Αν έβαζα ένα τίτλο στο χθεσινό ματς της Εθνικής στη Ζένιτσα θα έλεγα «όλος ο Αναστασιάδης σε ενενήντα λεπτά». Το χθεσινό ματς της Εθνικής δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό: είναι ένα τυπικό ματς ομάδας του Αγγελου Αναστασιάδη – ένα ματς που καιρό είχαμε να δούμε και ίσως μόνο ο συγκεκριμένος κόουτς μπορεί να σχεδιάσει. Να σχεδιάσει; Λάθος μου. Δεν πρόκειται για κάτι σχεδιασμένο, αλλά για κάτι που προκύπτει – ο Αναστασιάδης δεν είχε στο μυαλό του σχεδόν τίποτα από όσα είδαμε, αλλά πήρε ένα αποτέλεσμα χρήσιμο. Απαραίτητο θα έλεγα για να υπάρξει αισιοδοξία και κυρίως πίστη στην πρόκριση. Χωρίς πίστη άλλωστε με τον Αναστασιάδη δεν παίζεις.  

Όλα απλοϊκά, όλα λάθος

Η αρχική ιδέα του κόουτς ήταν απλή: απλοϊκή θα λεγα. Τρεις στόπερ θα έπαιζαν στο κέντρο της άμυνας για να περιορίσουν τον Τζέκο, λες και πρόκειται για τον Κριστιάνο Ρονάλντο – ο Σιόβας, ο Παπασταθόπουλος και ο Κουρμπέλης αυτή την αποστολή είχαν. Αλλοι τρεις παίκτες, που θα έπαιζαν ως κόφτες (ο Σάμαρης, ο Μπουχαλάκης και ο Ζέκα) θα περιόριζαν τον Πιάνιτς. Αναλύοντας την Βοσνία ο Αναστασιάδης κατέληξε στο συμπέρασμα πως αν οι στόπερ και οι κόφτες περιορίσουν αυτούς τους δυο, η Βοσνία θα είναι ακίνδυνη. Θα την   περιμέναμε, θα την βραχυκυκλώναμε και θα την χτυπούσαμε στην κόντρα - για αυτό και η επιλογή του 5-3-2. Αλλά η ιδέα ήταν τόσο προβλέψιμη που αποδείχτηκε περίπου καταστροφική. Τα πρώτα είκοσι λεπτά της Εθνικής μας στη Ζένιτσα είναι αληθινά απογοητευτικά κι όχι γιατί ήδη στο 15΄η ομάδα έχανε με 2-0 – το πρόβλημα ήταν ότι δεν έπαιζε καθόλου!  Οι Βόσνιοι πέτυχαν δυο γκολ και έχασαν άλλα δύο απέναντι σε μια ομάδα στατική και χωρίς καμία διάθεση να περάσει τη σέντρα! Τα γκολ τους ήρθαν από στημένες φάσεις και κάποιος θα έλεγε ότι αυτό δεν έχει να κάνει με τον προπονητή: λάθος.

Τα γκολ που η Εθνική μας δέχτηκε, τα δέχτηκε εξαιτίας του πανικού που διακρίνει κάθε ομάδα που δεν έχει κατεβεί στο γήπεδο για να παίξει ποδόσφαιρο. Το πρώτο το σημειώνουν οι Βόσνιοι με σουτ του  Βίστσκα που βρήκε στρωμένη τη μπάλα μετά από εκτέλεση κόρνερ στο 8΄: το κόρνερ είναι δώρο της άμυνας μας, της οποίας κανείς παίκτης δεν ασχολείται με το σκόρερ! Το δεύτερο είναι μνημείο πανικού. Ο Βλαχοδήμος ζητά τρεις παίκτες στο τοίχος. Ο ένας παίκτης κοιτάζει τον άλλο και στο τοίχος πάει μόνο ο  Ζέκα - ο Πιάνιτς, «κλέβει» πέντε μέτρα, στήνει τη μπάλα και σκοράρει. Είμαστε μόλις ατο15΄. Μια άλλη ομάδα (τολμώ να πω μια κανονική ομάδα) θα κατέρρεε μετά από ένα τέτοιο ξεκίνημα, αλλά όχι μια ομάδα του Αναστασιάδη. Που βλέποντας ότι όλα έχουν γίνει λάθος αποφασίζει να παρέμβει.

Με πέντε κυνηγούς

Μετά το 20΄ο Αναστασιάδης κάνει αυτό που αγαπάει: αλλαγές, συνεχείς αλλαγές. Αρχικα άλλαξε τη διάταξη της ομάδας, που έπαιξε μέχρι το τέλος του ημιχρόνου κάτι σαν 4-5-1, αφού ο Κουρμπέλης ανέβηκε στα χαφ κι ο Φορτούνης άρχισε να γυρνάει πολύ για να πάρει τη μπάλα. Χάρη στις προωθήσεις του Μπακάκη η Εθνική χάνει τρεις ευκαιρίες μέχρι την ανάπαυλα. Στο δεύτερο ημίχρονο ο κόουτς την ενθαρρύνει να βγει κι άλλο πιο μπροστά περνώντας τον μαχητή  Μασούρα αντί του Μπουχαλάκη, που δεν έχει ρόλο. Κι όταν ο Φορτούνης με πέναλτι του κέρδισε ο ίδιος έκανε το 2-1 και οι Βόσνιοι έμειναν με δέκα εξαιτίας της αποβολής του Πιάνιτς, ο Αναστασιάδης σχεδιάζει όλη την ομάδα από την αρχή. Φέρνει αριστερά τον Δώνη, ρίχνει στο ματς τον Κολοβό αρχικά (αντί του Κουρμπέλη) και τον Κουλούρη στη συνέχεια (αντί του Μπακάκη), μεταμορφώνει σε δεξί μπακ χαφ τον Ζέκα, βάζει τον Σιόβα πίσω από τον ασταμάτητο Κούτρη και τελειώνει το ματς που άρχισε με τρία στόπερ και τρεις κόφτες παίζοντας με πέντε κυνηγούς! Ο Κολοβός ισοφάρισε, ο Σάμαρης και ο Κουλούρης είχαν φάσεις για το 2-3 κι αν ο Φορτούνης δεν είχε κουραστεί ίσως η Εθνική ομάδα να είχε κερδίσει. Πιθανότατα θα το είχε κάνει κι αν δεν είχε αρχίσει το ματς τόσο παθητικά. Αλλά, αν αυτό δεν συνέβαινε, πως θα διόρθωνε ο κόουτς την ομάδα; Και πως αυτή θα έκανε ένα τόσο θεαματικό φινάλε, αν δεν εμφανιζόταν στην αρχή με  μια ενδεκάδα τόσο λάθος;

Θέλει τρέλες

Πάντοτε πίστευα πως όταν ο Αναστασιάδης μιλούσε για την Παναγιά, μιλούσε κατά βάθος για τις εμπνεύσεις του: η βοήθεια της Παναγιάς έχει να κάνει με το κατά πόσο η ευστροφία του θα βοηθήσει την ομάδα να φτάσει στο στόχο της. Σημειώνοντας αυτό, προβλέπω ότι όντως επι των ημερών του πολλά θα εξαρτιόνται από την Παναγιά, δηλαδή από τη φώτισή του. Ακριβώς επειδή οι παρεμβάσεις του στα ματς είναι πάντα πολλές είναι δεδομένο ότι (και) στην Εθνική θα δημιουργήσει φανατικούς φίλους που θα θαυμάζουν το κουράγιο του να αλλάζει τα πάντα, αλλά και φανατικούς εχθρούς που θα αναρωτιούνται σε κάθε ματς ποια ακριβώς τρέλα μας περιμένει. Συνιστώ γενικά ψυχραιμία: δεν έχει νόημα να συζητάμε για τον τρόπο του Αναστασιάδη γιατί αυτός είναι και δεν θα αλλάξει ποτέ. Ας ελπίσουμε να έχει αποτέλεσμα: στο ελληνικό ποδόσφαιρο ο ανορθολογισμός έχει υπάρξει χρήσιμος– πάντα οι λογικοί αντιμετωπίζονται με δυσπιστία, ο κόσμος θέλει τρέλες. Και ο Αναστασιάδης είναι ο καλύτερος εκπρόσωπος της χαράς της τρέλας: έτσι να τον βλέπετε.

Η λατρεία της απλοϊκότητας  

Το αποτέλεσμα στη Βοσνία είναι πολύ χρήσιμο – το ξέρω πως θα μπορούσε να είναι και νίκη και πως αν κρίνουμε από την εμφάνιση του αντιπάλου η Εθνική μας μάλλον πέταξε βαθμούς, αλλά η κριτική δεν έχει σημασία. Σημασία  έχει πως αυτά τα δυο πρώτα ματς δημιουργούν μια προσδοκία και κυρίως επιτρέπουν αισιοδοξία. Δεν είναι οι τέσσερις βαθμοί το σημαντικό: το σπουδαίο είναι πως η ομάδα καταλαβαίνει τον προπονητή της. Είμαι βέβαιος πως χθες ήταν όλοι σύμφωνοι με την γενικότερη στρατηγική: οι παίκτες σίγουρα βρήκαν λογικό να περιμένουν στην αρχή την Βοσνία και σίγουρα χάρηκαν όταν στο δεύτερο ημίχρονο ο κόουτς γέμισε την ομάδα κυνηγούς και τους υποχρέωσε να βγουν μπροστά. Οι Ελληνες παίκτες λατρεύουν τα απλοϊκά – κι όσο πιο απλοϊκό είναι το παιγνίδι τόσο πιο πολύ το χαίρονται. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως όλοι γύρισαν από τη Βοσνία πιστεύοντας πως κέρδισαν…