Ηταν αστείο να διαβάζει κανείς χθες, μισή ώρα μετά την ανακοίνωση του χωρισμού του Ολυμπιακού με το Μάρκο Σίλβα, ένα σωρό αναλύσεις για τις αιτίες του. Απορούσα με διάφορα που διάβαζα πχ για τις πίκρες που προκάλεσαν οι ευρωπαϊκοί αποκλεισμοί στη διοίκηση του πρωταθλητή, κι αναρωτιόμουν γιατί, αν όλα αυτά ίσχυαν, δεν είχαν γραφτεί μέχρι τώρα. Νομίζω η απάντηση είναι απλή: όλες αυτές οι αναλύσεις βασίζονται σε πραγματικά στοιχεία, που μικρή σχέση έχουν με την ιστορία του χωρισμού.
Το πέρυσι δεν είναι φέτος
Ο Μάρκο Σίλβα ήταν ευχαριστημένος με τον Ολυμπιακό κι ο Ολυμπιακός ευχαριστημένος με το Σίλβα, μέχρι να ξεκινήσει η προετοιμασία για τη νέα σεζόν. Φυσικά και οι ευρωπαϊκοί αποκλεισμοί είχαν δημιουργήσει ερωτηματικά και σίγουρα η απώλεια του κυπέλλου δεν βοήθησε, ώστε να κλείσει η σεζόν ήρεμα, αλλά αν αυτά έπαιζαν κάποιο σημαντικό ρόλο ο κόουτς θα είχε φύγει τότε. Επίσης θα είχε φύγει όταν η Πόρτο του έκανε μια πολύ μεγάλη πρόταση: αφορμές για να χωρίσουν είχαν και οι δυο, αλλά το πραγματικό μπέρδεμα προέκυψε τώρα.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Δεν θα είχε προκύψει κανένα διαζύγιο αν βρισκόμασταν στο περασμένο καλοκαίρι: θα υπήρχε αρκετός χρόνος, ώστε να συγκεραστούν διαφορές στη μεταγραφική στρατηγική και να υπάρξει μεταξύ προπονητή και διοίκησης η αρμονική συνεργασία που υπήρξε πέρυσι. Όμως φέτος ο Ολυμπιακός έχει να δώσει προκριματικά για το Τσάμπιονς λιγκ και η σεζόν απαιτεί διαφορετική προσέγγιση: πρέπει να γίνουν γρηγορότερα κάποιες κινήσεις, να καταλήξει γρήγορα ο προπονητής σε ποιους πρέπει να βασιστεί, να μπορεί η ομάδα να τρέχει Ιούλιο μήνα. Ο Σίλβα, που πείρα ανάλογης δυσκολίας δεν είχε, εμφανίστηκε στο ξεκίνημα της σεζόν με μια διάθεση πολύ αναβλητική. Αν ο Ολυμπιακός εδώ και ένα μήνα δεν προχωρά σε καμία μεταγραφική κίνηση, αυτό συνέβη γιατί ο Πορτογάλος ήθελε, όπως πέρυσι, πρώτα να δει την ομάδα στα φιλικά και μετά να εισηγηθεί προσθήκες: πέρυσι Ιντέγιε, Ερνάνι, Καμπιάσο, Σεμπά, Ντα Κόστα αποκτήθηκαν αργά τον Αύγουστο, ας μην το ξεχνάμε.
Η σχέση χάλασε νωρίς
Ο Σίλβα παραιτήθηκε τρεις μέρες πριν, ακριβώς την πρώτη μέρα συγκέντρωσης των παικτών. Οι προσωπικοί λόγοι, που επικαλείται, είχαν να κάνουν με το γεγονός ότι του επισημάνθηκε πως η σεζόν απαιτεί διαφορετική προετοιμασία: ο Σίλβα ένοιωσε μια πίεση που δεν μπορούσε να διαχειρισθεί. Ο Ολυμπιακός δεν ήθελε να κάνει δεκτή την παραίτηση, όμως οι διοικούντες του μάλλον δεν μέτρησαν καλά κάτι: την απροθυμία του προπονητή, όχι μόνο να κάνει υποδείξεις νωρίς, αλλά και να συνεργαστεί εκ νέου με παίκτες που πέρυσι έκοψε. Ηταν προφανώς δικαίωμα του προπονητή να μην θέλει πίσω το Γιαννιώτα, τον Μανιάτη, τον Μπέρτο, τον Γούτα και κάμποσους ακόμα – μόνο που ο Ολυμπιακός, όσο διατηρεί στις τάξεις του αυτούς τους παίκτες, πρέπει να ελπίζει πως κάτι από όλους θα πάρει: μπορεί να τους διώξει όλους, όμως όσο υπάρχουν δεν μπορεί κανείς να τους απαξιώνει. Ο Σίλβα στην πρώτη του κιόλας τοποθέτηση άφησε να εννοηθεί πως όσο αυτός υπάρχει, όσοι πέρυσι κόπηκαν, δύσκολα φέτος θα πάρουν ευκαιρίες. Νομίζω ότι αυτή ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει.
Ο Σίλβα είχε μια περίεργη εμμονή – εξηγήσιμη μόνο από την ανασφάλεια του. Ηθελε να δουλεύει με 17-18 παίκτες, αλλά δεν θα τον πείραζε να έχει και 30, αρκεί αυτοί να μην ζητάνε να παίζουν. Νομίζω ότι δεν θα είχε κάποιο σημαντικό πρόβλημα με την παραμονή του Καμπιάσο πχ ή ακόμα και του Φουστέρ, παρότι πάλι δεν θα τον δήλωνε στην ευρωπαϊκή λίστα: και οι δυο δεν ήταν από αυτούς που τον πίεζαν ζητώντας να παίξουν. Δεν μπορούσε, όμως, αυτούς που απαιτούσαν να παίξουν: τέτοιοι δεν είναι μόνο οι παραγκωνισμένοι έλληνες, αλλά και ο Τσόρι πχ με τον οποίο η σχέση ήταν κάκιστη.
Να τεστάρει και να τσεκάρει
Ο Σίλβα ήθελε χρόνο για να τσεκάρει και να τεστάρει: δεν πρέπει να τον κατηγορήσει για αυτό κανείς γιατί είναι η μέθοδός του. Μόνο που ο Ολυμπιακός έχει να παίξει προκριματικά στο τέλος Ιουλίου κι ο κίνδυνος ήταν οι διαφωνίες μεταξύ της διοίκησης και του προπονητή να οδηγήσουν τους παίκτες στο να πιστέψουν πως ο κόουτς μετράει μέρες. Ο Ολυμπιακός την τελευταία φορά που έπαιξε προκριματικά με ένα προπονητή ανασφαλή, τον καλό Λίνεν, αποκλείστηκε από τη Μακάμπι – η πιθανότητα να προκύψει μια ανάλογη κατάσταση τρόμαζε. Φυσικά μπορεί να έπαιξαν ρόλο κι άλλες μικροδιαφωνίες που υπήρχαν πριν το ξεκίνημα της προετοιμασίας: ο Σίλβα ήθελε την παραμονή του Ερνάνι πχ, ίσως ένα ρόλο έπαιξε και η αποχώρηση του Γρηγόρη Γεωργάτου – όμως για αυτά δεν παραιτούνται προπονητές. Παραιτούνται όταν νοιώθουν ότι δεν μπορεί ν ανταποκριθούν στην αποστολή και στις προσδοκίες.
Η επιστροφή του Βίκτορα
Ο Βίκτορ Σάντσες ήρθε σε χρόνο ρεκόρ για προφανείς λόγους: ο Ολυμπιακός χρειάζονταν κάποιον που να γνωρίζει την ομάδα, να μπορεί να την προετοιμάσει δουλεύοντας τη δεδομένη στιγμή ως προπονητής και όχι ως υπερμάνατζερ, όπως ήθελε να δουλεύει ο Σίλβα, που ένοιωθε Μουρίνιο. Το τι θα κάνει ο κάποτε καλύτερος συνεργάτης του Μίτσελ θα το δούμε. Το τι μπορεί να κάνει ο Ολυμπιακός επίσης θα το εκτιμήσουμε ευκολότερα όταν δούμε το ρόστερ του: για την ώρα πρέπει να καλύψει τα κενά του κι αυτό είναι σημαντικότερο από το να βρει ένα προπονητή. Η ιστορία πάντως έχει και μια άλλη ανάγνωση: η αλλαγή προπονητή δείχνει ότι η διοίκηση του Ολυμπιακού με την ομάδα ασχολείται πολύ. Ούτε κορεσμός δεν μοιάζει να υπάρχει, ούτε οι προτεραιότητες άλλαξαν. Η αλλαγή προπονητή δημιουργεί τη βεβαιότητα της δημιουργίας μιας διαφορετικής ομάδας: αν είναι καλύτερη από την περσινή θα το δούμε.
Κι ο Σίλβα; Δεν θα πάει χαμένος. Το ποδόσφαιρο του προσωπικά δεν μου άρεσε, είχα επισημάνει νωρίς το συντηρητισμό και τις πορτογαλικές φοβίες του. Τα πολλά εγκωμιαστικά σχόλια του τα χάριζαν δημοσιογράφοι που αρνούνται να πουν καλό λόγο για τη διοίκηση του Ολυμπιακού ή τους παίκτες του: ποτέ δεν έδωσα σε αυτά σημασία. Νόμιζε ότι θα γίνει βασιλιάς – ο Ολυμπιακός θέλει απλά ένα προπονητή. Στον Ολυμπιακό δεν έκανε ζημιά, αλλά έκανε καλά τα πολύ απλά: η ομάδα αυτή χρειάζεται πάντα κάτι παραπάνω. Άργησε να καταλάβει ότι στον Ολυμπιακό, ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν απλά, υπάρχει πάντα πίεση. Κι ο Σίλβα αυτό δεν το μπορούσε.
