Ο ΠΑΟΚ πέρασε από την Τρίπολη πιο εύκολα από όσο μπορούσε να φανταστεί κι ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του και βαδίζει προς την κατάκτηση του πρωταθλήματος που θέλει να το κερδίσει αήττητος και όσο πιο γρήγορα γίνεται: η πρόβλεψή μου παραμένει ότι θα κάνει γύρο του θριάμβου στο ματς με τον Ατρόμητο στην Τούμπα. Ο Αστέρας έχασε κάποιες ευκαιρίες στο πρώτο ημίχρονο, αλλά έπαιξε όπως ακριβώς ήθελε ο ΠΑΟΚ: δεν κλείστηκε, άφησε χώρους για αντεπιθέσεις, δεν επεδίωξε να έχει κάποιο παίκτη παραπάνω στα χαφ ή στην άμυνα – όπως έκανε η Παναχαϊκή του Σωκράτη Οφριδόπουλου π.χ την περασμένη Τετάρτη ή όπως έκαναν η Βίντι και η Μπάτε Μπορίσοφ που στην Ευρώπη έκαναν πλάκα στον αήττητο πρωτοπόρο του ελληνικού πρωταθλήματος. Αν αντιμετωπίσεις τον ΠΑΟΚ με «ένα προς ένα παίκτη» στη μεσαία γραμμή, του χαρίζεις στημένες φάσεις και δεν ασχολείσαι σχεδόν καθόλου με τον Μπίσεσβαρ και τον Μαουρίτσιο θα χάσεις. Το αν θα παίζει ή δεν θα παίζει ο Πρίγιοβιτς μάλιστα σε ένα τέτοιου τύπου παιγνίδι δεν έχει καμία σημασία. Ο Σέρβος δεν συμμετείχε στην παραγωγική διαδικασία του παιγνιδιού – φάσεις τελείωνε. Η παρουσία του έκανε μια τεμπέλα ομάδα, όπως είναι ο ΠΑΟΚ, ακόμα περισσότερο τεμπέλα: όλοι σημάδευαν τον Πρίγιοβιτς κι αυτό το θεωρούσαν επιθετικό παιγνίδι. Χωρίς αυτόν μέσοι και επιθετικοί του Λουτσέσκου θα υποχρεωθούν να παίξουν λίγο περισσότερο: αν έχουν την δυνατότητα να το κάνουν, ο ΠΑΟΚ θα είναι και πιο παραγωγικός από ότι στον πρώτο γύρο. Και παίκτες έχει, και τρόπους έχει: απλά συχνά πάσχει από διάθεση όπως όλες οι ομάδες που ξέρουν πως δεν χρειάζεται να παίξουν πολύ για να κερδίσουν.

Είτε πάρει ένα φορ, είτε δεν πάρει, ο ΠΑΟΚ θα κερδίσει το πρωτάθλημα κατά τη γνώμη μου εύκολα: το θέλουν σχεδόν όλοι, κυρίως όσοι πέρυσι συμπόνεσαν τον Ιβάν Σαββίδη όταν μπούκαρε στο γήπεδο με τους μπράβους και τα κουμπούρια. Οι μπράβοι μπούκαραν και χθες παρεμπιπτόντως, αλλά μην περιμένετε ανακοινώσεις της ΕΠΟ ή τοποθετήσεις του Βασιλειάδη ή παρεμβάσεις του αθλητικού εισαγγελέα. Οι άνθρωποι είναι απασχολημένοι: ψάχνουν πως θα μπλέξουν τον Ολυμπιακό με το Τζήλο.

Η συνέπεια της ψύχωσης

Η ιστορία της φυγής του Πρίγιοβιτς ήταν μια μεγάλη παγίδα, όχι για τον ΠΑΟΚ, αλλά για τον Ολυμπιακό που τον ακολουθεί και που κοιτάζει πάντα μπροστά του, ενώ κατά τη γνώμη θα ήταν καλό να κοιτάζει και λιγάκι πίσω του. Επειδή στον κόσμο αρέσει το ποδόσφαιρο (περισσότερο, ελπίζω, από το παρασκήνιο του) όλοι συζητούσαν τις προηγούμενες μέρες ποια μπορεί να είναι η επίπτωση της απουσίας του Σέρβου στο παιγνίδι του ΠΑΟΚ και περίμεναν την Τρίπολη για να το διαπιστώσουν. Μεγάλο πρόβλημα θα ήταν για τον ΠΑΟΚ να μην έχει τον Σέρβο με την Μπάτε και την Βίντι, (ή έστω κόντρα στον Οφριδόπουλο και στον Λουμπαρδέα…): στο εφετινό ελληνικό πρωτάθλημα δεν θα υπάρξει σχεδόν καμία επίπτωση. Ο Ολυμπιακός, κατά τη γνώμη μου, θα έπεφτε σε μια μεγάλη παγίδα αν ο ΠΑΟΚ έφερνε εντελώς κατά τύχη (όπως στο Περιστέρι π.χ) μια ισοπαλία στην Τρίπολη. Θα παίρνανε όλοι τα κομπιουτεράκια, θα άρχιζαν τους υπολογισμούς, θα ανέλυαν το πρόγραμμα του ΠΑΟΚ για να δουν που μπορεί να χάσει βαθμούς, θα φαντασίωναν ότι ο τίτλος θα κριθεί στο ματς της Τούμπας κτλ. Η συνέπεια της ψύχωσης των οπαδών θα ήταν όλο αυτό να περάσει στους παίκτες και στον προπονητή. Θα σταματούσε η προσπάθεια να παίξει η ομάδα καλύτερο ποδόσφαιρο, θα ξεκινούσε η βαθμοθηρία, θα μεγάλωνε το στρες. Το χειρότερο; Θα περνούσαν υποχρεωτικά σε δεύτερη μοίρα τα ματς με την Ντιναμό Κιέβου και θα γινόταν πάλι το πρωτάθλημα το «εν τούτω νίκα», που όλοι θα βλέπανε στον ύπνο τους.

Δεν είναι απαραίτητα κακή η ψύχωση για τίτλους: αυτή κάνει τον Ολυμπιακό ένα μοναδικό σωματείο  που κερδίζει κάθε χρόνο σε όλα τα σπορ πρωταθλήματα. Αλλά άλλο είναι η ψύχωση κι άλλο η παράνοια. Στον Ολυμπιακό δεν θα τυπώσουν ποτέ μπλουζάκια που να λένε «δεν πάμε για πρωτάθλημα» και ποτέ δεν θα βγει κάποιος να πει ότι «στην εφετινή σεζόν υπάρχουν προτεραιότητες διαφορετικές από τους τίτλους»: είναι ιστορικά υποχρεωμένοι όλα να τα κυνηγάνε, ακόμα και με 13 ομάδες, την ΕΠΟ και το Κράτος απέναντί τους. Αλλά  «ιστορική υποχρέωση» δεν σημαίνει και ότι πρέπει ντε και καλά να γίνεις Δον Κιχώτης και να τα βάζεις με ανεμόμυλους: ο Ολυμπιακός πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να αποκλείσει την Ντιναμό Κιέβου – ο μεγάλος σκοπός του πρέπει να είναι αυτός. Δεν θα του χαριστεί τίποτα στην Ευρώπη, ο αντίπαλός του είναι μια ομάδα πιο έμπειρη και πιο ακριβή, οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του, αλλά υπάρχουν. Για την ακρίβεια είναι πολύ περισσότερες από αυτές που είχε φέτος να διεκδικήσει στην Ελλάδα οτιδήποτε. Εδώ το πρωτάθλημα φέτος θα το έχανε ακόμα και η Βίντι: μη σου πω ότι θα έπρεπε να πάρει προπονητή τον Παράσχο για να μείνει στην κατηγορία, ας ‘ούμε

Τον καιρό του Βαλβέρδε

Στη Λειβαδιά είδα πάντως ένα Ολυμπιακό που μετά από καιρό μου άρεσε πολύ. Με τον Μπουχαλάκη να βοηθά δημιουργικά πιο πολύ από τον κουρασμένο τελευταία Καμαρά, με τους ακραίους μπακ να κάνουν σπουδαίο ματς (όχι τυχαία πολλές ομάδες προσφέρουν σοβαρά χρήματα και για τον Κούτρη και για τον Ομάρ), με έξι και επτά παίκτες να πατάνε την αντίπαλη περιοχή, ο Ολυμπιακός έκανε ένα παιγνίδι που θύμισε τον καιρό του Βαλβέρδε σκοράροντας στην αρχή του κάθε ημιχρόνου. Όλα αυτά ενώ φανερά ο Λάζαρος είναι ακόμα ανέτοιμος και ο Ποντένσε δεν πατούσε πολύ καλά – αρκούσαν ο Φορτούνης, ο Γκερέρο και ο Γκιγιέρμε για να κάνει η ομάδα ένα από τα καλύτερά της εφετινά ματς εκτός έδρας σε ένα γήπεδο που δυο χρόνια δεν κέρδιζε.

Ο Μαρτίνς έχει ως αποστολή να εμφανίσει με την Ντιναμό Κιέβου ένα Ολυμπιακό που να τρέχει όσο με τη Μίλαν. Πρέπει παιγνίδι με παιγνίδι να δει την ομάδα του να ανεβάζει στροφές, να γίνεται καλύτερη στην άμυνα και πιο αποτελεσματική στην επίθεση: περιθώρια βελτίωσης υπάρχουν και είναι τεράστια. Δεν χρειάζεται κανείς να το πει, αλλά με το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός μπορεί να ασχοληθεί του χρόνου. Ελπίζοντας ότι θα ξεκινήσει από την ίδια αφετηρία με όλους. Χωρίς να χρειάζεται να φτιάξει μια ομάδα από την αρχή και χωρίς να έχει απέναντί του όσους εξυγίανση θεωρούν το πώς μπορεί να μπαίνουν οι μπράβοι ανενόχλητοι και να την πέφτουν σε διαιτητές στο ημίχρονο των αγώνων…