O ανταγωνισμός των εφημερίδων γίνεται καμιά φορά αιτία για ωραίες εκπλήξεις. Ετσι, μετά τις ιστορίες του Ερίκ Καστέλ που επανακυκλοφόρησαν πρόσφατα από το Εθνος, αύριο στα Νέα επιστρέφει ο άνθρωπος που μεγάλωσε δυο γενιές ποδοσφαιρόφιλων, ο μεγαλύτερος ποδοσφαιρικός ήρωας όλων των εποχών, ο Ρόι Ρέις, οι ιστορίες του οποίου κράτησαν δεκαετίες και τις πρωτογνωρίσαμε στο περιοδικό Αγόρι κυρίως, αλλά και στο Τρουένο και στο Μπλεκ. Η εφημερίδα επέλεξε να μας ξαναθυμίσει την δεύτερη περίοδο του Ρόι, σίγουρα την πιο καλοσχεδιασμένη και πιθανότατα την καλύτερη. Υπάρχει μια πρώτη, με τα χρόνια της αθωότητας του Ρόι, που το σκίτσο είναι ακόμα απλό, και μια τρίτη, πιο σκοτεινή, όπου ο ήρωάς μας ξενιτεύεται και πάει στην Ιταλία μετά από ένα ατύχημα. Στην δεύτερη περίοδο οι ιστορίες είναι οι πιο ενδιαφέρουσες: ο Ρόι είναι εθνικός ήρωας, παίκτης – προπονητής στους Ρόβερς, πατέρας με οικογενειακά προβλήματα.
Μια εξέγερση οπαδών
Τον λατρεύω τον Ρόι κι έχω γράψει για αυτόν πολλές φορές. Για μένα είναι ο μεγαλύτερος Αγγλος ποδοσφαιριστής του καιρού μας κι ας έχω δει μόνο εικονογραφημένα τα κατορθώματα του. Ο Ρόι δεν ήταν σταρ της τηλεόρασης όπως ο Ντέιβιντ Μπέκαμ. Δεν έχανε τα πέναλτι στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ όπως ο Τζον Τέρι. Δεν πήγε ποτέ να παίξει στη Γερμανία όπως ο Κέβιν Κίγκαν. Κυρίως κέρδισε δυο φορές το Παγκόσμιο Κύπελλο, πράγμα που η μετά το 1970 οι αστέρες της Εθνικής Αγγλίας δεν έχουν φανταστεί καν πως θα μπορούσε να γίνει. Ο Ρόι ήταν αρχηγός της Μέλτσεστερ Ρόβερς αρχικά και στη συνέχεια προπονητής της. Ηταν παντρεμένος με την Πένι και είχε δυο κόρες κι ένα γιό τον Ρόκι, που κάποια στιγμή έγινε κι αυτός ποδοσφαιριστής, χωρίς όμως να έχει την κλάση και τα μαγικά πόδια του μπαμπά του.
Ο Ρόι ήταν επίσης λάτρης της ταχύτητας και επαγγελματίας οδηγός αγώνων. Εμείς οι αληθινά πιστοί του αγοράζαμε το Τρουένο κυρίως για να διαβάζουμε τα κατορθώματα του στα ραλι – πραγματικές τρέλες, που είχαν εκνευρίσει πάρα πολύ και τον προπονητή του Γκόρντον Ντέξτερ, αλλά και τον πρόεδρο των Ρόβερς Νταν Φλέτσερ. Όταν μάλιστα ο Ρόι, παρά την πίεση της Πένι, έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τις υποδείξεις αυτών των δυο και έτρεξε κανονικά στο ραλι της Σκοτίας, ο πρόεδρος κι ο προπονητής τον έβγαλαν στο σφυρί και τον πούλησαν στη μισητή Κρόφορντ Σίτι. Χρειάστηκε μια αληθινή εξέγερση των οπαδών για να γυρίσει μετά από ένα μόλις μήνα στους αγαπημένους του Ρόβερς!
Η νοσταλγία των μπαμπάδων
Μεγάλωσα με τον Ρόι κι εν τέλη εξαιτίας του αγάπησα το ποδόσφαιρο. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 βλέπαμε στην τηλεόραση ελάχιστη μπάλα – καμία σχέση με τα τωρινά. Από το ελληνικό πρωτάθλημα είχαν αρχίσει να χάνονται μεγάλες ομάδες και μεγάλοι πρωταγωνιστές: ως πιτσιρικάδες καταπιεζόμασταν από την νοσταλγία των μπαμπάδων μας, που έλεγαν ότι είχαν δει τους καλύτερους. Είχε φύγει από τον Ολυμπιακό ο Γιώργος Δεληκάρης και με το αντίο του είχε τελειώσει κι ο θεαματικός Ολυμπιακός του Νίκου Γουλανδρή. Στον ΠΑΟΚ είχε απομείνει μόνος ο Γιώργος Κούδας. Είδαμε μόνο το αντίο του Μίμη Δομάζου, η αποχώρηση του οποίου από την ενεργό δράση σήμαινε το τέλος μιας εποχής. Η ΑΕΚ του Λουκά Μπάρλου ήταν κι αυτή ανάμνηση: μετά τη φυγή του Ντούσαν Μπάγεβιτς, μόνο ο Θωμάς Μαύρος είχε απομείνει να τη θυμίζει. Οι νέοι σταρ του πρωτόλειου επαγγελματικού μας πρωταθλήματος ήταν κυνικοί ανελέητοι γκολτζήδες σαν το Νίκο Αναστόπουλο, νταήδες σαν τον Τάσο Μητρόπουλου, είχαν παιδικές φάτσες σαν τον Δημήτρη Σαραβάκο, και νόμιζες πως δεν θα μεγαλώσουν ποτέ. Καθώς το ποδόσφαιρο άλλαζε, μόνο ο Βασίλης Χατζηπαναγής επέμενε να μας θυμίζει ότι ένα ματς μπορεί και να εξελιχτεί σε one man show. Το 1980 πήγα στο Καυτατζόγλειο να τον δω με ένα ξάδερφό μου. Ηταν τέλη Αυγούστου, ο Ηρακλής έπαιζε ένα φιλικό με τον ΠΑΟΚ, ο Ιωσηφίδης το χε πάρει πολύ στα σοβαρά και ο Βάσια μετά τις δυο τρεις πρώτες αναίτιες κλωτσιές δεν ξανακούμπησε τη μπάλα! Γύρισα σπίτι και διάβασα τέσσερις ιστορίες σερί του Ρόι στο «Αγόρι»: ναι, ο Ρόι ήταν ο μόνος μου ποδοσφαιρικός ήρωας που δεν θα με πρόδιδε ποτέ…
Τα παιδικά χρόνια
Δίπλα του είναι αλήθεια πως είχε χτιστεί μια καταπληκτική ομάδα. Ο Τσάρλι Κάρτερ, με μαλλί ξανθό και ίσιο, ήταν ένας εκπληκτικός τερματοφύλακας. Ο Λόφτι Πικ, σκληρός και λίγο χοντρούλης, ήταν ο βράχος της άμυνας. Ο Ντάνκαν Μακ Αϊ, που είχε αποκτηθεί από την Σέλτικ αρχικά ήταν εχθρός του Ρόι γιατί ένοιωθε σταρ, μετά όμως εξελίχτηκε σε ιδανικό παρτενέρ. Ο Τζίμι Νας έτρεχε πάντα στα δεξιά περιμένοντας τη μαγική πάσα. Ο Γκρεγκ Φόστερ εκτός από ένα καταπληκτικό αριστερό πόδι ήταν και καλός φίλος: από αυτόν ο Ρόι γνώρισε την Πένι και την παντρεύτηκε σε ηλικία 22 χρόνων. Και φυσικά υπήρχε και ο μπαμπάς του Ρόι κι ο αδερφός του, έτοιμοι πάντοτε να του δώσουν συμβουλές και να τον ακούσουν. Ειδικά ο μπαμπάς του στο κεφάλαιο «τα παιδικά χρόνια του Ρόι» ήταν πραγματικά ο άνθρωπος πίσω από το μύθο.
Σχεδιασμένα και αληθινά
Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι κανείς δε μπορεί να δώσει τέτοια φάλτσα στη μπάλα. Διαπίστωσα ότι το ποδόσφαιρο είναι πολύ λιγότερο θεαματικό από αυτό που περίμενα. Κυρίως κατάλαβα ότι χάρη στο Ρόι τα είχα δει όλα, πριν πραγματικά τα δω. Οι μεγάλες φάσεις που είδα ήταν απλά επανάληψη κάποιων προηγούμενων - σχεδιασμένων, αλλά εξίσου αληθινών. Ο Μαραντόνα ντρίπλαρε κάποτε όλη την Εθνική Αγγλίας, αλλά κι ο Ρόι έχει βάλει τρεις τουλάχιστον φορές αυτό το γκολ στην Κρόφορντ Σίτι. Ο Βαν Μπάστεν νίκησε τον Ντασάεφ σουτάροντας σχεδόν από τη γραμμή του άουτ: ο Ρόι έχει βάλει το ίδιο γκολ, αλλά με «ψαλίδι»! Ο Ρόναλντ Κούμαν χτυπούσε τα πιο δυνατά φάουλ του κόσμου, αλλά ο Ρόι ήταν σαφώς περισσότερο εύστοχος. Ο Μπέκαμ παντρεύτηκε την Βιτόρια, αλλά τα αισθηματικά του Ρόι ήταν πιο περίπλοκα: χώρισε την Πένι (!) και όταν τα ξαναβρήκαν αυτή πέθανε στο δυστύχημα που είχε ως οδηγός ελικόπτερου! Τότε ήταν που έκοψε και το ποδόσφαιρο από πίκρα κι έφυγε από την Αγγλία για να γίνει προπονητής στη Μόντσα. Τι να μας πει η πραγματική πραγματικότητα;
Ηταν οι καλύτεροι
Ο Ρόι κάποτε άνοιξε την πόρτα της ιστορίας κι από εκεί ξεπετάχθηκαν οι καλύτεροι. Ο Μπεν Λίπερ, ο σπουδαιότερος τερματοφύλακας – γιατρός. Ο Κέβιν Κοξ, το «αγρίμι» με την κορδέλα (και μια μακρινή ομοιότητα με τον Κέβιν Κήγκαν), ο Τζόν Στάρκ, ο πρώτος μισθοφόρος ποδοσφαιριστής που άλλαζε μια ομάδα το μήνα. Άλλοι ήταν γρήγοροι κι εκρηκτικοί, άλλοι εγωϊστές, αλλά με καλή καρδιά τελικά, άλλοι τα κατάφεραν γρήγορα κι άλλοι έφτασαν κούτσα κούτσα προς τη δόξα. Τώρα που ο Ρόι Ρέις, ο πατέρας όλων αυτών και ο δικός μας μεγάλος αδερφός γύρισε, ελπίζουμε να δούμε και τους υπόλοιπους. Στριφογυρίζουν στην καρδιά και στο μυαλό μας χρόνια τώρα…
