Οι προβλέψεις, λίγο πολύ όλων ότι φέτος θα δούμε ένα αληθινά ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, επιβεβαιώθηκαν πριν καν βγει ο Σεπτέμβριος. Βέβαια η πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο, από ό,τι φάνηκε αυτή την αγωνιστική, μεγαλώνει, όχι γιατί οι διεκδικητές του τίτλου έχουν εξαιρετικές ομάδες, αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: όλοι μοιάζουν να έχουν αγωνιστικά προβλήματα που δύσκολα θα καταφέρουν ν αντιμετωπίσουν – προβλήματα ίσως μεγαλύτερα από τις όποιες αρετές στις οποίες μπορεί να στηριχθούν. Ο Ολυμπιακός πληρώνει το χαμένο καλοκαίρι, ο ΠΑΟ και ο ΠΑΟΚ την καλοκαιρινή υπεραισιοδοξία. Η ΑΕΚ, που δεν έχει ευρωπαϊκά ματς, μοιάζει να είναι η μόνη που μπορεί να κάνει ένα σερί από νίκες και να ξεφύγει, αλλά κι αυτή έχει δύσκολο πρόγραμμα και είναι και λιγάκι εύθραυστη ως ομάδα: τραυματισμοί και γκρίνιες μπορεί να της στοιχίσουν. Υπάρχουν πολλά σημάδια που δείχνουν πως φέτος μπορεί η κορυφή ν αλλάξει πολλές φορές και τουλάχιστον τρεις ομάδες μπορεί να μείνουν ζωντανές στη διεκδίκηση του τίτλου μέχρι τέλους. Η ερώτηση είναι αν αντέχουμε να δούμε ένα τέτοιο πρωτάθλημα – και δεν αστειεύομαι.
Το τελευταίο στην Ελλάδα
Το τελευταίο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα έγινε στην Ελλάδα την περίοδο 2007-08. Ανταγωνιστικό είναι ένα πρωτάθλημα που διεκδικούν τουλάχιστον τρεις ομάδες: αυτό είχε συμβεί τότε. Γιατί είχε συμβεί; Για ένα κατά βάση απλό λόγο: γιατί καμία ομάδα δεν ήταν δομημένη σωστά και καμία δεν είχε την νοοτροπία που ο πρωταθλητισμός απαιτεί. Ο Ολυμπιακός είχε ξεκινήσει με προπονητή τον Τάκη Λεμονή, που είχε ρίξει το βάρος στην άμυνα για να κάνει καλύτερα αποτελέσματα στο Τσάμπιονς λιγκ και εκεί τα είχε καταφέρει καλά: οι δυο εκτός έδρας νίκες (με τη Βέρντερ και τη Λάτσιο) είχαν βάλει τέλος σε ένα πολύ κακό σερί συνεχόμενων αποτυχιών. Όμως, η μεταμορφωμένη για τις ανάγκες της Ευρώπης ομάδα, στην Ελλάδα αγκομαχούσε: ο Ολυμπιακός είχε επτά νίκες με 1-0 – πέντε από τις οποίες με μικρομεσαίους στο Καραϊσκάκη και δεν είχε σκοράρει σε πέντε ματς εκτός έδρας! Στο καθοριστικό για τον τίτλο παιγνίδι, με την ΑΕΛ στο Καραϊσκάκη, σκόραρε στο 90΄ο Μήτρογλου κι αφού προηγουμένως η Λάρισα είχε χάσει τα άχαστα. Πως είχε καταφέρει να πάρει τον τίτλο; Οι δυο ανταγωνιστές του, η ΑΕΚ κι ο ΠΑΟ, είχαν προβλήματα παραδόξως μεγαλύτερα! Η ΑΕΚ, που είχε και τον πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος, τον Μπλάνκο, σκόραρε ευκολότερα, αλλά δεν είχε αγωνιστική σταθερότητα: είχε κερδίσει 4-0 τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ και 4-0 τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, και είχε χάσει στην έδρα της από τον Ηρακλή και τον Πανιώνιο! Ο ΠΑΟ με προπονητή τον Πεσέιρο, έπαιζε για το 1-0, (είχε κερδίσει οκτώ φορές με αυτό το σκορ!) και κατάρρευσε σε ματς που ο γηπεδούχος προηγήθηκε γρήγορα: βγήκε εκτός πρωταθλήματος στο τέλος, μετά τις ήττες από την Ξάνθη (με 2-3) και τον ΟΦΗ (1-4). Ωστόσο το μεγάλο πρόβλημα όλων τότε ήταν η διαχείριση της έντασης, που στο ισορροπημένο εκείνο πρωτάθλημα είχε δημιουργηθεί.
Ο κακός χαμός
Ο Ολυμπιακός εκείνη τη χρονιά δεν είχε αλλάξει μόνο προπονητή (ο Λεμονής έφυγε κι αντικαταστάθηκε από τον Σεγούρα), αλλά και τη μισή διοίκηση! Είχαν φύγει πριν την τελική ευθεία και ο Πέτρος Κόκκαλης, που ήταν εκτελεστικός αντιπρόεδρος, και ο Ιλια Ιβιτς, που ήταν τεχνικός διευθυντής. Η ΑΕΚ έχασε τον τίτλο, μετά την απόφαση για το Βάλνερ, που κακώς χρησιμοποιήθηκε στο ματς του Ολυμπιακού με την Καλαμαριά, όμως πριν την τελική ευθεία, ο Ντέμης Νικολαϊδης, τότε πρόεδρος, πιεσμένος από τους οπαδούς της ομάδας, είχε κάνει απολογιστική συνέντευξη για να εξηγήσει την αγωνιστική αποτυχία, θεωρώντας το πρωτάθλημα χαμένο, δυο μήνες πριν αυτό τελειώσει. Ο Νικολαϊδης, που είχε κάνει πενταετές συμβόλαιο στο Φερέρ, είχε διώξει τον Ισπανό προπονητή (μετά από δυο σερί ήττες με Πανιώνιο και ΑΕΛ) γιατί οι παίκτες δεν τον άντεχαν, και μετά από αποδοκιμασίες στο ΟΑΚΑ για μια εντός έδρας ισοπαλία με τον Αρη, είχε δώσει συνέντευξη Τύπου για να εξηγήσει στον κόσμο τι ακριβώς κι εκείνη τη σεζόν δεν είχε πάει καλά: για το Βάλνερ στην Ελλάδα δεν είχε επιχειρήσει να κάνει ούτε παράσταση στα αθλητικά δικαστήρια! Ακόμα χειρότερα είχαν συμβεί στον ΠΑΟ: παρότι η ομάδα έβλεπε την κορυφή (ο ΠΑΟ, την 21η αγωνιστική, μετά τη νίκη στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο ήταν πρώτος), η γκρίνια των οπαδών του για τη διοίκηση του Γιάννη Βαρδινογιάννη ήταν ακατάπαυστη και η σεζόν ολοκληρώθηκε σε συνθήκες εμφυλίου πολέμου, με συλλαλητήρια κτλ. Ο ΠΑΟ είχε χάσει το πρωτάθλημα για 4 μόλις βαθμούς μένοντας αήττητος στα ντέρμπι (με Ολυμπιακό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ), κι ενώ μετά τον αποκλεισμό από τον Ολυμπιακό στο κύπελλο είχε ουσιαστικά ξεμείνει από υποστήριξη!
Κανείς δεν το αντέχει
Γιατί τα θυμήθηκα αυτά; Γιατί δεν ξέρω αν στην Ελλάδα αντέχουν οι ομάδες ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα – βάζω μέσα φυσικά και τους οπαδούς που ένα τέτοιο πρωτάθλημα το ζουν ως χρονικό αγωνίας προς την καταστροφή! Παραδόξως, όσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα μια ομάδα να τα καταφέρει, καθώς βλέπει ότι και οι ανταγωνιστές της δεν είναι καλά, τόσο μεγαλύτερη είναι συχνά η αδυναμία της να διαχειρισθεί τις ελπίδες της. Πως μπορεί να κάνεις πρωταθλητισμό σε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα; Πρώτα από όλα απαιτείται συσπείρωση: εξέδρα και ομάδα πρέπει να είναι μια γροθιά, αλλά στην Ελλάδα αυτό είναι δύσκολο να γίνει γιατί υποστήριξη υπάρχει μόνο όταν η ομάδα είναι σούπερ – αν δεν είναι κάθε στραβοπάτημά της γίνεται αφορμή για γκρίνια κι όσο πιο πολλά είναι τα στραβοπατήματα τόσο πιο μεγάλη η γκρίνια, που εύκολα οδηγεί στην ισοπέδωση! Επειτα χρειάζεται διοικητική ψυχραιμία – επίσης δύσκολο στην Ελλάδα, αν δεν υπάρχουν σερί από νίκες. Είναι δύσκολο να δεχτείς ότι η ήττα πχ είναι ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά, κι όχι καταστροφή. Τέλος χρειάζονται παίκτες – ηγέτες που στα δύσκολα μπορεί να βγουν μπροστά: ούτε αυτό υπάρχει γιατί στην Ελλάδα οι ηγέτες δημιουργούνται μόνο χάρη σε θριάμβους – κι όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Σε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα χρειάζεται διοικητική καθοδήγηση, προπονητής που να καταλαβαίνει το είδος της δυσκολίας και παίκτες που να δώσουν το κάτι παραπάνω, ακόμα κι αν πάρα πολλά δεν μπορούν. Σε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα κερδίζει ο λιγότερο κακός συνήθως: στην Ελλάδα αν υπάρχει ένας καλός το παίρνει μαρς και οι ανταγωνιστές του απλά ψάχνουν να βρουν τι θα πουν για να του δηλητηριάσουν το κατόρθωμα – τέτοια πρωταθλήματα είναι για όλους εύκολα.
Πως θα τελειώσει
Τα τελευταία δείγματα γραφής των μεγάλων ομάδων είναι μάλλον μέτρια. Κανονικά πρέπει να πω ότι αυτή η μετριότητα εγγυάται φέτος σασπένς και ενδιαφέρον. Δεν το λέω, γιατί δεν κρύβω πως αναρωτιέμαι, όχι ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα, αλλά πως αυτό θα τελειώσει, με τόση ένταση που θα δημιουργηθεί εξαιτίας της μετριότητας (και στο εσωτερικό των ομάδων). Τα νερά είναι αχαρτογράφητα: αναζητούνται καπετάνιοι…
