Μετά την Λίβερπουλ που πανηγύρισε την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος που μαθηματικά έχει κερδίσει καιρό τώρα, μαθηματικά κατέκτησε το πρωτάθλημα της χώρας της και η Γιουβέντους κερδίζοντας την Κυριακή το βράδυ την Σαμπντόρια. Η επιτυχία της δεν είναι έκπληξη. Στις περισσότερες χώρες, η ομάδα που ήταν πρώτη πριν την διακοπή, κατάφερε να κρατήσει τα σκήπτρα και μετά την επανέναρξη του πρωταθλήματος – η Μπάγερν που ήταν η πρώτη που το κατάφερε έδειξε σε όλους το δρόμο. Η Κυρία ήταν πρώτη πριν την διακοπή και πρώτη τερμάτισε τελικά. Θα ήταν αδύνατο να χάσει ένα πρωτάθλημα, ενώ είναι στην κεφαλή της κούρσας: μπορεί να έχασε το κύπελλο από τη Νάπολι, μπορεί να πέταξε βαθμούς σε κάμποσα ματς, μπορεί να είδε πίσω της την Αταλάντα να θεριεύει και να την απειλεί, αλλά στο τέλος τα κατάφερε. Είναι η πρώτη ομάδα που κερδίζει μεγάλο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα για ένατη φορά στη σειρά. Κι όμως, ενώ στην Ιταλία η επιτυχία της δεν αμφισβητείται, στα διεθνή ΜΜΕ δεν υπήρξε ο θαυμασμός που θα έπρεπε για ένα τέτοιο κατόρθωμα. Αναρωτιόμουν γιατί έχει γίνει λίγο παράξενα δύσκολο να πεις μπράβο στη Γιουβέντους.
Μεταπτώσεις και δυσκολίες
Ο κόουτς Μαουρίτσιο Σάρι είχε μιλήσει για τις δυσκολίες που η Κυρία θα έβρισκε καιρό τώρα: θα λεγα ότι είχε προετοιμάσει τους πάντες για το γεγονός ότι η Γιούβε θα μπορούσε ακόμα και να χάσει τον τίτλο! Μια δήλωση του, μετά την απώλεια του κυπέλλου από τη Νάπολι ήταν ενδεικτική. «Δεν μπορούμε να έχουμε ενενήντα λεπτά τρεξιμάτων στα πόδια μας. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Είχαμε κολλήσει σπίτια μας για 70 ημέρες και είναι σαφές ότι η φυσική κατάσταση της ομάδας έχει πρόβλημα: πρέπει, κατά κάποιο τρόπο, να επαναρυθμιστεί. Έτσι, η ένταση του παιγνιδιού δεν μπορεί να είναι η μέγιστη. Βρεθήκαμε να παίζουμε σημαντικά παιχνίδια χωρίς καν ένα φιλικό παιγνίδι: ελπίζουμε πραγματικά αυτές οι μεταπτώσεις να είναι μια μεταβατική φάση, αλλά έτσι όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα δεν μπορείς να είσαι και βέβαιος» είχε πει ο Σάρι δηλώνοντας κυρίως τον προβληματισμό του.
«Οσο ζητάμε από τους αμυντικούς και τους μέσους να υποστηρίξουν το επιθετικό μας παιγνίδι, τόσο θα μεγαλώνουν και τα προβλήματα στην άμυνα. Νομίζω ότι είναι ένα πρόβλημα γενικής συμπεριφοράς: η ομάδα δεν μπορεί να τρέξει όλη μαζί. Ακόμα κι αν επιβάλουμε το επιθετικό μας παιχνίδι, αν πρέπει να σκεφτούμε λίγο την άμυνα και να μην ανεβούμε πολύ, δεν μπορούμε να είμαστε επικίνδυνοι. Αν πάρουμε ρίσκα κι αν τρέξουμε πιο πολύ από όσο πρέπει, δεν μπορούμε να βγάλουμε το ματς. Το πρόβλημα θα λυθεί, αλλά χρειάζεται συνέπεια» είχε δηλώσει. Η ανάλυση ήταν ολόσωστη, αλλά οι άλλοι δεν την άκουσαν. Μολονότι συνέπεια δεν βρέθηκε, ο τίτλος ήρθε. Γιατί η Γιουβέντους ξέρει να κερδίζει πρωταθλήματα ακόμα κι αν δεν είναι καλή. Αρκεί να μην υπάρχει κανείς καλύτερός της. Αυτό ήταν πάντα το μυστικό της.
Η απόλυτη βεβαιότητα
Η Γιούβε είχε ζητήσει να μην υπάρξει απονομή τίτλου πρωταθλητή, αν το καμπιονάτο δεν τελειώσει και είχε φυσικά υποστηρίξει την επανέναρξή του μολονότι είχε δώσει σαράντα μέρες άδεια στους παίκτες της! Η θέση της αυτή είχε να κάνει με την βεβαιότητα της ότι δεν θα υπάρξει καλύτερη ομάδα από την ίδια στην επανέναρξη. Αυτό που για την Γιουβέντους ήταν δύσκολο, δηλαδή η ανάγκη μιας σταθερής απόδοσης που ο Σάρι τόσο παραστατικά περιέγραψε, για τους ανταγωνιστές της ήταν αδύνατο. Το δύσκολο γίνεται, το αδύνατο όχι.
Η Λάτσιο που ήταν δυο βαθμοί πίσω της πριν την διακοπή, έχασε πέντε ματς μετά την επανέναρξη. Η Ιντερ είχε τρομακτικά σκαμπανεβάσματα, όχι μόνο στο πρωτάθλημα αλλά και στη διάρκεια των αγώνων: δείτε την ήττα της από την Μπολόνια για να το καταλάβετε. Η καταπληκτική Αταλάντα, παρά το σπουδαίο σερί της, λύγισε την πιο καθοριστική στιγμή: δεν κράτησε το αβαντάζ στο σκορ στο ματς με τη Γιούβε στο Τορίνο και ισοφαρίστηκε στις καθυστερήσεις, ενώ δεν κέρδισε και τη Βερόνα δίνοντας στην Κυρία το δικαίωμα μιας επιπλέον ήττας. Γιατί; Γιατί ακόμα κι αν έχει μια καλή ομάδα δεν ξέρει από πρωταθλητισμό. Ενώ η Γιουβέντους αυτό ειδικά το ξέρει καλύτερα από οποιαδήποτε ομάδα στην Ευρώπη. Γιατί όμως ούτε αυτή της η καταπληκτική γνώση δεν αναγνωρίζεται ως σπάνια αρετή;
Αψογη διοικητική διαχείριση
Η Γιούβε διαχειρίστηκε φέτος τα πάντα με τρομερή ψυχραιμία. Πρώτα από όλα φρόντισε να βγάλει προς τα έξω την εικόνα μιας ομάδας χωρίς ανασφάλειες: οι εικόνες του Ρονάλντο που διασκεδάζει με την Ντέζη Ντακ αρραβωνιαστικιά του κάνοντας βουτιές ήταν ενδεικτικές της βεβαιότητας ότι το πρωτάθλημα θα το κερδίσει. Η Γιούβε, παρά τις ήττες και τις δυσκολίες, δεν επέτρεψε ποτέ να γίνει η παραμικρή συζήτηση για την τελική της επικράτηση: σε όλη αυτή τη διαδρομή προς τον τίτλο ήταν σημαντικότερη η διοικητική διαχείριση από οτιδήποτε άλλο. «Αφού οι παίκτες μου πήραν το πρωτάθλημα ακόμα και με μένα στον πάγκο, είναι αληθινοί πρωταθλητές» είπε ο Σάρι. Πίσω από τι πικρόχολο χιούμορ υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια: η Κυρία είναι μια μηχανή που κερδίζει πρωταθλήματα. Να πέσει από την κορυφή μοιάζει αδύνατο κι ίσως αυτός είναι ο λόγος που οι επιτυχίες της δεν προκαλούν θαυμασμό. Τις συνηθίσαμε τόσο ώστε τις θεωρούμε μέρος της δουλειάς της. Διαδικασίες και όχι κατορθώματα. Λογικά αποτελέσματα και όχι υπερβάσεις. Και πόση λογική τελικά μπορεί κανείς να αντέξει;
Παντοδύναμη και ακόρεστη
Κάποιοι λένε ότι ο ανταγωνισμός είναι εν τέλει χαμηλός. Μπορεί. Αλλά για το αν η Μίλαν ψάχνεται εδώ και μια δεκαετία, για το αν η Ιντερ πετάει χρήματα σε ένα πηγάδι, για το αν η Νάπολι δεν αντέχει το βάρος της αποστολής, για το αν δεν είναι δυνατόν πια σε καμία ομάδα με μπάτζετ μικρότερο από 70 εκατ να κάνει την έκπληξη, δεν φταίει η Γιούβε. Κάποτε όλοι γκρίνιαζαν για τον Λουτσιάνο Μότζι, τα σφυρίγματα που η Κυρία έπαιρνε, τον έλεγχο της ομοσπονδίας κτλ: τώρα η Κυρία δεν ελέγχει τίποτα, αλλά παραμένει παντοδύναμη και κυρίως ακόρεστη. Εννιά πρωταθλήματα στη σειρά, μετά από ένα υποβιβασμό στη Β Εθνική, μαρτυρούν μια δίψα χωρίς τελειωμό.
Θα μπορούσε ποτέ η Γιούβε να συμπληρώσει τριάντα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα όπως η Λίβερπουλ; Θα μπορούσε να εξαρτάται από ένα και μόνο παίκτη όπως η Μπαρτσελόνα; Θα άλλαζε προπονητή γιατί τον προηγούμενο δεν τον ήθελαν οι παίκτες για να πάρει το πρωτάθλημα όπως η Μπάγερν; Θα είχε ποτέ μυστήριους ιδιοκτήτες όπως η Ιντερ και η Μίλαν; Νομίζω ποτέ. Γιατί είναι η Γιουβέντους.
Το εντυπωσιακότερο της ιστορίας είναι ότι η Γιούβε έχει πείσει τους ανταγωνιστές της στην Ιταλία ότι είναι αδύνατο να της πάρουν τον τίτλο. Δεν το έχει κάνει με την επιβλητικότητα των πρωταθλητών παικτών της, ούτε με το συναρπαστικό παιγνίδι της. Η δική της αυτοκρατορία βασίζεται σε μια μοναδική θέληση για πρωτιά: είναι σαν η Κυρία να είναι η μοναδική αληθινά μεγάλη ομάδα μιας χώρας! Και ίσως για αυτό δεν παίρνει τα μπράβο που πρέπει. Γιατί η θέληση αυτή είναι τόσο μεγάλη, ώστε γίνεται από όλους μας ακατανόητη. Πρώτα από όλα γιατί είναι μόνο δική της….
