Η πρόκριση της Γιουβέντους, μετά την πρόκριση της Ρεάλ Μαδρίτης, επαναφέρει στην επικαιρότητα την παλιά καλή συζήτηση για το «ειδικό βάρος της φανέλας». Ομολογώ ότι δεν περίμενα με τίποτα την πρόκριση της πρωταθλήτριας Ιταλίας γιατί θεωρώ την Τότεναμ μια αρκετά καλή αγγλική ομάδα: η ευκολία με την οποία είχε ανατρέψει το σε βάρος της 0-2 στο πρώτο ματς την έκανε στα μάτια μου απόλυτο φαβορί. Αλλά η φανέλα είναι φανέλα, θα σου πει κάποιος.

Δεν πίστευα ότι θα προκριθεί

Ενας λόγος που δεν πίστευα ότι θα προκριθεί η Γιουβέντους, παραδόξως, ήταν η νίκη της κόντρα στην Λάτσιο το περασμένο Σάββατο, με ένα γκολ του Ντιμπάλα στο τελευταίο δευτερόλεπτο του ματς. Ο τρόπος που ήρθε μεγάλωσε, στην Ιταλία τουλάχιστον, το θαυμασμό για την σπάνια ικανότητα της στο να κερδίζει πρωταθλήματα: ο τρόπος που κέρδισε στη Ρώμη έκανε πολλούς να πιστέψουν πως για να χάσει η Γιούβε το πρωτάθλημα θα πρέπει να την στείλουν πάλι στη Β΄ Εθνική με καμιά δικαστική απόφαση! Η Γιουβέντους είναι μια μηχανή κατάκτησης πρωταθλημάτων: στην Ιταλία συνθλίβει τις περισσότερες ομάδες με το βάρος της – τις ψαρώνει. Στο Λονδίνο, όμως, πήγε έχοντας μπροστά της ένα ματς, που ήταν υποχρεωμένη να κερδίσει για να προκριθεί – και πίστευα πως αυτό το «πρέπει να κερδίσει» ίσως αποδειχτεί ο λόγος μιας ευρωπαϊκής αποτυχίας της. Στην Ευρώπη η Γιούβε πρέπει να κερδίζει. Στην Ιταλία αντίθετα πρέπει να την κερδίζουν οι άλλοι: η ίδια δεν έχει ν’ αποδείξει τίποτα. Η διαφορά είναι τεράστια.  

Το Σάββατο στο Ολίμπικο

Στη Ρώμη η Γιούβε κέρδισε τη Λάτσιο στο τελευταίο δευτερόλεπτο των καθυστερήσεων χωρίς να κυνηγήσει καν την νίκη! Στο τελευταίο τέταρτο του αγώνα έμοιαζε συμβιβασμένη με την ισοπαλία, έκανε απλά μια φλύαρη κατοχή μπάλας, κυρίως φρόντιζε να μην έχει ο αντίπαλός της καμία απολύτως ευκαιρία στις αντεπιθέσεις. Ξαφνικά ο Ντιμπάλα πέταξε τη μπάλα μπροστά και σκόραρε βρίσκοντας την μπάλα πέφτοντας – καλά καλά κανείς δεν κατάλαβε πως. Το γκολ του είναι μια φωτογραφία μιας ακόμα σεζόν της Γιούβε: στην Ιταλία ετοιμάζεται να πάρει ένα ακόμα πρωτάθλημα κάνοντας απλά τη δουλειά της. Στην Ευρώπη αυτό δεν της φτάνει κι αυτός είναι ο βασικός λόγος ότι ενώ έχει κερδίσει δεκάδες πρωταθλήματα Ιταλίας έχει ελάχιστα ευρωπαϊκά κύπελλα. Όμως, όπως αποδείχτηκε, μπορεί να την αποκλείσει πλέον μόνο μια ομάδα με ανάλογα κυβικά. Όχι η συμπαθέστατη Τότεναμ, που σήμερα θα πρεπε να τραγουδάει το «Γέλα Κυρία μου».      

Οι φανέλες και οι μύθοι

Πολύ συχνά οι αναφορές στο βάρος μιας φανέλας είναι μια πρώτης τάξεως δικαιολογία για να εξηγηθούν τα ανεξήγητα. Που ήταν σου λένε οι μαγικές ιδιότητες της φανέλας της Γιούβε τα είκοσι τελευταία χρόνια, που έχει να κερδίσει το Τσάμπιονς λιγκ; Και πόσες τέλος πάντων είναι οι βαριές φανέλες μπροστά στις οποίες πρέπει να προσκυνάμε; 

Δε χωρά αμφιβολία ότι αυτές οι φανέλες είναι λίγες. Ελάχιστες. Κάποτε, όταν είχα γράψει ένα κομμάτι για την Λίβερπουλ, τον περασμένο Ιανουάριο μετά την νίκη της κόντρα στην Μάντσεστερ Σίτυ, είχα επισημάνει πως φανέλες, που κάνουν την διαφορά, φοράνε οι ομάδες που έχουν χτίσει τους μύθους τους: η μυθολογία είναι το μυστικό κι όχι τα χρώματα. Αυτός που φτιάχνει τους μύθους του ξέρει και να τους συντηρεί, και το σπουδαιότερο αντλεί τη δύναμή του από αυτούς. Αντίθετα όποιους δεν τους έχει δημιουργήσει τους μύθους του κάποια στιγμή βλέπει σαν βουνό μπροστά του τους μύθους του αντιπάλου του: αυτό νομίζω είναι σε όλες αυτές τις ιστορίες το μεγάλο μυστικό.

Ο μύθος της Κυρίας

Η Γιούβε, ως η απόλυτη πρέσβειρα του ιταλικού ποδοσφαίρου κουβαλά ένα από τους πιο παράξενους μύθους: το μύθο της ομάδας που για να σε αποκλείσει δεν είναι απαραίτητο να παίξει καλά! Αυτό το πράγμα πολλές φορές, σε καταστάσεις πραγματικά δύσκολες, αναπτερώνει το ηθικό των παικτών της και δρα διαβρωτικά στο μυαλό του αντιπάλου. Αν παίξει π.χ η Τσέλσι με την Μπαρτσελόνα, η Τσέλσι γνωρίζει πως για να προκριθεί πρέπει να χαλάσει το παιγνίδι των Καταλανών, οι οποίοι, ιστορικά, για να προκριθούν πρέπει να παίξουν καλά. Με την Γιούβε μπορείς να παίξεις καλά και να αποκλειστείς – ή ακόμα χειρότερα μπορεί η Κυρία να μην κάνει τίποτα το τρομερό και πάλι να σε αποκλείσει, με δυο γκολ σε ένα τρίλεπτο, όπως έκανε κόντρα στην Τότεναμ.

Η φανέλα και η μυθολογία στις ειδικές στιγμές πραγματικά κάνουν τη διαφορά γιατί δημιουργούν στο υποσυνείδητο του αντιπάλου ένα είδος αθεράπευτου φόβου, ένα αρχέγονο θαρρείς τρόμο, όπως οι κατάρες. Η Τότεναμ π.χ καταπλακώθηκε από την υποχρέωση να αποκλείσει μια ομάδα που ακόμα και στις χειρότερες βραδιές της δεν παρατάει τίποτα: δεν λύγισε από την Γιούβε, αλλά από το βάρος που δημιουργεί η υποχρέωση μιας πρόκρισής κόντρα στην συγκεκριμένη ομάδα – ακριβώς όπως πέρυσι π.χ η Μονακό στους ημιτελικούς του Τσάμπιονς λιγκ. Η Ρεαλ που τέτοια προβλήματα δεν έχει, στη Γιούβε στον τελικό έριξε τέσσερα γκολ.  Αν σταθείς απέναντι σε ό,τι η Γιούβε αντιπροσωπεύει, κουβαλώντας εσύ την υποχρέωση να την αποκλείσεις μετά το 2-2 του πρώτου ματς, το βάρος της υποχρέωσης μεγαλώνει: αν η Τότεναμ είχε αυτή την απόδοση απέναντι σε μια άλλη ομάδα χθες βράδυ θα κέρδιζε. Αλλά όπως αποδείχτηκε το να αποκλείσει την Γιουβέντους θα ήταν θαύμα: οι παίκτες της Κυρίας στα δύσκολα έχουν στο μυαλό τους πολλά, που τους δίνουν δύναμη. Π.χ ένα γκολ του Ντιμπάλα στο Ολίμπικο στο 95^ο λεπτό, που σημειώθηκε μόλις τρεις μέρες πριν.   

Οι ωραίες υπερβολές

Οι αναφορές στις φανέλες και στη δύναμή τους εμπεριέχουν πάντα ένα στοιχείο υπερβολής. Εχω δει π.χ τη Λίβερπουλ να γίνεται παιχνιδάκι από κάποια Τζένοα, όταν σε αυτή έπαιζαν ο Σκουράβι και ο Αγκιλέρα. Εχω δει την ίδια τη Γιούβε να ταλαιπωρείται από την Θέλτα, να μπλέκει με τη Μπενφίκα και να αποκλείεται από ένα τελικό που θα έδινε στο γήπεδό της: δεν αποκλείω του χρόνου να την αποκλείσει κάποια ομαδούλα, που δεν θα νοιώσει συστολή απέναντί της σε μια κρίσιμη ώρα ή να την κερδίσει στον επόμενο γύρο του εφετινού Τσάμπιονς λιγκ δυο φορές κάποια ομάδα από αυτές τις μεγάλες που έμειναν. Κάποιος που αγαπά το ποδόσφαιρο θα πει πως χθες, περισσότερο κι από την φανέλα της, η Γιούβε για να αποκλείσει την Τότεναμ χρειάστηκε το υποδειγματικό κοουτσάρισμα του Αλέγκρι, τις εμπνεύσεις του Ιγκουαϊν, την ψυχραιμία του Ντιμπάλα, τον τραυματία Κελίνι κέρβερο στην άμυνα, τον Μπουφόν και αρκετή τύχη στο τελευταίο λεπτό όταν το δοκάρι την έσωσε. Αλλά για μια στιγμή. Όλα αυτά δεν είναι τελικά η Γιούβε και η μυθολογία της; Ολοι αυτοί οι κατά καιρούς ήρωες της δίνουν περιεχόμενο σε ιστορίες που έχουν να κάνουν με την φανέλα της, δίνουν δηλαδή ζωή στο σενάριο της μυθολογίας της.

Η διαφορά της Γιούβε, της Ρεάλ, της Λίβερπουλ, της Μπαρτσελόνα, της Μπάγερν, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι ότι το σενάριο μπορούν και το γράφουν και έτσι η ιστορία και η μυθολογία τους μεγαλώνει. Οποιος έχει κότσια γράφει κι αυτός δίπλα τους. Οποια φανέλα κι αν φοράει. Η Γιούβε στο Λονδίνο δεν φόραγε καν την ασπρόμαυρη που έχουμε τόσο συνηθίσει…