Εφτασαν στον τελικό του Open της Αυστραλίας ο καθένας από το δρόμο που ξέρει. Ο Φέντερερ παίζει κόντρα στον Βαβρίνκα για δυο σετ ένα τένις αψεγάδιαστο, που ξέρει μόνο αυτός. Στη συνέχεια κουράζεται, μοιάζει έτοιμος να καταρρεύσει μπροστά στον ψύχραιμο αντίπαλο που έχει το χρόνο σύμμαχο, αλλά στο πέμπτο σετ η ποιότητα του ισοπεδώνει τον Stanimal, που μοιάζει τυφλωμένος κι αρχίζει να κάνει λάθη στο σερβίς του. Ο Ναδάλ, κόντρα στον Ντιμιτρόφ, χάνει 4-3 και 14-40 στο πέμπτο σετ, αλλά αρπάζεται από την τελευταία του αναπνοή και γλυτώνει το νοκ άουτ. Νοιώθεις ότι αιμορραγεί, αλλά καμία από τις μαχαιριές δεν έχει τρυπήσει την καρδιά του που παραμένει από σίδερο. Ο Ντιμιτρόφ βλέπει ξαφνικά κάποιον που αρνείται να χάσει και ενώ μέσα του έχει αρχίσει να πανηγυρίζει νομίζοντας ότι κέρδισε, προσπαθεί να βρει δυο λεπτά για να χτίσει μια νέα στρατηγική. Ο Ναδάλ δεν δίνει δεύτερες ευκαιρίες: όταν γυρνάει, τιμωρεί. Αλλωστε ήξερε ότι τον περιμένει ο Ρότζερ.
Δεκατρία χρόνια μετά την πρώτη φορά
Δεκατρία χρόνια πέρασαν από την πρώτη τους αναμέτρησή σε ένα τελικό, έντεκα μετά το πρώτο τους ραντεβού σε τελικό Γκραν Σλαμ, τρία μετά τον ημιτελικό στη Μελβούρνη, όταν και πάλι είχαν βρεθεί ο ένας απέναντι απο τον άλλο. Στον τελικό είχαν ένα ραντεβού οι δυο τους - κανείς άλλος δεν το πίστευε: ο Φέντερερ τους τελευταίους έξι μήνες απουσίαζε από τα γήπεδα καθώς ετοιμαζόταν στα 35 του για το μεγάλο αντίο, ο Ναδάλ τον τελευταίο χρόνο είχε ν αντιμετωπίσει πάλι τραυματισμούς. Ο τελικός είναι η επιβράβευση μιας θεαματικής επιμονής. Ο Φέντερερ δεν εγκατέλειψε, παρόλο που, από το 2010 και μετά, στα τουρνουά του Γκραν Σλαμ αδυνατούσε να φτάσει μέχρι το τέλος, συλλέγοντας ήττες που θάμπωσαν την λαμπερή καριέρα του. Ο πέντε χρόνια μικρότερος, αλλά πολύ πιο ταλαιπωρημένος από τραυματισμούς Ναδάλ το 2015 έφτασε πολύ κοντά στο να πει δεν αντέχω άλλο. Ο Ρότζερ είναι ένας απόστολος του τένις: κάθε εμφάνισή του ακόμα και τώρα στέλνει στα γήπεδα χιλιάδες παιδιά. Ο Ναδάλ ένας Χριστός που συνεχώς ανασταίνεται για να κάνει κι άλλα θαύματα.
Η αληθινή υπόσταση
Υπάρχει κάτι εξαιρετικά παράξενο στη μεταξύ τους μονομαχία μέσα στα χρόνια: τα αποτελέσματα των παιγνιδιών δεν κάνουν κατανοητό σε κάποιον που δεν τους ξέρει την αληθινή της υπόσταση. Εχουν αγωνιστεί μέχρι τώρα 34 φορές, ο Ναδάλ έχει 23 νίκες και ο Φέντερερ 11. Ο τελευταίος τους τελικός ήταν στο Ρολάντ Γκαρός το 2011 – είχε κερδίσει ο Ναδάλ που μετρά 6 νίκες σε 8 τελικούς σε τουρνουά Γκραν Σλαμ. Το μεταξύ τους ματς στο Γουϊμπλετον, το 2008, που ο Ναδάλ κέρδισε σε 4 ώρες και 40 λεπτά θεωρείται ίσως το μεγαλύτερο ματς στην ιστορία, αλλά ο Ισπανός έχει πολλές ακόμα νίκες να θυμάται. Ισως η μοναδική αληθινά μεγάλη νίκη του Φέντερερ είναι η δεύτερη νίκη του κόντρα στον Ναδάλ: τον είχε κερδίσει με 3-2 στο γρασίδι του Λονδίνου το 2007 στραπατσάροντάς τον με 6-2 στο πέμπτο σετ. Ο Φέντερερ δεν έχει κερδίσει ποτέ το Ναδάλ στο Ρολάν Γκαρός και ποτέ στην Αυστραλία: στο American Open δεν έχουν παίξει ποτέ αντίπαλοι. Ο Ισπανός από τη Μαγιόρκα κερδίζει 9-2 τον Φέντερερ στα ματς, που έχουν δώσει σε τουρνουά Γκραν Σλαμ και είναι αυτός που τον έριξε από το θρόνο του το 2008 για να γίνει ο ίδιος το νούμερο 1 του κόσμου στην παγκόσμια κατάταξη. Την ίδια χρονιά, κερδίζοντας τον στον τελικό του Γουίμπλετον, του στέρησε τη δυνατότητα να κατακτήσει το 6ο του Γουίμπλετον στη σειρά και του χάλασε το σερί νικών στο χόρτο: ο Φέντερερ δεν είχε χάσει κανένα από τα προηγούμενα 64 ματς σε αυτή την επιφάνεια! Ο Ναδάλ κέρδισε το πρώτο του τουρνουά ΑΤP στα 17 του, ενώ ο Φέντερερ στα 20. Ο Ισπανός κέρδισε το πρώτο του τουρνουά Γκραν Σλαμ στα 19 του, ενώ ο Ελβετός στα 22 του. Ο Ναδάλ έγινε νουμ 1 στα 22 του, ενώ ο Φέντερερ ήταν σχεδόν 23, όταν το κατάφερε. Ο Ισπανός στα 24 του είχε κερδίσει τουλάχιστον μια φορά και τα τέσσερα τουρνουά του Γκραν Σλαμ, ενώ ο Φέντερερ το κατάφερε όταν έγινε 27 χρονών. Οι αριθμοί λένε ότι οι περίφημες μονομαχίες του Ναδάλ με τον Φέντερερ τελειώνουν σχεδόν πάντα με νίκες του Ισπανού – ακόμα και την τριετία (2004-07) της απόλυτης κυριαρχίας του πέντε χρόνια μεγαλύτερου Φέντερερ ο πιτσιρικάς Ναδάλ έχει κερδίσει 8 από τα 14 μεταξύ τους ματς. Αλλά, το είπα και στην αρχή: αν δεν έχεις παρακολουθήσει βήμα βήμα τις μάχες τους δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί αυτές είναι η ιστορία του τένις. Πίσω από τους αριθμούς κρύβεται το πιο μεγάλο ίσως αθλητικό παράδοξο: ο, σχεδόν πάντα χαμένος στις μάχες του με το Ναδάλ, Ελβετός παραμένει ο μεγαλύτερος παίκτης στην ιστορία του τένις! Κάθε νίκη του Ναδάλ αντιμετωπιζόταν με θαυμασμό, μολονότι καμία από αυτές δεν ήταν έκπληξη. Το μαγικό παράδοξο της ιστορίας είναι ότι ο Φέντερερ χρειαζόταν τις ήττες από τον Ναδάλ για να επιβεβαιώνει την υπεροχή του αντέχοντας: κάθε φορά μετά από μια τέτοια ήττα γυρνούσε δυνατότερος, ανθεκτικότερος, έτοιμος να σπείρει τον πανικό. Οι ήττες του αναλύονταν, προκαλούσαν θαυμασμό, γίνονταν αντικείμενο απορίας. Ο Ναδάλ κέρδιζε κι ο κόσμος αναρωτιόταν πως τα κατάφερε, ενώ τα κατάφερνε σχεδόν πάντα! Ισως μάλιστα να αναρωτιόταν κι ο ίδιος για το πως.
Σούπερμαν και κρυπτονίτης
Στην απίστευτη ιστορία των δυο, της οποίας πιθανότατα την τελευταία πράξη θα δούμε αύριο, υπάρχει κάτι απλό: ο καταπληκτικός Ναδάλ, (που προσωπικά λατρεύω γιατί το παιγνίδι του είχε πάντα περισσότερη καρδιά από τεχνική), ήταν ο κρυπτονίτης του Σούπερμαν Φέντερερ. Αριστερόχειρας, με ένα ντράιβ που σκότωνε, ακούραστος μαραθωνοδρόμος και με μια καρδιά από σίδερο, ο Ναδάλ ήταν η Νέμεσις του Φέντερερ – αυτός που ο Θεός έστειλε για να τιμωρήσει τον περφεξιονισμό του Ελβετού. Αν ο Θεός έπαιζε τένις, το τένις του Θεού θα ήταν χειρότερο από αυτό του Φέντερερ: ο ζηλιάρης Θεός έστειλε απέναντί του κάποιον για να θυμίζει σε όλους μας ότι ο απίστευτος αυτός βασιλιάς του τένις είναι άνθρωπος. Από την άλλη ο ίδιος ζηλιάρης Θεός έδωσε στο θαύμα της φύσης που λέγεται Ναδάλ γυάλινα πόδια – ώστε ούτε αυτός να μην μπορεί να γίνει απλησίαστος. Ισως για αυτό ο Ναδάλ κι ο Φέντερερ, παρά τις σκληρές και ιστορικές μονομαχίες τους, παραμένουν δυο φίλοι. Νοιώθουν ότι είναι παιδιά ενός ζηλιάρη Θεού, που τους προίκισε και την ίδια στιγμή έπαιξε μαζί τους.
Αύριο στην τελευταία τους αναμέτρηση ο Θεός θα κάτσει μαζί μας να τους καμαρώσει. Χωρίς τα παιγνίδια του, νομίζω ότι ο Φέντερερ μπορεί να κερδίσει ή καλύτερα να ξορκίσει τον μόνο που ποτέ δεν τον φοβήθηκε. Αλλά κι αν δεν το κάνει, κι αν ο γίγαντας Ισπανός πάλι βουβάνει με το χτύπο της καρδιάς του τη Rod Laver Arina, που θα είναι με το Ρότζερ, δεν θ αλλάξει στην ιστορία τίποτα. Όταν η τελευταία παράσταση τελειώσει, θα υπάρχουν απλά δυο υπέροχοι ήρωες. Κι ο πλανήτης θα τους χειροκροτήσει ανατριχιάζοντας και ψελλίζοντας το «πιστεύω» σε δυο Θεούς αληθινούς και όχι ζηλιάρηδες…
