Για να είμαι ειλικρινής δεν την κατάλαβα την χθεσινή συνέντευξη Τύπου του Νίκου Νταμπίζα. Ο Γιώργος Δώνης είπε μετά το τέλος του ματς του ΠΑΟ με τον ΟΦΗ ότι κανείς καλοπροαίρετος οπαδός δεν πρέπει να χρησιμοποιήσει αυτό το ματς για να βγάλει συμπεράσματα. Γιατί χρειάστηκε μια μέρα αργότερα να υπάρξει κάποια νέα τοποθέτηση για ένα ματς, κατά τον προπονητή, ασήμαντο;  Ο Δώνης έχει εξαγγείλει από μέρες ότι θα χρησιμοποιήσει στα τελευταία ματς κάποιους παίκτες που δεν είχαν μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Το έχει πει και ο Μαρτίνς και το κάνει και ο Χιμένεθ. Είναι δεδομένο ότι αν αποφασίσεις να χρησιμοποιήσεις αναπληρωματικούς απέναντι σε μια ομάδα με κίνητρο μπορεί να πάθεις καμιά ζημιά. Είναι επίσης βέβαιο ότι αν αυτό συμβεί, όποιος δεν θα ήθελε μια τέτοια εξέλιξη θα τα βάλει μαζί σου: οφείλεις να το περιμένεις. Ο Αλέξης Κούγιας π.χ είχε εκφράσει την αντίρρησή του για την επιλογή του Δώνη πριν το παιγνίδι του ΠΑΟ με τον ΟΦΗ. Αν ο ΠΑΟ κέρδιζε θα του έκλεινε το στόμα. Δεν κέρδισε και λογικά η ήττα του δημιούργησε κάποιο θόρυβο. Αλλά όταν παίρνεις το ρίσκο να πειραματιστείς πρέπει να το μετρήσεις κι αυτό: για ρίσκο πρόκειται και το ρίσκο καμιά φορά έχει και κόστος. Ο ΠΑΟ πειραματίστηκε σε ένα ασήμαντο για αυτόν ματς. Εχασε. Τα «ακούει» για την ήττα του και από τους οπαδούς του, γιατί αυτή θεωρείται συνέπεια της επιλογής του προπονητή του: ας πρόσεχε. Αλλά ό,τι συμβαίνει είναι λογικό επακόλουθο – θα πρεπε να το περιμένει.  Συνεντεύξεις Τύπου χρειάζονται για άλλες εξηγήσεις, όχι για την ήττα από τον ΟΦΗ. Σε τελική ανάλυση ο ΠΑΟ φέτος βαθμούς έχασε και από τον Πανιώνιο, τον Αστέρα, την Ξάνθη, την ΑΕΛ, τον ΠΑΣ και τον Λεβαδειακό – από όλους δηλαδή!  

Το περίμενα ότι ο ΠΑΟ θα έχανε από τον ΟΦΗ και περιμένω να δούμε κι άλλα ανάλογα αποτελέσματα στο φινάλε. Πάντα έχουμε τέτοια όταν φτάνει αυτή η εποχή, που οι Ιταλοί αποκαλούν «εποχή του μπισκότου». Το «μπισκότο» έχει πλάκα ως έκφραση. Υπάρχουν δυο ερμηνείες για το πώς αυτή γεννήθηκε. Σύμφωνα με τη πρώτη η λέξη «μπισκότο» προέρχεται από την έκφραση bis cotto, που σημαίνει «δυο φορές βρασμένο» ή «δυο φορές μαγειρεμένο». Όταν χρησιμοποιείται στα αθλητικά σημαίνει πως το «μαγείρεμα» ενός αποτελέσματος το θέλουν και οι δυο αντίπαλοι: το αποτέλεσμα «μαγειρεύεται» αμοιβαία. Η άλλη ερμηνεία θέλει τον όρο να προέρχεται από τον ιππόδρομο. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία όταν μια ιπποδρομιακή κούρσα ήταν «μαϊμουδιασμένη» ο ιδιοκτήτης του αλόγου που δεν έπρεπε να κερδίσει του έδινε ένα ηρεμιστικό χρησιμοποιώντας ένα γλυκάκι – ένα μπισκοτάκι. Το άλογο έχανε και κέρδιζε κάποιο αουτσάιντερ. Με τον καιρό η έκφραση πέρασε στο ποδόσφαιρο: χρησιμοποιείται για να δείξει την έλλειψη διάθεσης του φαβορί να κερδίσει.   

Οι σοφοί Κύπριοι λένε νιάου

Οι Ιταλοί αποκαλούν τα περίεργα αποτελέσματα που προκύπτουν στο τέλος κάθε πρωταθλήματος και «αποτελέσματα τέλους της σεζόν»: υπονοούν ότι αν τα παιγνίδια στα οποία τα συγκεκριμένα αποτελέσματα προκύπτουν δεν γίνονταν στο φινάλε της σεζόν αλλά νωρίτερα, αυτά θα ήταν διαφορετικά. Εμείς μιλάμε, συνήθως, για «ομορφιές του ποδοσφαίρου», (η έκφραση ανήκει στον Δημήτρη Μελισσανίδη νομίζω και ειπώθηκε μετά από ένα ματς Ηρακλής – ΑΕΚ). Οι σοφοί Κύπριοι λένε απλά πως πρόκειται για «ματς νιάου» - παιγνίδια, δηλαδή, στα οποία κάποιος δίνει ένα σύνθημα «νιαουρίζοντας», ώστε να προκύψει το αποτέλεσμα που πρέπει. Θα έχουμε «παιγνίδια νιάου» στο φινάλε. Ναι θα έχουμε. Όχι γιατί υπάρχει κάποια σκοτεινή συναλλαγή, αλλά γιατί στο φινάλε σπάνια ένας αδιάφορος προκαλεί τον υποβιβασμό κάποιου που καίγεται. Μετράνε φυσικά και τα προηγούμενα. Ο ΠΑΣ π.χ κάποτε έκανε προσφυγή στα δικαστήρια και στέρησε από τον ΠΑΟ την έξοδο στην Ευρώπη. Πώς να περιμένει τη βοήθεια του;  

Δικαιούνται οι ομάδες να είναι αδιάφορες; Ηθικά όχι, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως και οι προπονητές έχουν την υποχρέωση να κατεβάζουν πάντα τους καλύτερους παίκτες τους. Οι προπονητές έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν τα παιγνίδια και για συμπεράσματα που αφορούν την επόμενη σεζόν – κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Τα ματς του φινάλε επιτρέπουν δοκιμές, γιατί επί της ουσίας σηματοδοτούν το ξεκίνημα της νέας σεζόν. Ο Δώνης θέλει να δει τον Αποστολάκη σε συνεχόμενα ματς, αλλά και να δώσει ευκαιρίες στον Στάικο ή στον Παντελάκη. Ο Μαρτίνς θέλει να δει επί τω έργω τον Αβραάμ Παπαδόπουλο, αλλά και τον Ανδρούτσο που φέτος έπαιξε λίγο. Ο Χιμένεθ χρησιμοποιεί σε συνεχόμενα ματς τον Σβάρνα – αν δεν το κάνει τώρα πότε θα το κάνει; Υπάρχει περίπτωση να έκαναν αυτές τις δοκιμές αν δεν ήταν οι ομάδες τους βαθμολογικά αδιάφορες; Δεν το πιστεύω. Αλλά ας φρόντιζαν όσοι σήμερα καίγονται να είχαν κίνητρο αυτές οι ομάδες. Αν π.χ η Ξάνθη κέρδιζε τον ΠΑΟΚ, ο Μαρτίνς δεν θα έκανε δοκιμές με την ΑΕΛ κι αν ο Αστέρας ή ο ΠΑΣ κέρδιζαν τον Ολυμπιακό η ΑΕΚ θα κυνηγούσε ακόμα τη δεύτερη θέση. Σε κάθε πρωτάθλημα ό,τι σπέρνεις θερίζεις κι αλίμονο αν περιμένεις την σωτηρία σου από τους άλλους.

Συμβαίνει σχεδόν παντού

Συμβαίνει αυτό μόνο στην Ελλάδα; Όχι φυσικά. Όπου χρειάζεται να γίνει κάποιου είδους rotation αυτό γίνεται χωρίς κανείς να σκέφτεται ομάδες που κινδυνεύουν . Αυτό το Σαββατοκύριακο στην Ευρώπη είδαμε την Γιουβέντους να χάνει από τη Σπαλ και την Μπαρτσελόνα να φέρνει ισοπαλία με την Ουέσκα: και οι δυο έπαιξαν με πολλούς αναπληρωματικούς. Θα δούμε μέχρι το φινάλε κι άλλα τέτοια.

Είναι όλα αυτά τα ματς ύποπτα; Εξαρτάται. Τα αποτελέσματα αυτά δεν θα προκύπτανε αν τα συγκεκριμένα παιγνίδια γίνονταν ένα τρίμηνο πριν – αλλά το ζήτημα είναι η αδιαφορία και όχι τα ματς. Στο ποδόσφαιρο σπανίως όταν είσαι αδιάφορος θες να κάνεις κακό σε όποιον καίγεται: συνήθως οι ομάδες δεν θέλουν να δημιουργούν εχθρούς, ειδικά αν υπάρχει μια κάποια πιθανότητα αυτούς που θα στεναχωρήσουν να τους ξαναβρούν μπροστά τους σύντομα. Θα πει κάποιος ότι όταν η Γιούβε χάνει (με τον τρόπο που έχασε..) από τη Σπαλ στεναχωρεί την Εμπολι, τη Μπολόνια  και τη Τζένοα - όλες διαμαρτυρήθηκαν. Σωστό είναι αυτό, αλλά είναι κανόνας στο ποδόσφαιρο πως δύσκολα τη γλυτώνεις αν δεν κρατάς την τύχη στα χέρια σου.

Υπάρχει ένα παγκόσμιο κύκλωμα, που τώρα στο τέλος στήνει ματς; Αυτά είναι κουταμάρες. Δυστυχώς στο φινάλε της σεζόν στα πρωταθλήματα δεν έχουν όλοι ούτε τους ίδιους στόχους, ούτε τα ίδια κίνητρα. Είναι καλύτερο μάλιστα να έχεις αντίπαλο ένα αδιάφορο, παρά ένα υποβιβασμένο. Ο υποβιβασμένος καμιά φορά κουβαλάει το θυμό της αποτυχίας και μπορεί να σου κάνει ζημιά. Ετσι την έπαθε ο Αγιαξ, που έχασε κάποτε ένα πρωτάθλημα από την υποβιβασμένη Ντε Γκράφστααπ, αλλά και η Ρόμα που ακόμα θυμάται την υποβιβασμένη Λέτσε να της χαλάει τη γιορτή της απονομής του τίτλου. Κι έτσι υποβιβάστηκε κάποτε η Νιούκασλ, που δεν κατάφερε να κερδίσει την τελευταία αγωνιστική την τότε υπό διάλυση και υποβιβασμένη ιστορική Αστον Βίλλα.

Τα αποτελέσματα στον επίλογο της σεζόν είναι συχνά παράλογα, αλλά δημιουργούν βεντέτες. Το ποδόσφαιρο έχει πιο πολύ ανάγκη από αυτές, παρά από πρόθυμους να συμμετέχουν σε πανηγύρια…