Το Ιμπρα κατάμπρα το λέγανε κάθε φορά που έβαζε γκολ: ακούγεται και είναι προσταγή μάγου. Το σκεφτόμουν χθες βράδυ όταν τον είδα σε μια ακόμα μεγάλη διοργάνωση να εξαφανίζεται νωρίς.
Σε πιάνει πονοκέφαλος
Διαβάζεις τους τίτλους και τα κατορθώματα του Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς και σε πιάνει πονοκέφαλος.
Είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που έχει κερδίσει 13 πρωταθλήματα παίζοντας σε τέσσερις διαφορετικές χώρες (Ολλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία). Είναι ο μόνος που, ως ξένος, έχει κερδίσει με δυο διαφορετικές ομάδες, δυο φορές τον τίτλο του πρώτου σκόρερ του ιταλικού πρωταθλήματος και ο μόνος που έχει βγει τρεις χρονιές στη σειρά πρώτος σκόρερ στη Γαλλία. Φέτος κέρδισε το πρωτάθλημα Γαλλίας μαθηματικά 8 αγωνιστικές πριν τη λήξη του: στα πέντε μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (αγγλικό, ισπανικό, γερμανικό, ιταλικό και γαλλικό) αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Εχει αμέτρητες υποψηφιότητες για τον τίτλο του καλύτερου ποδοσφαιριστή της χρονιάς, ψηφίζεται συνεχώς ως ο καλύτερος σουηδός ποδοσφαιριστής εδώ και μια δεκαετία, το 2014 ψηφίστηκε ως ο καλύτερος σουηδός αθλητής του όλων των εποχών πίσω από τον μύθο που λέγεται Μπιορν Μπόργκ. Είναι ο παίκτης για τον οποίον έχουν δαπανηθεί τα περισσότερα χρήματα στο μεταγραφικό παζάρι: έχει υπάρξει ακριβότερη μεταγραφή του Αγιαξ, της Μίλαν, της Ιντερ, της Γιουβέντους και της Μπαρτσελόνα πριν το Νεϊμάρ – συνολικά έχουν ξοδευτεί για αυτόν 184 εκατ ευρώ! Είναι επίσης ο πρώτος σκόρερ της Εθνικής Σουηδίας. Κι ανάθεμα αν κανείς θυμάται ένα αληθινά μεγάλο του παιγνίδι σε κάποια τελική φάση μουντιάλ ή πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος! Για να μην μιλήσω για το Τσάμπιονς λιγκ, στο οποίο κάθε χρόνο, όταν φτάσουν τα δύσκολα, χάνεται.
Ποτέ καθοριστικός
Δεν θέλω να τον αδικώ γιατί πραγματικά τον θαυμάζω, αλλά πραγματικά ο απολογισμός των παιγνιδιών του στην Εθνική είναι γεμάτος από μεγάλα γκολ που όμως δεν οδήγησαν σε τίποτα που να θεωρείται μεγάλη επιτυχία. Εμφανίζεται ως σούπερ ταλέντο στο Μουντιάλ του 2002 και κάνει ντεμπούτο κόντρα στην Αργεντινή. Τραβά τα βλέμματα, όμως δεν βοηθά ιδιαίτερα την Σουηδία του που αποκλείεται στο β γύρο από την Σενεγάλη του μεγάλου Ανρί Καμαρά, που τίμησε και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το 2004 εμφανίζεται στο πρώτο του Euro. Πετυχαίνει ένα εκπληκτικό γκολ με τακουνάκι στους Ιταλούς,
αλλά γίνεται και μοιραίος παίκτης χάνοντας πέναλτι κόντρα στην Ολλανδία - πράγμα που προκάλεσε τον αποκλεισμό των Σουηδών στο β γύρο. Στο Μουντιάλ της Γερμανίας το 2006 κάνει απογοητευτικές εμφανίσεις και οι Σουηδοί αποκλείονται από τους Γερμανούς νωρίς νωρίς: δεν σκοράρει καν. Επειδή είναι τύπος που δεν ανέχεται την αποτυχία, την ίδια χρονιά τσακώνεται με τον προπονητή του Λάρς Λάνγκμπεργκ και ανακοινώνει την αποχώρηση του από την Εθνική. Ο λόγος του καβγά είναι η αποκάλυψη ότι αυτός και δύο συμπαίκτες του το σκάσανε από το ξενοδοχείο για να γιορτάσουν (φαντάζομαι όχι σε κάποια τοπική καθολική Εκκλησία) την ονομαστική γιορτή του μεγάλου Μέλμπεργκ, που το ξενύχτι το αγαπούσε όσο το γκολφ. Μετά από παρακάλια ολόκληρης της χώρας επιστρέφει στην Εθνική το 2007 για να τη βοηθήσει να προκριθεί για τα τελικά του Euro του 2008. Σκοράρει σε αυτό δύο φορές, βάζει γκολ και στην Εθνική μας, αλλά πάλι η Σουηδία του αποκλείεται από τον πρώτο γύρο! Τουλάχιστον στην Αυστρία πήγε, διότι δύο χρόνια αργότερα δεν θα καταφέρει να δώσει το παρών στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής: ο Κριστιάνο Ρονάλντο με ένα προσωπικό σόου αποκλείει τους Σουηδούς και ο Ιμπρα ανακοινώνει για δεύτερη φορά το αντίο του στην Εθνική. Επιστρέφει ωστόσο πάλι και οδηγεί τη Σουηδία στα τελικά του πανευρωπαϊκού του 2012. Σε αυτό κάνει καλούτσικες εμφανίσεις, οι οποίες ωστόσο και πάλι δεν φτάνουν για να δώσουν στην ομάδα του την πρόκριση: οι Σουηδοί γυρνάνε σπίτι μετά τον πρώτο γύρο. Το μουντιάλ της Βραζιλίας το βλέπει από τον καναπέ του σπιτιού του γιατί ο Ρονάλντο τον αποκλείει, αυτή τη φόρα στα μπαράζ. Στα προκριματικά εκείνης της διοργάνωσης με ένα γκολ κόντρα στην Εσθονία γίνεται αρχισκόρερ της Εθνικής και σε ένα φιλικό κόντρα στους Αγγλους στη Σόλνα πετυχαίνει το γκολ της ζωής του με ψαλίδι εκτός περιοχής. Ισως αυτά τα δυο δείχνουν το είδος της προσφοράς του: γκολ με τους Εσθονούς και σόου στα φιλικά.
Οι αληθινά μεγάλοι είναι άλλοι
Κάποιος θα πει ότι ίσως ο Ιμπρά δεν είχε καλούς συμπαίκτες, ότι αδικήθηκε από τη μοίρα: διαφωνώ. Ο αληθινά μεγάλος παίκτης βάζει στο δρόμο της διάκρισης και τους υπόλοιπους κι αλλάζει την ποδοσφαιρική ιστορία της χώρας του. Ο Κρόιφ άλλαξε την ιστορία των Ολλανδών. Ο Σίφο και ο Κελεμανς βάλανε στο χάρτη το Βέλγιο. Ο Σμάιχελ έβγαλε την Δανία πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ο Σούκερ πήγε την Κροατία στους 4 καλύτερους του κόσμου. Ο Μπρόλιν και ο Ντάλιν με τη Σουηδία έκαναν πολλά περισσότερα.
Τι συνέβη με τον Ιμπρά; Κάτι απλό: γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Με αυτά τα προσόντα τη δεκαετία του 80 θα είχε κερδίσει ένα πανευρωπαϊκό τουλάχιστον. Στις μέρες μας μπορεί να κερδίζει εγχώριους τίτλους, γιατί είναι τρομερός στο να ανοίγει κλειστές άμυνες: η τεχνική του, το μπόι του, η τεράστια αυτοπεποίθηση του τον βοηθάνε να φλομώνει στα γκολ ομαδούλες που κλείνονται και παίζουν παθητικά – ο Ιμπρα τιμωρεί χρόνια τώρα όσους νομίζουν ότι παίζοντας κατενάτσιο κόντρα σε πρωταθλήτριες μπορεί να τη γλυτώσουν. Όμως η Σουηδία δεν είναι ούτε Παρί, ούτε Γιουβέντους για να την φοβούνται και στις τελικές φάσεις ελάχιστοι κλείνονται και την περιμένουν. Ο Ιμπρά δεν μπορεί να τρέχει στις αντεπιθέσεις, ο μεγάλος διασκελισμός του του επιτρέπει να επιταχύνει στα λίγα μέτρα, αλλά αυτό δεν αρκεί. Στη Σουηδία πρέπει να παίζει λίγο με τη μπάλα και να κάνει τη διαφορά: συνηθισμένος να παίρνει τη μπάλα πάντα, στα μεγάλα διεθνή ματς είναι έξω από τα νερά του.
Πέφτει πέφτει
Δεν ξέρω αν θα βρει το συμβόλαιο που ψάχνει – μάλλον θα τα καταφέρει. Ωστόσο βλέποντας το αστέρι του να πέφτει κάνω μια ευχή: ας ξαναδούμε γρήγορα ένα νέο Ιμπραϊμοβιτς, αλλά πιο ταχύ, πιο γρήγορο στις αντιδράσεις, πιο συνεργάσιμο. Για να έχουμε την τύχη να δούμε τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών ίσως…
