Μου έκανε εντύπωση τις προάλλες μια φράση του Ντιέγκο Σιμεόνε μετά από μια νίκη της Ατλέτικο Μαδρίτης – νομίζω κόντρα στην Σέλτικ στο Τσάμπιονς λιγκ – για τον Γκριεζμάν. «Δεν είχα καμία αμφιβολία -όταν κάποιοι δεν ήθελαν να επιστρέψει- πως γεννήθηκε για να παίξει στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Έφυγε, γύρισε όμως πίσω ακολουθώντας τον δρόμο του, και κατάφερε να ανατρέψει τα πράγματα» είπε. Ο Σιμεόνε μπορεί να κάνει αυτή την παρατήρηση γιατί έχει παίξει σε πολλές ομάδες και καταλαβαίνει πως δεν είναι όλοι για όλες. Αλλά υπάρχουν άραγε παίκτες γεννημένοι να παίξουν σε μια συγκεκριμένη ομάδα; Αυτό είναι κάτι άλλο. Και είναι μια ωραία ερώτηση.

Αυτοί από τις ακαδημίες  

Είναι εύκολο να πεις πως κάποιοι γεννήθηκαν για να παίξουν σε μια ομάδα όταν αυτοί έχουν κάνει καριέρα στην ομάδα που ξεκίνησαν – όταν, όπως λέμε, προέρχονται από τα σπλάχνα της. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί με άλλη φανέλα τον Πάολο Μαλντίνι, που έπαιξε είκοσι χρόνια στη Μίλαν ή τον Φραντσέσκο Τότι που δεν έπαιξε σε άλλη ομάδα εκτός από τη Ρόμα. Παίκτες που ήρθαν από τα φυτώρια μιας ομάδας και σε άλλη δεν αγωνίστηκαν – οι Τσάβι και οι Ινιέστα πχ που συνέδεσαν την Μπαρτσελόνα με την ζωή τους, όπως και ο Ραούλ τη δική του με την Ρεάλ ή ο Τζέραρντ τη δική του με την Λίβερπουλ – είναι εύκολο να πεις πως γεννήθηκαν για να παίξουν στις ομάδες στις οποίες έγιναν σημαίες. Τέτοιοι παίκτες, που έχουν βγει από τις Ακαδημίες των ομάδων και στην ομάδα που τους ανέδειξε ρίζωσαν υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα όσο κι αν έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο. Ο Σιμεόνε αναφέρθηκε στον Γκριεζμάν λέγοντας πως γεννήθηκε για να βρεθεί στην Ατλέτικο, ακόμα κι αν ως πιτσιρικάς δεν μπορούσε αυτό να το φανταστεί. Αυτές οι περιπτώσεις, που σε κάνουν να πιστεύεις πως ένας παίκτης ταιριάζει σε μια ομάδα φυσιογνωμικά και χάρη στον χαρακτήρα του, μολονότι δεν προέρχεται από αυτή είναι πιο σπάνιες. Και πιο ενδιαφέρουσες.

Πολλοί και λίγοι

Παίκτες γεννημένοι για να αγωνιστούν στις ομάδες που έγραψαν ιστορία, παρόλο που ξεκίνησαν αλλού, δεν είναι πάρα πολλοί. Με τους κάπως πιο παλιούς που πήγαιναν κάπου και ρίζωναν είναι πιο εύκολο να το πεις. Ο Πλατινί πχ ήταν γεννημένος για την Γιουβέντους: θα ήταν ένα μεγάλο παράδοξο αν δεν φορούσε την φανέλα της. Το ίδιο κι ο Ρουμενίγκε στη Μπάγερν: εγώ όταν βλέπω την ομάδα του Μονάχου παραταγμένη, νομίζω πως θα τον δω ακόμα. Ο Βαν Μπάστεν επίσης ήταν δεδομένο πως θα φορούσε τη φανέλα του Αγιαξ και της Μίλαν. Ο Μπέργκαμπ από την άλλη όχι: θα μπορούσε να αλλάζει μια ομάδα το χρόνο, όπως πχ και ο Γκούλιτ. Για τους «παλιούς» βέβαια αυτές οι αξιολογήσεις βασίζονται πολύ και στις εικόνες που κουβαλάς. Πως πχ να πεις ότι ο Ράιαν Γκίγκς θα μπορούσε να παίζει κι αλλού όταν τον έχεις δει μόνο στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ; Με τους πιο καινούργιους όμως, που ομάδες αλλάζουν εύκολα, το πράγμα είναι πιο δύσκολο.

Παράδοξα της ζωής

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν χωρά αμφιβολία πως ήταν γεννημένος για την Ρεάλ Μαδρίτης και μάλλον άργησε να πάει σε αυτή. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τον άλλο Ρονάλντο – το «φαινόμενο»: η μόνη φανέλα που έμοιαζε να του ταιριάζει ήταν της Εθνικής Βραζιλίας. Γεννημένος για να πάει στην Ρεάλ ήταν και ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, κι ας ήταν συμβατός και με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: πάντα είχε κάτι το κοσμοπολίτικο. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον Ζιντάν πχ. Αυτός θα μπορούσε να έχει παίξει σε ομάδες με λιγότερη αριστοκρατία – θα μου κόλλαγε πχ στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Γεννημένος για την Ρεάλ είναι ο ΕμΠαπέ, όπως πχ μου έμοιαζε γεννημένος για την Μπαρτσελόνα ο Ρόμπεν που αντί να πάει στους Καταλανούς πήγε στη Ρεάλ με την οποία ήταν ασύμβατος. Αποτελεί παράδοξο της ζωής ότι ο Φαν Πέρσι δεν έπαιξε στη Μίλαν κι ότι ο Καντονά δεν έπαιξε στη Νάπολι. Κι ότι ο Αντρέας Μέλερ δεν πέρασε για λίγο έστω από την Ιντερ. Στην Μάντσεστερ Σίτυ μου είναι ταιριαστοί ο Γκρίλις κι ο Στόουνς. Ο Ντε Μπρόιν ήταν γεννημένος για την Αρσεναλ. Ο Χάλαντ νομίζω πως θα πρεπε να παίζει στην Μπάγερν Μονάχου ή αν ντε και καλά έπρεπε να παίξει στην Αγγλία, όφειλε να πάει στη Λίβερπουλ. Κι ο Χάρι Κέιν στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Γεννημένος για το νησί (Τσέσλι, Τότεναμ, Νιούκασλ) μου έμοιαζε πάντα ο Λεβαντόφσκι. Και για την Παρί ο Μπενζεμά. Που όμως παντού σπουδαίος θα ήταν.  

Επρεπε να είναι αλλού

Από αυτούς που αγωνίζονται σήμερα στις μεγάλες ελληνικές ομάδες δεν βλέπω κανένα που να είναι απολύτως ταιριαστός με την φανέλα που φοράει σήμερα: όλοι σχεδόν θα μπορούσαν να παίζουν κι αλλού. Για τους παλιότερους ήταν πιο απλό το πράγμα. Ο Σαραβάκος πχ ήταν δεδομένο ότι θα έπαιζε στον ΠΑΟ, όπως κι ο Χένρικσεν, ο Κυργιάκος, ο Μπορέλι. Ο Αναστόπουλος, ο Μητρόπουλος, ο Τζόρτζεβιτς ήταν γραμμένο στο κάρμα τους να περάσουν από τον Ολυμπιακό στον οποίο ήταν άδικο που δεν αγωνίστηκε ο Χατζηπαναγής παραμένοντας ωστόσο σύμβολο του Ηρακλή. Ο Τσιάρτας θα μπορούσε να παίζει στην ΑΕΚ και μόνο και σε οποιαδήποτε δεκαετία. Υπάρχουν πολλοί που βρέθηκαν σε ομάδες κι έκαναν καριέρες ενώ είχαν χαρακτηριστικά χαρακτήρα για να παίξουν αλλού. Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος κι ο Νίκος Νταμπίζας πχ νομίζω ότι αν είχαν βρεθεί στον ΠΑΟ θα είχαν γίνει αρχηγοί του. Στυλ για Παναθηναϊκό είχε κι ο Αγγελος Χαριστέας. Ο Ελευθερόπουλος νομίζω θα ήταν πιο συμβατός στην ΑΕΚ ενώ ο Λυμπερόπουλος ήταν γεννημένος για να παίξει στον Ολυμπιακό. Ο Ντέμης Νικολαϊδης πάντα πίστευα πως θα ήταν ο απόλυτος ήρωας της εξέδρας του ΠΑΟΚ. Για τον ΠΑΟΚ ήταν γεννημένος κι ο Αριελ Ιμπαγάσα χωρίς να το ξέρει.

Είναι γοητευτικά παράξενο ότι τελικά στον ΠΑΟΚ ο ξένος που έχει φορέσει πιο πολλές φορές τη φανέλα του είναι ο Βιερίνια. Όταν είχε έρθει μου φαινόταν εντελώς παράταιρος εκεί. Σήμερα νομίζω πως δεν έχει φύγει ποτέ από τον ΠΑΟΚ. Ότι γεννήθηκε στη Σαλονίκη, μεγάλωσε στις Ακαδημίες του κι αρνήθηκε όλες τις προτάσεις που είχε ποτέ του. Δεν είναι έτσι, αλλά έτσι έπρεπε να είναι…