Επειδή κάποια πράγματα μου αρέσει να τα λέω πριν από τα παιγνίδια, στη Sportday της Πέμπτης είχα γράψει ένα κομμάτι με τίτλο «Η τέχνη της ισοπαλίας», ως προαναγγελία του ματς της ΑΕΚ με τη Ντιναμό Κιέβου. Εκεί είχα θυμίσει ότι κάποτε το να παίρνεις ισοπαλίες ήταν χρήσιμο και είχα κάνει κατανοητό (ελπίζω τουλάχιστον…) γιατί η ισοπαλία ήταν το πιθανότερο αποτέλεσμα του ματς της Ενωσης με τους Ουκρανούς: ο βασικός λόγος είναι ότι ο Χιμένεθ σχεδιάζει παιγνίδια, που στην Ευρώπη ειδικά, είναι αρκετά πιθανό να τελειώσουν ισόπαλα. Οσο πιο κοντά μένει η ΑΕΚ στα θέλω του προπονητή της τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να μην χάσει – το αν θα κερδίσει εξαρτάται λίγο περισσότερο από τους παίκτες της. Το πράγμα έχει ένα ενδιαφέρον που ξεπερνά τα ίδια τα παιγνίδια της ΑΕΚ: μοιάζει με ποδοσφαιρική συνταγή. Τώρα που κι αυτό το ματς τελείωσε ισόπαλο θέτω κι εδώ τις παρατηρήσεις μου στα υπόψιν σας.
Μικρές νίκες και όχι ήττες
Νομίζω ότι αυτός ο παράξενος εθισμός στην ισοπαλία οφείλεται πολύ και στο ότι κάθε ισοπαλία είναι φέτος για την ΑΕΚ μια μικρή νίκη και δεν μοιάζει καθόλου με ήττα: αυτό έχει ως συνέπεια ότι οι παίκτες της Ενωσης έμαθαν να την αποδέχονται. Το πρώτο θετικό αποτέλεσμα της ΑΕΚ στη σεζόν ήταν η ισοπαλία στο Μπριζ: χάρη σε αυτή πήρε τελικά την πρόκριση στους ομίλους του Γιουρόπα λιγκ. Η ισοπαλίες με την Μίλαν, ειδικά αυτή στο Σαν Σίρο, έδωσαν στην ομάδα του Χιμένεθ την αυτοπεποίθηση που της ήταν απαραίτητη. Οι συνολικά πέντε ισοπαλίες στον όμιλο του Γιουρόπα λιγκ της έδωσαν την πρόκριση στην επόμενη φάση. Καμία από αυτές τις ισοπαλίες δεν ήταν τελικά στραβοπάτημα: ούτε καν αυτές με την Αούστρια και την Ριέκα στο ΟΑΚΑ που δεν ενθουσίασαν τους οπαδούς της ομάδας. Θυμίζω ότι με τους Κροάτες στην Αθήνα η ΑΕΚ έχανε με 0-2 και τελικά γύρισε το ματς: το 2-2 υπήρξε τελικά καταδικαστικό για την πρωταθλήτρια Κροατίας – όχι για την ΑΕΚ. Με τη δε Αούστρια και οι δυο ισοπαλίες έφεραν ανακούφιση: την πρώτη στο ΟΑΚΑ η ΑΕΚ την πήρε στο τελευταίο λεπτό σε ένα παράξενο ματς, τη δεύτερη στη Βιέννη την χρειαζόταν για να προκριθεί.
Κακό δεν έκαναν και μερικές ισοπαλίες στην Ελλάδα: ίσα ίσα. Η ισοπαλία με την Ξάνθη χάρη στο γκολ του Βράνιες στο 90’ ήταν πολύτιμη, γιατί απέτρεψε μια δεύτερη σερί ήττα – κάτι που στην Ελλάδα ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό δεν το αντέχει. Η ισοπαλία με τον ΠΑΟ στη Λεωφόρο, με το γκολ του Λιβάγια στο τέλος, απομάκρυνε γκρίνιες που είχαν ήδη ξεκινήσει. Η ισοπαλία με τον Ολυμπιακό στο κύπελλο άνοιξε το δρόμο για τις δυο νίκες κόντρα στον πρωταθλητή που ακολούθησαν. Πριν το ματς με την Ντιναμό Κιέβου έγραφα ότι Χιμένεθ δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις ισοπαλίες, σημειώνοντας πως αν η ΑΕΚ δεν μπορέσει να κερδίσει την επικίνδυνη, αλλά ανέτοιμη Ντιναμό Κιέβου, για τον Ισπανό ένα 0-0 θα ήταν μια χαρά αποτέλεσμα. Προέκυψε τελικά το 1-1 που κάπως τον στεναχώρησε. Αλλά που σε καμία περίπτωση δεν είναι καταδικαστικό, αν κρίνω από την εικόνα της Ντιναμό Κιέβου και την θέληση που η ΑΕΚ κατέθεσε.
Πείθει τον αντίπαλο
Η λέξη «ισοπαλία» προκύπτει από το «ίση πάλη»: σημαίνει ότι οι δυο ανταγωνιστές πάλεψαν το ίδιο και για αυτό δεν προέκυψε νικητής. Είναι άδικο να το λες για την ΑΕΚ γιατί στις ευρωπαϊκές της ισοπαλίες η ΑΕΚ έχει καταθέσει περισσότερη ψυχή από τον αντίπαλό της. Ο Χιμένεθ δεν κυνηγάει τις ισοπαλίες, απλά έχει πείσει την ομάδα του ότι δεν είναι άσχημα αποτελέσματα – ειδικά αν, χάρη σε αυτές, γλυτώνεις από ήττες. Εχει ενδιαφέρον να δει κανείς πως προκύπτουν αυτές οι ισοπαλίες: δεν είναι όλες ίδιες. Η ΑΕΚ φέρνει ισοπαλίες γιατί κυνηγά μέχρι το τέλος τα ματς για να γλυτώσει από ήττες (τέτοιες ήταν αυτές με την Ξάνθη, τον ΠΑΟ, την Αούστρια και την Ριέκα στην Αθήνα) ή υποχρεώνει τον αντίπαλο να τις αποδεχτεί ως τελικό αποτέλεσμα γιατί δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να κερδίσει (αυτό συνέβη στα ματς με την Μίλαν, τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, την Μπριζ και την Αούστρια εκτός έδρας). Πριν το χθεσινό ματς έγραφα ότι η ΑΕΚ χρειάζεται αυτό το δεύτερο τύπου ματς: η περίσταση απαιτούσε η ΑΕΚ να μην επιτρέψει στον αντίπαλό της να παίξει όπως θέλει. Τελικά η ισοπαλία προέκυψε όπως εκείνες με την Ριέκα και την Αούστρια: πιο πολύ ήρθε χάρη στην αντίδραση, παρά χάρη στο πλάνο – το πλάνο χάλασε από το γκολ των Ουκρανών στο 19΄ στο μοναδικό σουτ που έκαναν.
Ο Χιμένεθ προσπαθεί κάτι απλούστατο, αλλά πολύ αποτελεσματικό: ζητάει από όλους να πιέζουν τον αντίπαλο, που κουβαλάει μπάλα και κυρίως ζητά από τους αμυντικούς του να μην δίνουν μέτρα στον αντίπαλο κυνηγό για να τρέξει με τη μπάλα. Ο Χιμένεθ θέλει η ΑΕΚ του να υποχρεώνει την αντίπαλη ομάδα να περπατάει. Θέλει να βλέπει την ομάδα του να κάνει τον αντίπαλό να παίζει αργά και να σκέφτεται. Δεν θέλει τα ματς να ανοίγουν, αλλά θέλει να κρίνονται σε λίγες επιθέσεις. Οσο πιο λίγες φάσεις έχει ένα ματς, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να το κερδίσει η ΑΕΚ. Για να κλείσει όσο πιο πολύ μπορεί το ματς συνήθως στο πρώτο ημίχρονο περιμένει λίγο τον αντίπαλο για να τον κουράσει και να τον χτυπήσει στην επανάληψη. Για να μπορέσει να το κάνει αυτό χθες χρησιμοποίησε από την αρχή τον Γιακουμάκη και τον Κλωναρίδη για δυο λόγους: πρώτον για να τρέξει την ανέτοιμη Ντιναμό στις αντεπιθέσεις τρομοκρατώντας τα αργά της σέντερ μπακ και δεύτερον για να έχει στον πάγκο τον Χριστοδουλόπουλο και τον Αραούχο, έτοιμους να μπουν και να αλλάξουν τη ροή του ματς. Ο Χιμένεθ σχεδίασε ένα ματς για να κερδίσει με 1-0 κι έχοντας πάντα στο μυαλό του το 0-0. Αλλά και την βεβαιότητα πως αν η ομάδα του βρεθεί πίσω στο σκορ θα έχει τη δυνατότητα μιας αντίδρασης χάρη στους παίκτες του πάγκου – η τρίτη του αλλαγή, ο Αϊντάρεβιτς, σκόραρε.
Δεν θα καταλάβει πως
Για μια άλλη ομάδα το τελικό 1-1 θα ήταν ένα κακό αποτέλεσμα: όχι για την ΑΕΚ. Στη ρεβάνς αν προηγηθεί θα προκριθεί: η άμυνά της δεν έδειξε να έχει το παραμικρό πρόβλημα με τους επιθετικούς των Ουκρανών. Αν βρεθεί πίσω στο σκορ επίσης μπορεί να φτάσει στο 1-1 ή και στο 2-2. Κινδυνεύει μόνο από το 0-0, που είναι μια μη βολική ισοπαλία. Αλλά τις πιο πολλές φορές φέτος που αυτό το 0-0 ήρθε σε εκτός έδρας ματς, (στο Μιλάνο, στη Βιέννη, στο Μπριζ, στο Καραϊσκάκη, στα Γιάννινα), ήρθε γιατί η ΑΕΚ το επεδίωξε. Τώρα δεν της χρειάζεται και δεν θα το ψάξει. Και αν το ψάξει η Ντιναμό Κιέβου, που την ξεχασμένη τέχνη της ισοπαλίας δεν την ξέρει όσο η ΑΕΚ, θα αποκλειστεί χωρίς να καταλάβει πως.
