Ο ΠΑΟΚ κέρδισε τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη με 1-2, αλλά μόνο έκπληξη δεν είναι η νίκη του. Στο φύλλο της SportDay του Σαββάτου είχα εξηγήσει γιατί ο ΠΑΟΚ είναι φαβορί: είχε μια χρυσή ευκαιρία μπροστά του να αλλάξει τη σεζόν του και δεν θα ήταν ο ΠΑΟΚ αν δεν την εκμεταλλευόταν. Ο εφετινός ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα με σκαμπανεβάσματα, δύσκολα θα διεκδικήσει το πρωτάθλημα κυρίως γιατί δεν μοιάζει ομάδα ικανή να τρέξει ένα σερί σαν το περσινό – αν και ποτέ δεν ξέρεις: εγώ από τον ΠΑΟΚ πάντα το περιμένω αυτό, ειδικά από τη στιγμή που μένει πίσω στη βαθμολογία, το άγχος του πρωταθλητισμού φεύγει κι ο Ρασβάν Λουτσέσκου μπορεί να κάνει την δουλειά του χωρίς πίεση. Όμως όσα προβλήματα κι αν έχει ο ΠΑΟΚ, ομάδα Ολυμπιακός φέτος ακόμα δεν υπάρχει,  αφού στα μέσα Οκτωβρίου δεν υπάρχει ακόμα βασική ενδεκάδα, ηγέτες, πρωταγωνιστές κτλ. Ποτέ μια ομάδα ανέτοιμη κι απροσδιόριστη, δεν κατάφερε να κερδίσει μια έστω μέτρια ομάδα ανάλογου επιπέδου. Αυτό είδαμε και χθες.

Παράλογος φόβος

Θα μπορούσε να μην χάσει ο Ολυμπιακός; Φυσικά. Αυτό που στα μάτια μου μοιάζει αδύνατο, όμως είναι να παίξει στις δεδομένες συνθήκες καλύτερα. Κυρίως όταν σε ένα παιγνίδι εμφανίζονται μαζεμένες σχεδόν όλες οι μεγάλες αδυναμίες του σε άμυνα και επίθεση. Από την άλλη νομίζω πως ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να κερδίσει και πιο εύκολα – κυρίως αν δεν έδειχνε ένα παράλογο φόβο ειδικά στο πρώτο ημίχρονο.  

Ο ΠΑΟΚ προηγήθηκε μόλις στο 9΄κι αφού δεν είχε αφήσει από το ξεκίνημα του ματς τον Ολυμπιακό να περάσει τη σέντρα. Τα κατάφερε χάρη σε ένα αυτογκόλ του Παπασταθόπουλου μετά από εκτέλεση κόρνερ του Τσιαούση: ο Ολυμπιακός πρέπει να είναι η μοναδική ομάδα στον κόσμο στην οποία καταγράφονται δυο σερί αυτογκόλ σε πρωτάθλημα. Αν ωστόσο το πρώτο γκολ της ομάδας του Λουτσέσκου ήταν τυχερό, το δεύτερο ήταν νταϊλίδικο και ωραίο. Ο Λύρατζης κατάπιε τον Αγκιμπού Καμαρά μπαίνοντας κατά μέτωπο κι ο Νάρεϊ κεραυνοβόλησε τον Τζολάκη για το 1-2. Ο Ολυμπιακός είχε ισοφαρίσει στο 37΄ με μια κεφαλιά του αμαρκάριστου Χάμες από σέντρα του Ρέαπτσουκ, αλλά όλα αυτά είχαν συμβεί γιατί μετά το 0-1 ο ΠΑΟΚ φοβήθηκε και γύρισε στην άμυνα: δεν έκανε το ίδιο λάθος μετά το 1-2, το οποίο και κράτησε παρά κάποιους μικροπανικούς στα μετόπισθεν. Ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να πάει στο 1-3: το VAR διόρθωσε τον διαιτητή Τρεϊμάνις που έδωσε πέναλτι του Μπα στον Ολιβέιρα: αρχικά πίστεψα ότι το έδωσε σε βάρος του Τζολάκη (που δεν έκανε τίποτα), μετά διαπίστωσα ότι το έδωσε σε βάρος του Μπα – το VAR ήταν της άποψης ότι έκανε επιθετικό φάουλ ο Ολιβέιρα. Η φάση δεν έπαιξε κανένα απολύτως ρόλο – από εκεί και πέρα μετρά ό,τι βλέπει ο καθένας, πράγμα που από μόνο του είναι μια κομμάτι αστεία συζήτηση.   

Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός στο τελευταίο τέταρτο έχασε δυο μεγάλες ευκαιρίες με τον Μπακαμπού και τον Ελ Αραμπί, αλλά ολοκλήρωσε το ματς εντελώς ανορθόδοξα. Αν σε ένα ακόμα παιγνίδι η άμυνά του έτρεμε (ο ΠΑΟΚ πήρε το ματς με τέσσερις επισκέψεις στην περιοχή του Ολυμπιακού), η επιθετική του ανορθοδοξία έβγαζε μάτια. Ο Ολυμπιακός τελείωσε το παιγνίδι έχοντας στο γήπεδο συγχρόνως τρία φορ (Ελ Αραμπί, Μπακαμπού και Ουί Τζο) και φυσικά τον Μασούρα και τον Βαλμπουενά – σχήμα ομάδας τέτοιο δεν υπάρχει, ούτε σε κόμικς του περιοδικού Αγόρι.

Την ήττα θα την χρεωθεί σίγουρα ο Μίτσελ. Θα υπάρξει γκρίνια για την επιλογή του Τζολάκη ως βασικού, για την έξοδο του Χάμες που ήταν κεφάτος, για το ανορθόδοξο σχήμα και στην αρχή και στο τέλος. Οι όποιες κατηγορίες μπορεί να είναι και σωστές. Αλλά το πρόβλημα είναι βαθύτερο.

Πέταξε ένα καλοκαίρι  

Το γραφα στις νίκες του Ολυμπιακού, θα το γράψω και μετά από μια ήττα μπας και γίνει κατανοητό, αν και πολύ αμφιβάλω. Ο Ολυμπιακός πέταξε ένα καλοκαίρι για να κάνει μεταγραφές, ενώ τα καλοκαίρια χρειάζονται για να δημιουργούνται ομάδες. Η απόλυση του Πέδρο Μαρτίνς δημιούργησε στα αποδυτήρια την βεβαιότητα ότι για το σύλλογο δεν υπάρχει η ιεραρχική πρωτοκαθεδρία του προπονητή: ακόμα κι ένας που έχει κερδίσει τρία πρωταθλήματα στη σειρά μπορεί να φύγει μένοντας εντελώς απροστάτευτος. Εκτοτε η ομάδα πορεύεται με την ελπίδα πως ως δια μαγείας κάτι θα συμβεί και θα διεκδικήσει το πρωτάθλημα: οι νίκες αποδίδονται στους καλούς παίκτες και οι ήττες στην κακιά στιγμή κτλ. Στην πραγματικότητα νίκες και ήττες είναι απλώς αποτελέσματα που ελάχιστα έχουν να κάνουν με τρόπους: ο Ολυμπιακός δεν έχει άμυνα (γιατί είναι γυμνός από αμυντικούς της προκοπής) και στην επίθεση ζει κι αναπνέει χάρη σε εμπνεύσεις – ακόμα και στο ελληνικό πρωτάθλημα αυτές δύσκολα μπορεί να σου δώσουν κάθε φορά τα γκολ που ψάχνεις.

Ο τρόπος διαχείρισης μιας ομάδας που ομάδα δεν είναι, σκοτώνει και την όποια λογική που είναι το μίνιμουμ που πρέπει να υπάρχει. Χθες στον Ολυμπιακό έβλεπες το εξής απίθανο: πέντε παίκτες ήταν βασικοί στην ενδεκάδα, ενώ το καλοκαίρι του 2021 ήταν αναπληρωματικοί και ενώ το καλοκαίρι του 2022 αποκτήθηκαν καμιά εικοσαριά άλλοι! Ο Μπα κι ο Παπασταθόπουλος το καλοκαίρι του 2021 ήταν αναπληρωματικοί του Σισέ και του Σεμέδο – άντε να έβρισκε θέση ο ένας από τους δυο στην ενδεκάδα. Ο Τζολάκης έπαιζε τότε γιατί άργησε να ρθει ο Βατσλίκ – όταν ήρθε ο Τσέχος πήγε στον Ολυμπιακό β΄ και τώρα βρέθηκε βασικός. Ο Βρουσάι δεν ήταν καν αναπληρωματικός του Λαλά, μολονότι στη θέση του Γάλλου είχε παίξει. Ο Γκάρι Ροντρίγκεζ ήταν τρίτη λύση πίσω από τον Ονιεκούρου και τον Λόπεζ και σήμερα έγινε βασικός κι αμετακίνητος, παρόλο που το καλοκαίρι ήρθαν τρία εξτρέμ. Ο Αγκιμπού Καμαρά ήταν βασικός ενώ πέρυσι στο δεύτερο γύρο είχε χάσει τη θέση του. Κι ο Ελ Αραμπί έπαιξε χθες σαν «δεκάρι», μολονότι ο Ολυμπιακός «δεκάρια» έχει τέσσερα!

Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί έχει χαθεί ένας μπούσουλας: ο Κορμπεράν προηγουμένως και ο Μίτσελ τώρα είναι υποχρεωμένοι να κυνηγούν αποτελέσματα διαλέγοντας βασικούς από ένα τεράστιο ρόστερ, αλλά έτσι ομάδες δεν γίνονται. Κι ο κόσμος στη λογική του «φύγε εσύ έλα εσύ» νομίζει πως οι προπονητές έχουν τρελαθεί (ή δεν ξέρω τι άλλο) και κάνουν πράγματα απίθανα, ενώ έχουν κάποιους άλλους καταπληκτικούς παίκτες που θα μπουν και θα κάνουν τη διαφορά κτλ. Χωρίς ομάδα, δηλαδή χωρίς βασική ενδεκάδα, μηχανισμούς, τρόπους, ηγέτες και προτεραιότητες δεν γίνεται τίποτα ποτέ. Οποιος παίζει θα φταίει στις ήττες, όπως και να λέγεται. Ο Ολυμπιακός είναι μια γάτα που κυνηγάει την ουρά της. 

Απλοϊκές λύσεις χωρίς σχέδιο

Ο Μίτσελ για μένα ζητά και κάνει απλά πράγματα διότι ξέρει πως η ενδεκάδα που θα στείλει στο γήπεδο δεν έχει ομοιογένεια. Στο Μπακού για να πάρει ένα αποτέλεσμα έκανε το λογικό: στηρίχθηκε στην αθλητικότητα κάποιων παικτών και κράτησε την ομάδα πίσω, ώστε με αυτό τον τρόπο να προστατευθεί η αδύναμη άμυνα της. Αλλά αν το έκανε αυτό στο Καραϊσκάκη με τον ΠΑΟΚ θα έμπαινε ο κόσμος μέσα! Ετσι ο Μίτσελ παιδεύεται να βρει απλοϊκές λύσεις για να παρουσιάσει μια ενδεκάδα που να έχει κάποιες πιθανότητες να παίξει λίγο επιθετικό ποδόσφαιρο, αφού κατά τη γνώμη του μόνο έτσι κερδίζεις. Ο,τι κάνει δεν στερείται λογικής, αλλά είναι σαν να θες να κάνεις βραδινό φόρεμα πολυτελείας με μπαλώματα.

Για να χρησιμοποιεί τον Παπασταθόπουλο ψάχνει ένα αθλητικό παίκτη δίπλα του. Βάζει τον Βρουσάι ελπίζοντας να του δώσει κάποια ατομική ενέργεια επιθετικά. Για να ξεκινήσει με τους ΕμΒιλά, Χάμες και Χουάνκ στην ενδεκάδα βάζει τον Αγκιμπού, δηλαδή κάποιον να τρέχει. Όταν η ομάδα βρίσκεται πίσω στο σκορ γεμίζει το γήπεδο με κυνηγούς, μπας και κάποιος κάνει κάτι από μόνος του.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί η νίκη είναι, λένε, η μοναδική προτεραιότητα, ώστε να υπάρξει διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Το λάθος είναι η προσέγγιση: προτεραιότητα και του προπονητή και της διοίκησης θα πρεπε να είναι το πώς ο Ολυμπιακός θα γίνει ομάδα και για να γίνει ομάδα θα πρεπε να αφήσει κατά μέρους διεκδικήσεις που είναι στις συγκεκριμένες συνθήκες κάτι αδύνατο. Αλλά πως ειδικά ο Ολυμπιακός να το πει αυτό;

Κριτήριο το ματς με την ΑΕΚ

Ο ΠΑΟΚ έφυγε από το Καραϊσκάκη με αυτοπεποίθηση παίρνοντας μια νίκη – οξυγόνο που την είχε ανάγκη. Το αν μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό θα κριθεί στο ματς με την ΑΕΚ. Για την ώρα έκανε ζημιά στον Ολυμπιακό κάτι που ιστορικά το θεωρεί αποστολή του. Το ό,τι το ‘κανε χωρίς καν να είναι εντυπωσιακός καταγράφεται στα υπέρ του. Ο Λουτσέσκου που είχε σημαδέψει το ματς εδώ και καιρό δικαιώθηκε. Θα συσπειρώσει και τον κόσμο κατά της κακιάς Αθήνας και θα περάσει και φέτος μια ήσυχη χρονιά…