνε τη μανέστρα όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι…