Απόψε ο ΠΑΟΚ πρέπει να κάνει τη δουλειά του στη Σουηδία, ο ΠΑΟ να κυνηγήσει ένα θαύμα στο Μπιλμπάο και η ΑΕΚ να πάρει μια πρόκριση, απαραίτητη για την ιστορία της, κόντρα στην Μπριζ. Ωστόσο πριν από όλα αυτά υπάρχει κάτι που μου χει λείψει, δηλαδή η κλήρωση του Τσάμπιονς λιγκ. Μου χει λείψει ότι ο καθένας φτιάχνει το δικό του όμιλο πριν η κλήρωση αρχίσει, μου χουν λείψει οι τίτλοι «περνάει» και «χωρίς φόβο» και άλλα τέτοια που βάζουν οι εφημερίδες, μου χουν λείψει οι συζητήσεις που ξεκινάνε με το «θυμάσαι τότε…» κάθε φορά που προκύπτει κάποιος αντίπαλος, με τον οποίο ο Ολυμπιακός έχει αναμετρηθεί ξανά. Όπως και να χει, το ωραίο της κλήρωσης είναι ότι επιτρέπει όνειρα και δημιουργεί βάσεις ποδοσφαιρικής κουβέντας. Και τα δυο είναι αναγκαία.
Δύσκολη σίγουρα η κλήρωση
Δεν έχω κανένα προαίσθημα για το με ποιόν θα κληρωθεί απόψε ο Ολυμπιακός, αλλά έχω την βεβαιότητα ότι η κλήρωσή του θα είναι δύσκολη: με τρεις ομάδες από την Αγγλία και τέσσερις από την Ισπανία στα δυο πρώτα γκρουπ δυναμικότητας, μου μοιάζει αδύνατο να προκύψει ένας εύκολος όμιλος. Το τι είναι εύκολο είναι βέβαια σχετικό. Κάθε φορά, όταν φτάνει η ώρα της κλήρωσης του Τσάμπιονς λιγκ, ευχόμαστε, όποια ελληνική ομάδα σε αυτήν συμμετέχει, να έχει μια καλή κλήρωση. Με την ευχή αυτή υπονοούμε δυο πράγματα. Το ένα να υπάρχει στον όμιλο της ελληνικής ομάδας κάποια ομάδα από την Πορτογαλία ( αυτή τη φορά είναι στους επικεφαλής η Μπενφίκα και στο β γκρουπ η Πόρτο). Το δεύτερο να μπει στον όμιλο της ελληνικής ομάδας ένας αντίπαλος από το τέταρτο γκρουπ, που να μοιάζει του χεριού της, ώστε να μην είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση η κατάληψη της τρίτης θέσης που οδηγεί στο Γιουρόπα λιγκ. Σήμερα π.χ καλή μπορεί να κάνει την κλήρωση του Ολυμπιακού, το να βρεθεί στον όμιλο του η Μάριμπορ και η Καραμπάκ – ο ΑΠΟΕΛ μόνο εύκολος δεν είναι.
Όλα αυτά, εκτός από κοινότυπα, είναι και σχετικά. Αν έχεις δυο δυνατούς και έναν θεωρητικά εύκολο, και υποτιμήσεις τον εύκολο, κινδυνεύεις να βγεις τέταρτος και να σε περάσει η Ρόζενμποργκ (που έχει αφήσει πίσω της δυο φορές τον Ολυμπιακό) ή η Κοπεγχάγη (που άφησε τελευταίο τον ΠΑΟ στην τελευταία του συμμετοχή). Αν από την άλλη έχεις τρεις αντιπάλους ικανούς να κόψουν βαθμούς ο ένας από τον άλλο, κι ένα λάθος να κάνεις διορθώνεται. Στο Τσάμπιονς λιγκ μπορείς να προκριθείς στους 16 με 7 ή 8 βαθμούς και να αποκλειστείς με 10. Το έχουμε δει.
Πιο σημαντικό το πρόγραμμα
Κάθε φορά μου αρέσει να υπενθυμίζω πως πιο πολύ και από την κλήρωση μετράει το πρόγραμμα. Την τελευταία φορά που ο Ολυμπιακός προκρίθηκε στους 16 είχε κερδίσει εκτός έδρας την Αντερλεχτ και είχε κάνει 4 βαθμούς με τη Μπενφίκα: κι όμως για να προκριθεί χρειαζόταν οπωσδήποτε να κερδίσει τελευταία αγωνιστική τους Βέλγους στο Καραϊσκάκη, αλλιώς όλα θα πήγαιναν χαμένα. Άλλες χρονιές, όταν υποδεχόταν την Αρσεναλ στο Καραϊσκάκη τελευταία αγωνιστική αδιάφορη, είχε τρεις βαθμούς στην τσέπη ξεκινώντας, κι έψαχνε 7-8 για να προκριθεί. Καλό είναι το πρόγραμμα στο οποίο ο επικεφαλής του ομίλου έρχεται στην Ελλάδα την τελευταία αγωνιστική και τα ματς της 3ης και της 4ης αγωνιστικής τα δίνεις με τον θεωρητικά πιο αδύνατο. Κάτι τέτοιο, όμως, προκύπτει πολύ σπάνια.
Βραδιά για όνειρα
Πέρα από την γνώση των αντιπάλων η μέρα επιτρέπει και πολλά όνειρα. Μου αρέσουν τα όνειρα, αλλά όχι όταν μας οδηγούν εκτός πραγματικότητας. Χθες διάβαζα διάφορες τοποθετήσεις για τον Ολυμπιακό, που κανονικά γίνονται μόνο από οπαδούς ομάδας, που θέλει να κερδίσει το Τσάμπιονς λιγκ! Παιδιά ηρεμήστε! Δεν είναι ούτε λογικό να περιμένει κανείς ένα Ολυμπιακό με αψεγάδιαστη άμυνα, ούτε μπορεί κάποιος να περιμένει ότι θα αποκτηθεί ένα φορ, που θα βάλει τα γκολ του Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο Ολυμπιακός, όπως και κάθε ελληνική ομάδα, έχει τα δικά του μέτρα και καλό είναι να τα έχουμε στα υπόψην μας. Αλλωστε οι προκρίσεις και οι καλές πορείες δεν ήρθαν ποτέ γιατί υπήρχαν ο Μπονούτσι και ο Κελίνι στην άμυνα και ο Μέσι με τον Νεϊμάρ στην επίθεση: οι νίκες στο Τσάμπιονς λιγκ έρχονται όταν οι παίκτες υπερβαίνουν τις δυνατότητές τους, όταν κάποιοι κάνουν τα παιγνίδια της ζωής τους και όταν η στρατηγική είναι η πρέπουσα. Χωρίς αυτά δεν σε σώζει τίποτα.
Μνήμες και θαύματα
Μετά από δεκαεπτά παρουσίες του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς λιγκ είναι λογικό οι μνήμες όλων να μπερδεύονται. Αλλοι νοσταλγούν τα μεγάλα ματς του Ζιοβάνι, άλλοι του Ρίμπο, άλλοι θέλουν ένα νέο Καρεμπέ και δυο Μέλμπεργκ, ή τρεις Μήτρογλου: εγώ λέω ότι αυτός που χρειάζεται είναι ένας καλός, συμπαγής, ομοιογενής, σκληρός και παθιασμένος Ολυμπιακός, όχι για να προκριθεί στους 16 (αυτό είναι στα όρια του απίθανου πλέον…) αλλά για να σταθεί καλά σε έξι πάρα πολύ δύσκολα ματς. Οι προκρίσεις και οι επιτυχίες, στην ιστορία των ελληνικών ομάδων, έρχονται μόνο χάρη στη συνολική δουλειά – άντε και χάρη σε κάποια σπουδαία ματς κάποιων μονάδων, αλλά οι μονάδες, σε αυτή τη διοργάνωση είναι πάντα λιγότερο σημαντικές από το σύνολο και την μαχητικότητα του. Ο Ρομπέρτο έκανε κάποτε θαύματα κόντρα την Μπενφίκα κι ο Ολυμπιακός προκρίθηκε. Μια χρονιά μετά έκανε θαύματα κόντρα στη Γιούβε, αλλά ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε, γιατί ήταν λιγότερο σοβαρός: η Μάλμε του έκανε τη ζημιά. Ο Ζιοβάνι, ο Καρεμπέ, ο Ζε Ελίας, ο Ρίμπο δεν υπέγραψαν καμία πρόκριση στους 16 του Τσάμπιονς λιγκ: με αυτούς παρόντες ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να κερδίσει εκτός έδρας. Ηταν κακοί οι παίκτες αυτοί; Όχι φυσικά. Απλά ήταν λάθος για χρόνια η προσέγγιση των αγώνων: πληρωνόταν συχνά πάρα πολύ ακριβά η άγνοια της δυσκολίας της διοργάνωσης και μετά από κάθε καλό αποτέλεσμα (ευτυχώς τέτοια υπήρξαν πολλά…) ακολουθούσαν ήττες σκληρές από τις Χερενφέιν, τις Μόλντε, τις Μακάμπι και τις Ρόζενμποργκ. Δεν αποκλείω να αποκτηθούν κι άλλοι παίκτες. Όμως το βασικό ζητούμενο πρέπει να είναι η δουλειά, η πίστη, η σωστή προετοιμασία: μόνο αν όλοι δώσουν παραπάνω από όσο μπορούν θα σταθούν καλά σε αυτό το επίπεδο.
Καταλαβαίνω την τρέλα για μεταγραφές. Μας αρέσει όλους να ταυτίζουμε τις επιτυχίες με παίκτες που αγαπάμε: βοηθάει και η μνήμη που τα κάνει όλα μια ωραία σαλάτα. Ολοι π.χ πιστεύουν ότι την τελευταία πρόκριση του Ολυμπιακού την έδωσε ο Μήτρογλου. Η αλήθεια είναι ότι ο καλός φορ γκολ τότε είχε βάλει μόνο στην Αντερλεχτ στο Βέλγιο: τρία σε ένα βράδυ. Στο τελευταίο και πιο κρίσιμο ματς – κόντρα στους Βέλγους στο Καραϊσκάκη – ήταν τραυματίας, με την Παρί σε δυο ματς δεν είχε ακουμπήσει τη μπάλα, με την Μπενφίκα ήταν καλός στη Λισσαβόνα, αλλά εδώ τον κλείσανε: κι όμως όλοι μα όλοι πιστεύουν ότι έδωσε την πρόκριση.
Χωρίς ντρίπλα
Ο Ολυμπιακός πρέπει να δει τους αντιπάλους του και να σχεδιάσει το παιγνίδι του: να παίξει πάρα πάρα πολύ σοβαρότερα και καλύτερα από ότι έκανε με την Παρτιζάν και τη Ριέκα. Ο κόσμος του καλό είναι να θυμάται σε ποια χώρα ζούμε, να βλέπει τι κάνουν οι άλλες ελληνικές ομάδες, να μην χάνει το μέτρο. Πιθανότατα ένας καλός Ολυμπιακός θα έπρεπε να έχει τερματοφύλακα τον Νόγιερ, στην άμυνα τον Καρβαχάλ, τον Μαρσέλο, τον Μπονούτσι και τον Χούμελς και στην επίθεση τον Λεβαντόφσκι. Αλλά τι λέω τώρα; Ο Χούμελς είναι κοντός και ο Πολωνός βαρύς. Και χωρίς ντρίπλα…
