Μια αγωνιστική πριν το τέλος των ομίλων του Τσάμπιονς λιγκ το μόνο φαβορί που κινδυνεύει με αποκλεισμό είναι η Λίβερπουλ. Η περσινή φιναλίστ του τελικού χρειάζεται νίκη την τελευταία αγωνιστική κόντρα στη Νάπολι στο Ανφιλντ και το πιθανότερο είναι να την πάρει. Θα πρέπει να ευχαριστήσει και τον Μάρκο Μάριν και τον Μπεν: το σπουδαίο γκολ του Ερυθρού Αστέρα, που προέκυψε μετά την εξαιρετική συνεργασία των δυο στο ματς των πρωταθλητών Σερβίας με τη Νάπολι, επιτρέπει στη Λίβερπουλ να προκριθεί με μια οποιαδήποτε νίκη την τελευταία αγωνιστική – σε διαφορετική περίπτωση θα ήθελε δυο γκολ διαφορά. Πλην της Λίβερπουλ, οι υπόλοιποι που φιλοδοξούν στη διοργάνωση να πάνε μακριά έχουν περάσει χωρίς χτυποκάρδια: όλα κι όλα τα εισιτήρια που μένουν χωρίς δικαιούχο είναι τρία. Το ένα θα κριθεί στο Ανφιλντ, το άλλο θα το πάρει ή η Ιντερ ή η Τότεναμ και το τρίτο το διεκδικούν η Λιόν και η Σαχτάρ – ομάδες ικανές για εκπλήξεις, όχι όμως και για μεγάλες διακρίσεις.

Αποτέλεσμα κρίσης και παρακμής

Μολονότι φέτος όλα σχεδόν τα φαβορί περάσανε στους 16, στη διοργάνωση ομάδα που πραγματικά να ξεχωρίζει δεν υπάρχει. Η Ρεάλ έχει μεγαλύτερα προβλήματα από πέρυσι και δύσκολα θα επαναλάβει την περσινή της πορεία, όσο κι αν βελτιωθεί: θα πρόκειται περί θαύματος. Η Μπαρτσελόνα δέχεται εύκολα γκολ και δεν είναι όσο παραγωγική ήταν κάποτε: ειδικά εκτός έδρας ζορίζεται πολύ. Η εφετινή αγγλική εκπροσώπηση είναι χειρότερη από την περσινή: πέρυσι τέτοιο καιρό οι αγγλικές ομάδες έσπερναν τον πανικό – φέτος η Λίβερπουλ και η Τότεναμ παλεύουν για να προκριθούν, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κερδίζει την Γιουνγκ Μπόις στις καθυστερήσεις και ο Γκουαρντιόλα κάνει σαν τρελός γιατί η ομάδα του ισοφάρισε τη Λιόν. Η Μπάγερν μπορεί να προκρίθηκε εύκολα, όμως δεν έχει την περσινή της στιβαρότητα. Η Παρί έχει πάντα μεγάλες φιλοδοξίες, αλλά δεν έχει φτάσει ακόμα στον ημιτελικό της διοργάνωσης: της λείπει το κύρος του φαβορί. Η Γιούβε έχει τον Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά το πόσο πραγματικά δυνατή είναι θα το δούμε στο νοκ άουτ ματς: ο περίπατος στο Καμπιονάτο μπορεί να της κάνει κακό. Η Ατλέτικο, που φιλοξενεί και τον τελικό, δυσκολεύεται να κάνει το βήμα μπροστά: θα είναι κακός μπελάς για όλους, αλλά παραμένει ένα μεγάλο αουτσάιντερ. Ζούμε το Τσάμπιονς λιγκ της ισορροπίας – δεν υπάρχει καμία ομάδα που να δημιουργεί βεβαιότητα ότι θα την δούμε στους ημιτελικούς.

Ολες αυτές που ανέφερα μπορεί εύκολα να είναι σε αυτούς, αλλά μπορεί και να μην είναι. Το κακό είναι ότι αυτή η ισορροπία είναι περισσότερο αποτέλεσμα της παρακμής ή της αγωνιστικής κρίσης κάποιων αληθινά μεγάλων ομάδων, παρά αποτέλεσμα βελτίωσης των υπόλοιπων.

Δύσκολα μπορείς να το πεις

Αν δείτε όλες αυτές τις ομάδες που διεκδικούν το τρόπαιο αληθινά καλύτερες σε σχέση με πέντε χρόνια πριν είναι τρεις, τέσσερις. Σίγουρα είναι η Μάντσεστερ Σίτυ και για αυτό περιμένω φέτος από αυτή πολλά. Ισως είναι η Γιουβέντους, αν και η άμυνά της είναι μάλλον χειρότερη σε σύγκριση με αυτή που είχε όταν έπαιξε στον τελικό του Βερολίνου: δεν υπάρχει πια και ο μεγάλος Τζίτζι Μπουφόν. Μοιάζει καλύτερη η Παρί αλλά ακόμα έχει σκοπέλους να περάσει για να μας πείσει ότι ωρίμασε. Ισως είναι και η Λίβερπουλ, η οποία όμως κινδυνεύει με αποκλεισμό. Δεν μπορώ κάτι τέτοιο να το πω για καμία άλλη ομάδα.

Είδαμε τους καλύτερους

Αν αυτό συμβαίνει δεν είναι γιατί όλοι κάνουν λάθη, σκορπάνε λάθος τα χρήματα τους ή δεν έχουν ιδιοφυίες στον πάγκο όπως παλιά: νομίζω ο λόγος είναι κάποιος άλλος. Στην πραγματικότητα, χάρη στην γιγάντωση και τα χρήματα του Τσάμπιονς λιγκ, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια παρακολουθήσαμε μερικές σούπερ ομάδες, αλλά και μερικούς απίστευτους ποδοσφαιριστές, που δεν θα ήταν όμως λογικό να μην νοιώσουν τις συνέπειες του χρόνου. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο κι ο Μέσι, που έβαλαν την σφραγίδα τους στη διοργάνωση παραμένουν σπουδαίοι, αλλά κουβαλάνε πάνω από πεντακόσια ματς στα πόδια τους: η κλάση πάντα υπάρχει, η αντοχή όμως είναι ζητούμενο. Η Ρεάλ Μαδρίτης του Ζιντάν υπήρξε μια καταπληκτική μηχανή, μια ομάδα που για πολλά χρόνια έκανε ελάχιστα λάθη σε κρίσιμα ματς – μετατρέποντας συχνά πυκνά τελικούς σε ματς επίδειξης. Η Μπαρτσελόνα μας παρουσίασε αυτή την τελευταία δωδεκαετία ομάδες που έπαιξαν σπουδαίο ποδόσφαιρο βασισμένες σε αρτίστες που θα μείνουν αξέχαστοι. Είδαμε επίσης πολλές καταπληκτικές ομάδες που επειδή έπεσαν στη Μπάρτσα και στη Ρεάλ κέρδισαν λιγότερα τρόπαια από όσα άξιζαν: η Γιούβε του Αλέγκρι είναι το καλύτερο παράδειγμα, αλλά και η Μπάγερν, μια ομάδα πληρέστατη και εξαιρετική δεν πήρε τους τίτλους που θα πρεπε, χωρίς αυτό να σημαίνει πως σε κάτι υστερούσε. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια είδαμε την καλύτερη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – αυτή του σερ Αλεξ Φέργκιουσον.

Είδαμε επίσης την Ιντερ του Μουρίνιο που έκανε το τρεμπλ και την Πόρτο του ίδιου προπονητή που έκανε το 2004 μια τεράστια έκπληξη. Παρακολουθήσαμε επίσης την καλύτερη Τσέλσι όλων των εποχών, αλλά και την σκληρότερη, αποτελεσματικότερη και σίγουρα καλύτερη Ατλέτικο Μαδρίτης της ιστορίας – μια ομάδα που αγωνίστηκε σε δυο τελικούς του Τσάμπιον λιγκ σε τρία χρόνια. Χαρήκαμε επίσης την Αρσεναλ του Βενγκέρ, που έπαιξε ένα μόνο τελικό, αλλά αναστάτωσε τη διοργάνωση πολλές φορές ευχάριστα και είδαμε πως μια ομάδα με κεκτημένη ταχύτητα, όπως ήταν η Μίλαν του Αντσελότι μπορεί να γίνει πρωταθλήτρια Ευρώπης ακόμα κι αν στο πρωτάθλημά που παίρνει μέρος είναι τέταρτη.

Με αντίπαλο τον εαυτό τους

Ολες αυτές οι ομάδες έκαναν καταπληκτικά πράγματα και οι πιο πολλές έχουν σήμερα ένα τεράστιο αντίπαλο: τον εαυτό τους. Άλλες έχουν καταπλακωθεί από τη σύγκριση με το παρελθόν: η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μίλαν, η Αρσεναλ, η Ιντερ δεν την αντέχουν. Άλλες προσπαθούν να φανούν αντάξιες της πρόσφατης ιστορίας τους γνωρίζοντας όμως τα όρια τους: η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ, αλλά και η Μπάγερν και η Ατλέτικο θα παίξουν και φέτος το χαρτί τους μέχρι το τέλος - ξέρουν όμως ότι οι καλύτερες μέρες πέρασαν. Οι τρεις από τις τέσσερις πρέπει σιγά σιγά και να ανανεωθούν: η Ατλέτικο το κάνει σταδιακά και με επιτυχία καιρό τώρα. Είναι επίσης δεδομένο πως κάποιες ομάδες θα ποντάρουν και στην έδρα τους και στη φανέλα τους: η Λίβερπουλ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τα έχουν και τα δυο. Αλλά τη σταθερότητα, την ποιότητα, τον αέρα της υπεροχής, και την αποτελεσματικότητα ενός μελλοντικού πρωταθλητή Ευρώπης φέτος δεν τα διακρίνεις σε κανένα.

Κάποιος στο τέλος θα διαδεχτεί την Ρεάλ – δύσκολα όμως θα σημαδέψει την εποχή του. Η φθορά των μεγάλων είναι απλά η χρυσόσκονη των διαδόχων τους…