Σπανιότατα βλέπω πλέον παιγνίδια σε μαγνητοσκόπηση – είναι τόσα πολλά αυτά που γίνονται που ό,τι τελειώνει παλιώνει, συνήθως ανυπόφορα. Αλλά το Βραζιλία – Αργεντινή 3-0, που έγινε πριν τρεις μέρες για τα προκριματικά του Παγκοσμίου κυπέλλου αξίζει τον κόπο να το δει κανείς γιατί, αν δεν τον δει, τα όσα σε αυτό έγιναν, δεν τα πιστεύει. Εγω τουλάχιστον, αν δεν το έβλεπα, θα πίστευα πως το αποτέλεσμα που γράφτηκε ήταν ένα τυπογραφικό λάθος, τόσο ανεξήγητο μου φάνηκε. Κι όμως το τελικό 3-0 με το οποίο έχασαν οι Αργεντίνοι είναι έως και κολακευτικό, αν δει κανείς την απαράδεκτη εμφάνισή τους. Φυσικά επειδή κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις, όποιος δεν το ματς θα δει και μια Βραζιλία από τα παλιά – όχι άψογη στην άμυνα (αφούσε αυτή αγωνίζονται ο γερο Ντάνι Αλβες, ο επιπόλαιος Μαρσέλο, ο Μαρκίνιος και ο Μιράντα), αλλά γεμάτη όρεξη για ποδόσφαιρο. Κυρίως πολύ γρήγορη και χάρη στο Νεϊμάρ και τον Κουτίνιο πολύ δημιουργική. Πως έγιναν αυτά τα παράξενα, που μοιάζουν ανεξήγητα, αν σκεφτεί κανείς την κατάσταση που ήταν οι ομάδες πριν το καλοκαίρι; Οι ερμηνείες τους νομίζω έχουν ενδιαφέρον.
Εκστρατεία στις ΗΠΑ
Το περασμένο καλοκαίρι κι ενώ εμείς βλέπαμε το μεγάλο σε διάρκεια, αλλά μάλλον φτωχό σε θέαμα Euro της Γαλλίας οι Λατινοαμερικάνοι έκαναν μια εκστρατεία στις ΗΠΑ για να διεκδικήσουν στην Αγρια Δύση το Copa America. Σε αυτό το τουρνουά είδαμε δυο ολότελα διαφορετικές αποτυχίες: την αποτυχία της Βραζιλίας και την αποτυχία της Αργεντινής. Το τρόπαιο το κατέκτησαν οι σκληροί Χιλιάνοι – αποτέλεσμα λογικό σε μια διοργάνωση γουέστερν. Ωστόσο ο τρόπος που δεν τα κατάφεραν οι Βραζιλιάνοι και τα όσα έκαναν οι Αργεντίνοι δεν συγκρίνονται. Οι Βραζιλιάνοι εμφανίστηκαν με μια ομάδα που σκοπό είχε να σκληρύνει για να διεκδικήσει το ολυμπιακό τουρνουά. Η ομάδα τους έμοιαζε ακόμα τρομοκρατημένη από το διασυρμό που έζησε από τους Γερμανούς στο μουντιάλ του 2014: ο τρόμος των Βραζιλιάνων από την ανάμνηση της «επτάρας» δεν τους άφηνε να παίξουν κανονικό ποδόσφαιρο. Κέρδισαν μόνο την Αϊτή, δεν σκόραραν με το Εκουαδόρ και το Περού, από το οποίο κι αποκλείστηκαν χάνοντας με 1-0 χωρίς να περάσουν τον όμιλο. Η Αργεντινή αντιθέτως μετέτρεψε τη διοργάνωση σε πάρτι μοιράζοντας διασυρμούς. Εβαλε τέσσερα γκολ στη Βενεζουέλα, τρία στη Βολιβία, πέντε στον Παναμά, τέσσερα στον ημιτελικό στους φιλόδοξους γηπεδούχους Αμερικάνους. Εχασε τον τελικό από τη Χιλή – ίσως εξαιτίας της υπερβολικής σιγουριάς της, αλλά κανείς δεν είχε την παραμικρή αντίρρηση για την ποιότητα της, την ικανότητα της, εν τέλει την πληρότητά της – κανείς εκτός από τον καλύτερο παίκτη της, τον Λίονελ Μέσι.
Φεύγω τώρα φεύγω
Συνηθισμένος στη Μπαρτσελόνα να κερδίζει πολύ ο Μέσι έζησε μια ακόμα ήττα σε τελικό ως το απόλυτο προσωπικό δράμα – δεν ήταν άλλωστε η πρώτη. Διαγράφοντας με μια μονοκονδυλιά τα εξαιρετικά ματς που είχαν προηγηθεί ανακοίνωσε ότι θέλει να σταματήσει να παίζει στην Εθνική. Η δήλωσή του δεν έγινε απλά εθνικό θέμα – έγινε παγκόσμιο. Το γελαστό παιδί, που στην Εθνική χάνει το χαμόγελό του, έγινε θέμα συζήτησης ακόμα και από εκείνους που τα μεγάλα ματς της Αργεντινής σε εκείνη την διοργάνωση δεν τα είχαν δει. Η Αργεντινή ολόκληρη άρχισε να ασχολείται με το δράμα του αρχηγού της, δεν συζητήθηκε σχεδόν καθόλου το γιατί μια ομάδα άψογη κατάφερε τελικά να μην κερδίσει ένα τουρνουά η κατάκτηση του οποίου έμοιαζε η πιο εύκολη της ιστορίας. Μέχρι ν αρχίσουν τα δύσκολα προκριματικά του μουντιάλ, το θέμα ήταν ο Μέσι και ο ευαίσθητος ψυχισμός του και όχι η ομάδα και τα γιατί μιας ακόμα αποτυχίας της. Όταν ο Μέσι ανακάλεσε την απόφασή του (γεγονός που δεν αιφνιδίασε κανένα) η Αργεντινή μπήκαν στα προκριματικά πιστεύοντας ότι έχουν λύσει όλα τους τα προβλήματα και δεν κατάλαβαν ότι οι Χιλιάνοι δεν τους είχαν απλά κερδίσει για δεύτερη σερί φορά, αλλά είχαν δείξει και στους υπόλοιπους τον τρόπο να τους αντιμετωπίζουν. Περιμένοντας την Αργεντινή και πιέζοντας τους παίκτες πίσω από το Μέσι την απονευρώνεις. Όταν αυτός χρειάζεται ν αρχίσει να γυρίζει πολύ πίσω για να πάρει τη μπάλα μπορείς απλά να ποντάρεις στην κόπωσή του – αν η Αργεντινή βγει από την άμυνα για να υποστηρίξει τους κυνηγούς της, δεν αρκεί ο Μασεράνο για να βουλώσει όλες τις τρύπες.
Το κέρδισαν το ρημάδι
Και οι Βραζιλιάνοι; Οι Βραζιλιάνοι είχαν μια σπάνια τύχη – να είναι τραυματίας ο Νεϊμάρ και να μην αγωνιστεί το βράδυ της ντροπής στο Μινεράο. Ο καλύτερος τους παίκτης, ο μόνος ίσως που θα μπορούσε να αγωνίζεται στις ομάδες τους, που έγιναν πρωταθλήτριες κόσμου, δεν ήταν παρών εκείνο το βράδυ της ντροπής και ως αμόλυντος μπόρεσε να σηκώσει το βάρος της ανοικοδόμησης της Σελεσάο. Το καλοκαίρι η Βραζιλία κατέκτησε το Ολυμπιακό τουρνουά με αυτόν πρωταγωνιστή. Δεν είναι μια μεγάλη διοργάνωση πλέον το ολυμπιακό τουρνουά, αλλά για μια χώρα που δεν κερδίζει τίποτα το σημαντικό καιρό τώρα, ήταν το απόλυτο καταπραϋντικό για πληγές αγιάτρευτες: ο κόσμος ξαναείδε καλοκαιριάτικα μια Βραζιλία που κατάφερε να κερδίσει ένα τίτλο, που έχει κάτι της το παγκόσμιο. Η κατάκτηση αυτή, που ήρθε με κόπο και με αποτελέσματα που δεν ενθουσίασαν, φαίνεται ότι άλλαξε το μομέντουμ: δημιούργησε τη μεγάλη βεβαιότητα, που η χώρα πρώτα από όλα έχει ανάγκη. Με βάση αυτή η Βραζιλία του Νεϊμάρ δεν έχασε ποτέ από τους Γερμανούς και ξέρει και να κερδίζει. Ενώ η Αργεντινή, που ασχολείται με το πώς θα βοηθήσει το Μέσι να ξεπεράσει τα ψυχολογικά τραύματα που η Εθνική του προκαλεί, δεν ξέρει. Τελικό αποτέλεσμα; Το 3-0.
Ισως να ήταν καλύτερα
Ο Μέσι αυτή τη φορά δεν είπε σταματάω. Είπε ότι η ομάδα του ήταν σκορποχώρι. «Δεν λειτούργησε τίποτα και δεν παίξαμε όπως μπορούμε. Έπειτα από το πρώτο γκολ που δεχθήκαμε ήταν τρομερά δύσκολο ν' αντιδράσουμε και όλα τελειώσανε μόλις δεχθήκαμε και το δεύτερο. Δεν είχαμε οργάνωση, η Βραζιλία έβρισκε πολλούς χώρους για να δημιουργήσει ευκαιρίες, ήμασταν σκορπισμένοι. Σίγουρα δεν πρέπει να συνεχίσουμε έτσι γιατί δεν θα μας βγάλει πουθενά. Πρέπει ν' αλλάξουμε πολλά από το επόμενο κιόλας ματς με την Κολομβία. Θα μπορούσαν να είναι και πολύ χειρότερα τα πράγματα και το σκορ να έχει πάρει διαστάσεις μεγαλύτερες σε αυτό το ματς» είπε χωρίς να κρυφτεί μετά το ματς. Είχε λείψει στα προηγούμενα λόγω τραυματισμού και η επιστροφή του έπρεπε να δώσει λύσεις: αντιθέτως όλα έγιναν χειρότερα.
Η διαφορά των δυο μεγάλων λατινοαμερικάνικων ομάδων αυτή τη στιγμή είναι απλή: η Βραζιλία έχει το Νεϊμάρ που χαίρεται να είναι ο ηγέτης της, η Αργεντινή το Μέσι που φανερά υποφέρει κάθε πρόκληση. Κοίταξα το πρόγραμμα μέχρι το φινάλε των προκριματικών του μουντιάλ. Η Αργεντινή για να τα καταφέρει να προκριθεί και να βρεθεί στη Ρωσία πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσει την Κολομβία – την βοηθά ότι έχει να παίξει με την Βενεζουέλα και την Βολιβία, που έχουν ήδη αποκλειστεί, ενώ όλα μάλλον θα κριθούν στο ματς με το Περού. Ωστόσο η εξάρτησή της από τον Μέσι γίνεται απόλυτη και δεν έχει το Μέσι της Μπαρτσελόνα, αλλά ένα Μέσι που πάντα θα σκέφτεται μήπως είναι καλύτερο να σταματήσει. Ισως να ήταν για όλους καλύτερο να το είχε ήδη κάνει.
