Η χρονιά ξεκίνησε με ένα μεγάλο ματς στην Πρέμιερ λιγκ: η Μάντσεστερ Σίτυ κατάφερε να μαζέψει τα κομμάτια της και να κερδίσει την μέχρι χθες αήττητη Λίβερπουλ με 2-1. Μπροστά στα μάτια όλης της οικουμένης, που στήθηκε στις τηλεοράσεις για να παρακολουθήσει το ματς, σαν να ήταν ένας τελικός, η ομάδα του Πεπ Γκουαρντιόλα έδειξε κυρίως χαρακτήρα, κερδίζοντας το παιγνίδι που ήταν κάτι σαν ένα μπρα ντε φερ ανάμεσα σε δυο υποψήφιες πρωταθλήτριες. Θα επισημάνω πρώτα από όλα το προφανές για να μην χαθούμε όλοι στο δρόμο των υπερβολών που άρχισαν να ακούγονται αμέσως μετά την λήξη του: ούτε η Σίτυ κέρδισε το πρωτάθλημα, ούτε φυσικά η Λίβερπουλ το έχασε. Η Σίτυ έμεινε απλά ζωντανή (και θα διεκδικήσει τον τίτλο με αναπτερωμένο ηθικό, αλλά και έχοντας 4 βαθμούς στα δυο ματς με την Λίβερπουλ) και η ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ θα πρέπει να αναλύσει σωστά την ήττα της: αν το κάνει και δεν πανικοβληθεί θα κερδίσει και το πρωτάθλημα, αφού έχει ένα προβάδισμα 4 βαθμών. Αλλά για το ματς χρειάζονται δυο – τρεις επισημάνσεις, που δεν έχουν να κάνουν με την έκβασή του πρωταθλήματος: άλλωστε το πόσο σημαντικό είναι το χθεσινό αποτέλεσμα θα το καταλάβουμε μόνο προσεχώς.
Κοιτώντας τη Λίβερπουλ στον καθρέφτη
Όπως συχνά μου αρέσει να τονίζω περισσότερο και από το ίδιο το παιγνίδι μετρά η προετοιμασία του. Οι ομάδες του Πεπ Γκουαρτντιόλα είναι σαν τα μονοθέσια της Formula 1 που είχαν στο τιμόνι τον Αϊρτον Σένα: θέλουν να πάρουν κεφάλι στην κούρσα και το κάνουν χωρίς ποτέ να σκέφτονται το πόση βενζίνη έχουν στο ρεζερβουάρ και πόσο θα αντέξουν τα ελαστικά στη φθορά του χρόνου. Οι ομάδες του Καταλανού σπανίως κυνηγάνε αντιπάλους που προπορεύονται: ένα ματς σαν το χθεσινό στην ιστορία του κόουτς Πεπ δεν το συναντάς εύκολα – οι ομάδες του είναι συνηθισμένες να φτάνουν στα ντέρμπι κορυφής με αβαντάζ και να υποχρεώνουν τους διώκτες τους να παίζουν για να κερδίσουν. Χθες είχαμε ένα είδος πρώτης φοράς για τον Γκουρντιόλα: οι ομάδες του έχουν δώσει συχνά καθοριστικά παιγνίδια – δεν θυμάμαι όμως τον ίδιο να βρίσκεται μπροστά σε μια τέτοια είδους δοκιμασία σε κάποιο από τα πολλά πρωταθλήματα που έχει πάρει μέρος. Η Σίτυ έδινε ένα ματς επιβίωσης με μοναδικό σκοπό και στόχο τη νίκη.
Τι έκανε ο Πεπ; Νομίζω εν τέλει κάτι απλό: αποφάσισε να μιμηθεί τη Λίβερπουλ – να παίξει όπως αυτή. Αν κάποιος περιέγραφε τη χθεσινή Σίτυ θα πρεπε να χρησιμοποιήσει σχεδόν όλους τους όρους που χρησιμοποιεί μιλώντας για τη Λίβερπουλ: οι διαφορές, σε αυτό «το 4-3-3 εναντίον 4-3-3» ήταν λίγες, ελάχιστες. Η Σίτυ έπαιξε με τέσσερις αμυντικούς – οι ακραίοι της άμυνας μάλιστα πήραν λιγότερες επιθετικές πρωτοβουλίες από αυτούς του Κλοπ. Επαιξε με τρία χαφ (τον καταπληκτικό Φερναντίνιο, τον Μπερνάντο Σίλβα και τον Νταβίντ Σίλβα) που πρέσαραν, προστάτευσαν την άμυνα και πάτησαν λιγότερο από κάθε άλλη φορά την αντίπαλοι περιοχή, αλλά δεν έχασαν ποτέ από την προσοχή τους τους αντίστοιχους τρεις του Κλοπ, δηλαδή τον Βαϊνάλντουμ, τον Μίλνερ και τον Χέντερσον. Τέλος η Σίτυ έπαιξε με τρεις κυνηγούς, που μπορεί να μην άλλαζαν θέσεις, όπως κάνουν οι τρεις δαίμονες της Λίβερπουλ, αλλά γνώριζαν χθες πως έπρεπε να καθαρίσουν το ματς μόνοι τους, χωρίς μεγάλες βοήθειες από τους μέσους - ψάχνοντας προσωπικές ενέργειες. Ετσι κι έγινε: ο Αγκουέρο άνοιξε το σκορ, ο Σανέ βρήκε το γκολ της νίκης κι ο Στέρλινγκ θα μπορούσε να τελειώσει το ματς, αφού έχασε την καλύτερη ευκαιρία της ομάδας μετά το 2-1. Όλα αυτά για ένα βράδυ οι τρεις τα έκαναν με ατομικές πρωτοβουλίες: η Σίτυ δεν κατάφερε να στρατοπεδεύσει στην περιοχή της Λίβερπουλ, το φλιπεράκι στη μεσαία γραμμή λειτούργησε ελάχιστα, το τρέξιμο και η πίεση για ένα βράδυ ήταν σημαντικότερα από την κατοχή της μπάλας. Οι καλλιτέχνες (ο Ντε Μπρόιν, ο Μαχρέζ, ο Ζεσούς, ο Γκουιντογκάν) έμειναν εκτός αρχικού σχήματος, γιατί το πράγμα απαιτούσε καρδιά. Και κυρίως μεγάλη συγκέντρωση.
Ο Κλοπ και το ποδόσφαιρό του
Ο Κλοπ, που ήθελε να καταστρέψει την ικανότητα της Σίτυ στην κατασκευή φάσεων, διάλεξε κι αυτός τρεις τρεχαλιτζήδες για τη δική του μεσαία γραμμή κι είχε ένα μεγάλο τακτικό αβαντάζ: ενώ η Σίτυ κάτι έπρεπε ν αλλάξει, η δική του ομάδα έπρεπε απλά να κάνει το παιγνίδι της. Αντίθετα από τη Σίτυ, η Λίβερπουλ για να σκοράρει δεν χρειάζεται να κάνει μεγάλη κατοχή μπάλας, ούτε να έχει δημιουργικά χαφ με ικανότητες στο passing game. Πρέπει απλά η μπάλα να πάει στην επίθεση γρήγορα – και αυτό, για να σκοράρει, δεν χρειάζεται να το κάνει και πάρα πολλές φορές. Ο Γερμανός θα καταριέται σίγουρα την τεχνολογία: η χρήση της πιστεύω στέρησε από τη Λίβερπουλ το γκολ του 0-1 – με γυμνό μάτι, μετά τις καραμπόλες, στη φάση του 17΄ η μπάλα έμοιαζε να έχει περάσει τη γραμμή. Αν η Λίβερπουλ είχε προηγηθεί, πιθανότατα σήμερα θα μιλούσαμε για το πρόωρο τέλος της μάχης του αγγλικού πρωταθλήματος, αλλά με τα αν δεν γράφεται η ιστορία. Νομίζω πως ο Γερμανός πρέπει να κρατήσει από το ματς κυρίως την εικόνα της αλλαγής της Σίτυ: είναι ο ευκολότερος τρόπος για να πείσει τους ποδοσφαιριστές του ότι το δικό τους ποδόσφαιρο είναι φέτος πιο αποτελεσματικό – τόσο μάλιστα αποτελεσματικό, που για ένα βράδυ οι αντίπαλοί τους το αντέγραψαν!
Αυτό νομίζω είναι και το πιο ενδιαφέρον σημείο του χθεσινού καταπληκτικού αυτού παιγνιδιού: η Σίτυ νομίζω πως για να κερδίσει το πρωτάθλημα θα πρέπει να ξεχάσει γρήγορα το πώς κέρδισε χθες και να ξαναβρεί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της – αυτά που κάνουν το ποδόσφαιρό της ξεχωριστό. Η Λίβερπουλ, από την άλλη, πρέπει να αντλήσει δύναμη από την ίδια την ήττα της: δεν έχασε από μια Μάντσεστερ Σίτυ που της έδειξε γιατί έκανε πέρυσι περίπατο στο πρωτάθλημα, αλλά έχασε από μια ομάδα που στο τέλος έπαιζε άμυνα με 11 παίκτες για να κρατήσει το σκορ αδυνατώντας να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, δηλαδή κατοχή μπάλας – κι ενώ μάλιστα κέρδιζε! Αν ο Πεπ αποφασίσει ν αντικαταστήσει την ποιότητα της ομάδας του με την μαχητικότητα (που χθες του έδωσε μια πολύτιμη νίκη) η Σίτυ δεν θα κάνει τίποτα: η δύναμή της ήταν πάντα η απόλυτη εφαρμογή του ποδοσφαίρου που έκανε σπουδαίο τον προπονητή της. Αν, από την άλλη, ο Κλοπ αρχίσει να προβληματίζεται για τις αντοχές της Λίβερπουλ και μπει στον πειρασμό να πειράξει όσα με κόπο έχει φτιάξει, το αβαντάζ των τεσσάρων βαθμών θα αποδειχτεί πολύ μικρό. Αν η δύναμη της Σίτυ είναι η ποιότητά της, η τύχη της Λίβερπουλ είναι η πίστη στο ποδόσφαιρο του Κλοπ. Αυτή η πίστη δεν πρέπει να κλονιστεί μετά την πρώτη ήττα στο πρωτάθλημα: πρέπει αντιθέτως να δυναμώσει.
Και τώρα μόνοι τους
Η αγγλική μάχη κορυφής ήταν υπέροχη, γιατί το αποτέλεσμα (κι ο τρόπος που αυτό προέκυψε…) δεν προδικάζουν το τι θα συμβεί στη συνέχεια. Η Σίτυ και η Λίβερπουλ αντιμετώπισαν χθες η μία την άλλη. Και τώρα έχουν και οι δυο μπροστά τους ένα πιο δύσκολο αντίπαλο: τον εαυτό τους…
