Για πάρα πολλούς λόγους το χθεσινό ματς του ΠΑΟ με την Φενέρ για την Ευρωλίγκα στο ΟΑΚΑ ήταν εξαιρετικά περίπλοκο – σίγουρα ένα από τα δυσκολότερα που είχε να δώσει η ομάδα του Αταμάν στην κανονική περίοδο της διοργάνωσης. Ο Παναθηναϊκός στην Πόλη από την Φενέρ έχασε με κάτω τα χέρια κι όσο κι αν ήταν ένας άλλος Παναθηναϊκός εν τούτοις η ευκολία της ήττας του κάτι σήμαινε. Ο ΠΑΟ έφτασε στο ματς αυτό κουβαλώντας δύο ήττες στη σειρά, από την Ζαλγκίρις και τον Αρη, ήττες μάλλον εκτός προγράμματος και από τον προπονητής του σχεδόν ασυγχώρητες – αυτή από τον Αρη τον έβγαλε από τα ρούχα του.
Πολλά προσωπικά κίνητρα
Ο ΠΑΟ είχε μια δύσκολη εβδομάδα με τους ΛεΣορ και Χουάντσο να προπονούνται κανονικά μόλις την Τετάρτη και τον Σλούκα να χάνει ένα ακόμα ματς παραμονή του αγώνα. Είχε επίσης απέναντι του πολλούς αντιπάλους με προσωπικά κίνητρα. Πρώτα από όλα τους δύο πρώην, τον Καλάθη και τον Παπαγιάννη, που πολύ θα ήθελαν να δείξουν στο κοινό του ΟΑΚΑ ότι αδικήθηκαν. Κίνητρο μεγάλο είχε κι ένας τρίτος: ο Ντόρσεϊ. Το ξέρουν όλοι πως θέλει να γυρίσει στην Ελλάδα και θα ήταν λογικό να δει το ματς σαν ευκαιρία για να μας θυμίσει πόσο καλός παίκτης είναι. Σίγουρα θα θελε να το δείξει και στους ανθρώπους του ΠΑΟ και στους ανθρώπους του Ολυμπιακού ώστε το επόμενο καλοκαίρι να είναι περιζήτητος. Και υπήρχε κι ο κόουτς Γιασκεβίτσιους που όλοι ξέρουν πόσο ήθελε να αναλάβει τον Παναθηναϊκό το περασμένο καλοκαίρι. Η γυναίκα του είναι από την Ελλάδα κι αυτός στην Αθήνα περνάει τέλεια. Είναι χαρακτήρας που δύσκολα αντέχει την απόρριψη και ήταν δεδομένο πως περιμένει το αποψινό ματς για να δείξει ότι αξίζει την θέση του προπονητή του Παναθηναϊκού από την οποία κατά την γνώμη μου αργά η γρήγορα θα περάσει. Αυτός ήταν που ενορχήστρωσε ένα καταπληκτικό ξεκίνημα της Φενέρ που ξεκινώντας με Καλάθη, Γουιλμπεκιν, Νουα, Χαίς Ντέιβις και Σαλνί προηγήθηκε με 19-7 δυο ακριβώς λεπτά πριν τη λήξη του πρώτου δεκαλέπτου. Και μετά ήρθε ο Κέντρικ Ναν.
Γουστάρει αφάνταστα
Ο Ναν είναι τόσο σπουδαίος παίκτης που σε κάθε νίκη του ΠΑΟ δημιουργεί την βεβαιότητα ότι η ομάδα του ΠΑΟ θα ήταν εντελώς διαφορετική αν αυτός δεν υπήρχε: δεν ισχύει, διότι ο Αταμάν θα είχε βρει κάποιον άλλο να κάνει την δουλειά του καθώς τέτοιους παίκτες τους χρειάζεται και τους αναδεικνύει, αλλά η προσφορά του Αμερικάνου είναι αληθινά καθοριστική. Υπάρχουν δυο λογιών σκόρερς στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Υπάρχουν αυτοί που εμφανίζονται πάντα για να δώσουν την δύσκολη λύση «μιλώντας» συνήθως στο τέλος του αγώνα, αλλά και στο τέλος δύσκολων επιθέσεων, (αναφέρομαι σε παίκτες όπως ο Σπανούλης, ο παλιός Ντε Κολό, ο Ναβάρο, ο Γιούλ – για να σταθώ μόνο στους πρόσφατους) και υπάρχουν και οι σκόρερς που κουβαλάνε ομάδες σε όλη την διάρκεια του ματς παίζοντας πολύ με την μπάλα και ψάχνοντας πάντα έμπνευση – τέτοιοι ήταν ο Σβεντ, ο Λάνγκφορντ, ο Μίροτιτς στα καλά του, ο Τζέιμς φυσικά. Ο Ναν ανήκει στους δεύτερους κι ο Αταμάν που ένα τέτοιο είχε στην Εφές, δηλαδή τον Λάρκιν, ήξερε από την αρχή πως θα τον χρησιμοποιήσει. Πίστευε πάντα πως ο Μίσιτς της Εφές θα γίνει ο Σλούκας, αλλά οι τραυματισμοί πήγαν τον Ελληνα πίσω. Οπότε ο Ναν βρέθηκε να κάνει υπερωρίες. Πράγμα που όμως γουστάρει αφάνταστα.
Μόνος εναντίον όλων
Ο Ναν ζει για να παίρνει τη μπάλα: οι επιδόσεις του ξεπερνάνε σε αυτό τα συνηθισμένα. Χθες είναι σαν να λείπει στο πρώτο δεκάλεπτο, αλλά μετά, όταν εμφανίζεται, παίζει ασταμάτητα, καθώς μένει στο παρκέ 35 λεπτά και παίρνει 25 προσπάθειες. Αποφασίζει, μάλλον για λόγους αυστηρά προσωπικούς να μην σουτάρει για τρίποντο, ενώ έχει 5/7 τρίποντα με την Ζαλγκίρις, η περιφερειακή άμυνα της οποίας είναι πιο σκληρή από αυτή της Φενέρ. Πάει σχεδόν αποκλειστικά σε διεισδύσεις και κλίνει το ματς με 23 πόντους κουβαλώντας τον ΠΑΟ επιθετικά μετά το πρώτο δεκάλεπτο σχεδόν μόνος.
Οι πολλές του προσπάθειες δημιουργούν ένα προβληματισμό για το τι θα συνέβαινε αν ήταν άστοχος κτλ. Πιθανότατα ο ΠΑΟ θα έχανε. Αλλά από πότε υπάρχει προβληματισμός για το τι θα συμβεί αν κάτι αποδίδει και μάλιστα σε μια βραδιά με αρκετές δυσκολίες; Το θέμα για μια ομάδα δεν είναι τι θα συμβεί αν τα πράγματα πάνε ακριβώς όπως ο προπονητής της τα έχει σχεδιάσει ή αν οι παίκτες της είναι σε φόρμα: σε τέτοιες συνθήκες όλες οι ομάδες είναι καλές. Οι δύσκολες λύσεις χρειάζονται όταν τα πράγματα δεν πάνε κατ’ ευχήν. Για αυτές τις περιπτώσεις ο Αταμάν έχει τον Ναν και του δίνει τη μπάλα. Και για την ώρα τουλάχιστον η δουλειά γίνεται. Το μέλλον μπορεί να περιμένει.
Χθες ο ΠΑΟ κερδίζει την Φενέρ με 74-63 έχοντας μόνο τον ΛεΣορ σε μια επιθετικά αξιοπρεπή βραδιά. Η απουσία του Σλούκα φαίνεται στο μέτριο επιθετικό παιγνίδι του Μήτογλου και του Γκριγκόνις, αλλά και στην γενική απουσία τρίποντου: ο ΠΑΟ σουτάρει μόλις 12 και βάζει μόλις 2. Όμως κερδίζει το ματς και λίγο έλειψε να σβήσει και το -14 του πρώτου ματς. Βέβαια για να φτάσει στη νίκη υπάρχει πολλή άμυνα: Χουάντσο, Καλαϊτζάκης, φυσικά ο Γκραντ που θα πάρει και την ταυτότητα του Γουιλμπεικιν και του Γκούντουριτς δίνουν και την ψυχή τους, ενώ ο Γκριγκόνις αποβάλλεται με πέντε φάουλ πράγμα που είναι απόδειξη του πόσο κυνηγάει. Αλλά άμυνα έπαιξε ο ΠΑΟ πολύ καλή και με την Ζαλγκίρις και δεν του έφτανε. Ο Ναν, με τις όποιες υπερβολές του, ήταν ο απολύτως απαραίτητος.
Δεν στηρίζει κανένα
Το ματς προσφέρεται και για να γίνει κατανοητό αυτό που πολλές φορές σας έχω γράψει: τον ΠΑΟ τον οδηγεί φέτος η καθαρότητα και η απλότητα του σχεδίου του Αταμάν, που από την αρχή της σεζόν αντιμετωπίζοντας όλα τα ματς σαν ματς play off και στοχεύει σε νίκες κι όχι σε πιο σύνθετα πράγματα όπως η γενική αξιοποίηση του ρόστερ, η μεγάλη εξέλιξη του παιγνιδιού, οι πιο συμμετοχικές διαδικασίες κτλ. Ο Τούρκος αντίθετα από τους περισσότερους προπονητές στην Ευρωλίγκα είχε εχθρό φέτος κι όχι σύμμαχο το χρόνο, οπότε όφειλε να βρει μια ομάδα με πρωταγωνιστές και σταθερές πολύ γρήγορα. Αν νομίζετε ότι είναι απλό δείτε τον Γιασκεβίτσιους. Πήρε μια ομάδα έτοιμη. Βρήκε στην Φενέρ επτά παίκτες που παίζουν χρόνια μαζί – κι όμως χθες ήταν αυτή που έδειχνε να έχει προβλήματα ομοιογένειας και μάλιστα μεγάλα. Αν ο Ντόρσεϊ, ο Γκούντουριτς, ο Παπαγιάννης, ο Μάνταρ πέρασαν και δεν ακούμπησαν κι αν ο Γουιλμπέκιν πήρε όλα κι όλα τρία σουτ, κάτι δεν κάνει σωστά ο Γιασκεβίτσιους που χθες προσπάθησε να μιμηθεί τον Τρινκέρι παίζοντας κι αυτός με 12 παίκτες απέναντι στους σκληρούς του Αταμάν, όμως ο Ιταλός έχει τον Εβανς και τον στηρίζει ενώ αυτός δεν στηρίζει κανένα. Η Φενέρ έχει πολύ ταλέντο και μπορεί να κάνει τα πάντα, αλλά αν χθες ο Αταμάν ήταν στον πάγκο της Φενέρ κι ο Γιασκεβίτσιους είχε τις τύχες του ΠΑΟ κι έπαιζε με 12 παίκτες δεν θα υπήρχε ματς. Γιατί το ασταμάτητο «βγες- εσύ - μπες- εσύ και όλοι να κοιτάτε τον πάγκο» ποτέ δεν ήταν κοουτσάρισμα. Πάντα ο σκοπός πρέπει να είναι να κερδίσει η ομάδα. Όχι εσύ.
