Αν ο ΠΑΟΚ έδωσε στον κόσμο του λίγη χαρά καλοκαιριάτικα ο Ατρόμητος και ο Αστέρας Τρίπολης με τους αποκλεισμούς τους μας υπενθύμισαν τα πολλά βήματα πίσω, που έχει κάνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο το ελληνικό μας ποδόσφαιρο. Το ότι κατάφεραν να αποκλειστούν ο πρώτος από τη Δυναμό Μπρεστ και ο δεύτερος από την Χιμπέρνιαν θα πρεπε να προβληματίσει: αντιθέτως διαβάζω ένα σωρό δικαιολογίες για ατυχίες και κατάρες. Μολονότι στους αποκλεισμούς των δυο η τύχη έπαιξε κι αυτή το ρόλο τηςμ εν τούτοις και οι δυο βγάλανε τα μάτια τους μόνοι τους. Κυρίως γιατί στις ρεβάνς προσπάθησαν να κερδίσουν και να προκριθούν παίζοντας ένα ποδόσφαιρο που απλά δεν υπάρχει πλέον.
Με την ίδια τακτική
Επί της ουσίας και οι δυο έπαιξαν για να κερδίσουν με 1-0, γιατί αυτό το αποτέλεσμα τους έδινε πρόκριση μετά τις ήττες τους στα πρώτα ματς. Ο Ατρόμητος έφτασε πολύ κοντά στο να το πετύχει, καθώς ισοφαρίστηκε στο 95΄, ο Αστέρας κατάλαβε κάποια στιγμή ότι πρόκριση του δίνει και η νίκη με 2-1 και την έψαξε μολονότι αγωνίστηκε με δέκα παίκτες για όλο το δεύτερο ημίχρονο. Στο Περιστέρι το φινάλε έφερε μόνο θλίψη, στην Τρίπολη υπήρχαν και χειροκροτήματα, αφού ο κόσμος αναγνώρισε την προσπάθεια. Όμως και στις δυο περιπτώσεις το λάθος ήταν κοινό και αφορούσε την προσέγγιση του αγώνα: και οι δυο ομάδες έμπλεξαν γιατί αντί να παίξουν για να κερδίσουν, έπαιξαν για να κερδίσουν με ένα συγκεκριμένο σκορ – με 1-0. Και οι δυο πέταξαν το πρώτο ημίχρονο επιχειρώντας περισσότερο να περιορίσουν τον αντίπαλο, παρά να παίξουν. Καταλαβαίνω αυτή την τακτική, όταν ο αντίπαλος είναι στα χαρτιά καλύτερος. Αλλά τη θεωρώ τελείως αυτοκαταστροφική, όταν επιλέγεται από ομάδες που έχουν απέναντί τους ένα αντίπαλο που μόνο τέτοιος δεν είναι. Στο τέλος του ματς οι δυο ελληνικές ομάδες τιμωρήθηκαν, γιατί δεν προσπάθησαν να δείξουν αμέσως τις επιθετικές αρετές τους, γιατί στο ξεκίνημα των παιγνιδιών τις άφησαν κατά μέρους. Όπως δυστυχώς συνηθίζουν να κάνουν καλοκαιριάτικα εδώ και μερικά χρόνια σχεδόν όλες.
Είναι μια ασθένεια
Κάποτε κάθε ομάδα που ερχόταν στην Ελλάδα είχε στο μυαλό της ότι μπορεί να πάθει ζημιά: οι ελληνικές έδρες ήταν γνωστές για τη σκληράδα τους. Μετά αρρωστήσαμε. Με τις ποδοσφαιρικές ασθένειες συμβαίνει ότι και με τις κανονικές: αρχικά βλέπεις τα συμπτώματα, μετά καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά και σε χρόνο ρεκόρ διαπιστώνεις ότι η θεραπεία είναι δύσκολη. Είναι εδώ και μια πενταετία τουλάχιστον, που οι ελληνικές ομάδες δυσκολεύονται απερίγραπτα να εκμεταλλευτούν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις την έδρα τους - όχι όλες ταυτόχρονα, αλλά όλες κατά καιρούς. Πλέον το πρόβλημα έχει εξελιχτεί σε κανονική ασθένεια: εδώ και κάμποσο καιρό τα εκτός έδρας αποτελέσματα είναι θεαματικά καλύτερα από τα εντός. Η ΑΕΚ, που πέρυσι έκανε στην Ευρώπη καλύτερα πράγματα από όλους, είχε εντός έδρας μια νίκη (κόντρα στην Μπριζ) σε συνολικά έξι εντός έδρας ματς. Ο Ολυμπιακός είχε μια κι αυτός (με τη Ριέκα με ένα γκολ στο 90΄) σε πέντε – δεν είχε κερδίσει ούτε την Παρτιζάν στο Καραϊσκάκη. Ένα χρόνο πριν η ΑΕΚ είχε αποκλειστεί στο ΟΑΚΑ από τη Σεντ Ετιέν, ο Ολυμπιακός καλοκαιριάτικα δεν είχε κερδίσει την Μπερ Σεβά και είχε χρειαστεί την παράταση για να ανατρέψει το εις βάρος του 0-1 από μια Αρούκα. Ο ΠΑΟΚ έχει αποκλειστεί στην Τούμπα τέσσερις φορές σε προκριματικό Τσάμπιονς λιγκ και δεν είναι τυχαίο ότι φέτος που έκανε την πρώτη του νίκη εντός έδρας σε προκριματικό προκρίθηκε. Ο ΠΑΟ πέρυσι προηγήθηκε με 2-0 κόντρα στη Μπιλμπάο στη Λεωφόρο κι έχασε με 3-2. Κανείς δεν θυμάται την τελευταία εντός έδρας νίκη σε φάση ομίλων του ΠΑΟ και της ΑΕΚ, αλλά και του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ που παίζουν σε αυτούς συχνότερα: πρέπει να ψάξεις για να βρεις ότι πρόπερσι ο Ολυμπιακός κέρδισε την Αστάνα και ο ΠΑΟΚ τη Σλόβαν Λίμπερετς. Κι όμως οι ίδιες ομάδες εκτός έδρας έχουν μια χαρά αποτελέσματα. Η ΑΕΚ πέρυσι σε επτά ματς έχασε μόνο από τη ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα με 1-0. Ο Ολυμπιακός πέρυσι έφτασε στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ κερδίζοντας την Παρτιζάν στο Βελιγράδι πριν τη Ριέκα. Ο ΠΑΟΚ, που φέτος πέρασε σαν σίφουνας από τη Βασιλεία, στην τελευταία του συμμετοχή σε ομίλους κέρδισε εκτός έδρας την Φιορεντίνα και την Λίμπερετς, κι έφερε μετά τον όμιλο ισοπαλία με την Σάλκε από την οποία στην Τούμπα είχε χάσει με 3-0. Τα βλέπεις όλα αυτά και αναρωτιέσαι γιατί οι ελληνικές ομάδες δεν ζητάνε να παίζουν μόνιμα εκτός έδρας. Τουλάχιστον το καλοκαίρι που οι προκρίσεις παίζονται σε νοκ άουτ ματς.
Τα κορόιδα οι άλλοι
Το μεγαλύτερο πρόβλημα τους είναι ότι στο γήπεδό τους επαναλαμβάνουν όλοι σχεδόν την ίδια περίπου στρατηγική: παίζουν πρώτα πρώτα για να μην δεχτούν γκολ κι έπειτα για να κερδίσουν με 1-0. Ο τρόπος είναι σχεδόν πάντα ο ίδιος. Μένουν με επτά – οκτώ παίκτες πίσω από τη μπάλα, την αφήνουν στον αντίπαλο στην αρχή για να τον κουράσουν, πιέζουν στη μεσαία γραμμή μπας και κλέψουν τη μπάλα και κάνουν καμιά αντεπίθεση με μια πάσα – επειδή στο μυαλό τους οι άλλοι είναι πάντα κορόιδα και θα έχουν την άμυνα ψηλά. Όταν κάνουν επίθεση χρησιμοποιούν τρεις τέσσερις παίκτες (και αν…), περιμένουν καμιά στημένη φάση ή το κλασσικό τρομερό σουτ εκτός περιοχής. Αν προηγηθούν συνήθως μαζεύονται ακόμα πιο πίσω για να υπερασπιστούν το πάντα πολύτιμο για τον σπίκερ 1-0, ή για να βρουν την αντεπίθεση που γίνεται με τρεις το πολύ παίκτες. Για να παίξουν και να δείξουν τι ξέρουν πρέπει να συμβεί κάτι απρόοπτο – να βρεθούν πίσω στο σκορ π.χ. Τότε με τη φούρια τους θα κάνουν ευκαιρίες, οι οπαδοί θα πουν ότι προσπάθησαν «αλλά πλήρωσαν μια κακιά στιγμή», κι αν αυτή η κακιά στιγμή έφερε ένα αποκλεισμό οι εφημερίδες θα γράψουν ότι «έφυγαν με ψηλά το κεφάλι». Και ότι τώρα στόχος είναι το πρωτάθλημα.
Ολες προκρίθηκαν
Δεν ξέρω καμία χώρα του κόσμου στην οποία να παίζεται αυτό το ποδόσφαιρο: παντού οι ομάδες παίζουν για να κερδίσουν και ειδικά αν νοιώθουν ανώτερες και σίγουρες και φορμαρισμένες θέλουν να το κάνουν ευχαριστώντας και τον κόσμο που πάει στο γήπεδο για να τις υποστηρίξει. Παντού οι ομάδες παίζουν καλύτερα εντός έδρας, γιατί έχουν υποστήριξη, θέληση, κέφι και θεωρούν τη νίκη καθήκον. Δείτε τα ωραία αποτελέσματα των ομάδων της Κύπρου, που έπαιξαν με αντιπάλους ανάλογους με την Μπρεστ και την Χιμπέρνιαν. Ο ΑΠΟΕΛ έριξε πέντε γκολ στη Φλόρα Τάλιν. Ο Απόλλωνας Λεμεσού τρία στη Ζελέζνιτσαρ – τα βαλε όλα ο μεγάλος Παπουλής. Η ΑΕΚ Λάρνακας έβαλε τέσσερα στην Ντάνταλκ από την Ιρλανδία. Ολες προκρίθηκαν. Καμία δεν κέρδισε 1-0.
