Δεν θυμάμαι που το είδα γραμμένο, αλλά είναι μια μεγάλη αλήθεια: είχε κερδίσει δεκαεννέα τουρνουά του Γραν Σλαμ ο Ρότζερ Φέντερερ πριν ταξιδέψει στη Μελβούρνη – ώρα ήταν να πάρει κι ένα χωρίς να υποφέρει και ιδιαίτερα. Ποιος άλλωστε θα μπορούσε να τον σταματήσει στην Αυστραλία; Ο Ναδάλ αποχώρησε τραυματίας. Ο Τζόκοβιτς μοιάζει καιρό τώρα με χομπίστα που αγαπάει το τέννις. Ο Μάρεϊ ταλαιπωρείται και πρόσφατα εγχειρίστηκε. Ο Βαβρίνκα δίνει αγώνες επίδειξης. Ολοι τους έχουν μεγαλώσει αρκετά. Κι ο Φέντερερ έχει μεγαλώσει: στις 8 Αυγούστου θα μπει στα 37. Αλλά έτσι κι αλλιώς αυτός ήταν πάντα ο πιο μεγάλος από όλους.
Του ζήτησε αυτόγραφο
Στην Αυστραλία προσπάθησαν να τον σταματήσουν παίκτες που δεν μπορούν ούτε κατά διάνοια να συγκριθούν μαζί του. Ο αιώνιος looser Μπέρντιχ κάθε φορά που τον συναντά αναρωτιέται αν τον έχει κερδίσει ποτέ. Ο νεαρός Τσανγκ κατά πάσα πιθανότητα θα του ζήτησε ένα αυτόγραφο: σίγουρα θα πήρε τηλέφωνο τους φίλους του για να τον δουν στην τηλεόραση να παίζει μαζί του. Ούτε ο Τσίλιτς, ήδη ηττημένος πριν λίγους μήνες στον τελικό του Γουίμπλετον, είχε το ειδικό βάρος για να του στερήσει ένα τόσο μεγάλο και ιστορικό τίτλο. Στην πραγματικότητα ο Ελβετός είχε μόνο ένα αντίπαλο: αυτόν που υποτίθεται ότι δεν χάνει ποτέ, δηλαδή τον χρόνο. Και τον νίκησε κι αυτόν. Για πλάκα.
Επτά χρόνια μικρότερός του
Ο τελικός με τον Τσίλιτς, το ένα και μοναδικό δύσκολο ματς που ο Φέντερερ έδωσε στην Μελβούρνη, ήταν ένα μοναδικό παιγνίδι με το χρόνο. Δεν είχε φυσικά τη λάμψη του περσινού απέναντι στον Ναδάλ, αλλά είχε και σασπένς και ένταση. Ο Κροάτης είναι επτά χρόνια μικρότερός του Ελβετού και συνηθίζει να βομβαρδίζει. Η ερώτηση, πριν αρχίσει το ματς, ήταν τι θα συμβεί αν η διάρκειά του αγώνα μεγαλώσει υπερβολικά: η λογική έλεγε ότι ο Τσίλιτς, παίζοντας ένα κάπως μηχανικό και μονοδιάστατο τένις, θα είχε το χρόνο σύμμαχο. Όταν κατάφερε να κερδίσει το δεύτερο σετ στο τάι μπρέικ, κεραυνοβολώντας από τη γραμμή του σερβίς και καρφώνοντας κάθε φορά που κατέβαινε, κάποιοι από τους πιστούς του Φέντερερ άρχισαν να φοβούνται ότι ο Βασιλιάς θα χάσει τη μάχη με το χρόνο: χάνοντας ένα σετ, το πρώτο σε ολόκληρο το τουρνουά, το μόνο δεδομένο ήταν ότι το παιγνίδι θα μεγάλωνε, όσο κανένα από όσα είχε δώσει στις δυο εβδομάδες. Στο τρίτο σετ ο Φέντερερ κάνει το μπέικ στο 3-2, παίζοντας με τα νεύρα του αντιπάλου του, που δεν έχει υπομονή και μετά ελέγχει το ματς κερδίζοντάς το με 6-3. Στο τέταρτο σετ υπάρχει ένταση πραγματική και όλοι θυμούνται ότι παρακολουθούν τον τελικό ενός μεγάλου τουρνουά κι όχι ένα αγώνα επίδειξης του μεγάλου Ρότζερ: ο Τσίλιτς μεγαλώνει τη διάρκεια του σετ όσο μπορεί και στο 4-3 κερδίζει το μεγαλύτερο σε διάρκεια γκέιμ του ματς εκμεταλλευόμενος την τρίτη του πιθανότητα να κάνει μπέικ – μετά σερβίρει υπέροχα και πάει το ματς στο 2-2. Και κάπου εκεί μένει στην άκρη αφήνοντας το γήπεδο στο σύμμαχο χρόνο, από τον οποίο ζητάει, στο πέμπτο και καθοριστικό σετ να κάνει αυτό που υπόσχεται, δηλαδή να κερδίσει τον Φέντερερ, που μοιάζει κουρασμένος. Πως μπορεί να μην είναι;
Ο Φέντερερ πήγε στη Μελβούρνη για να κερδίσει τον εικοστό του τίτλο σε τουρνουά Γκραν Σλαμ, αλλά κανένας τίτλος δεν έχει αξία, αν δεν συνδυαστεί με κάτι, που όσοι τον λατρεύουν θα θυμούνται. Αυτό το πέμπτο σετ του τελικού είναι ένα παιγνίδι από μόνο του: η μάχη του Ελβετού με τον αήττητο χρόνο που μοιάζει να έχει κι αυτή τη φορά το πάνω χέρι. Εχουν περάσει μήνες που ο Φέντερερ πρέπει να κερδίσει ένα τελικό στο πέμπτο σετ. Το ματς γίνεται σε ένα κλειστό γήπεδο και η ζέστη είναι ανυπόφορη. Οποιος τον ξέρει, η γυναίκα του πρώτη από όλους, μοιάζει ανήσυχος: στο τέταρτο σετ δυσκολεύεται ακόμα και στο σερβίς – περνά με το πρώτο του χτύπημα μόλις το ένα στα τρία. Ο Τσίλιτς, απέναντι, μοιάζει γίγαντας – στη διάρκεια του αγώνα έχει αποδείξει πως ξέρει και κάτι από στρατηγική. Αλλά ο Φέντερερ δεν έχει αντίπαλο τον Κροάτη, έχει απλά κάτι λογαριασμούς με τον χρόνο: και για να τον νικήσει πρέπει πρώτα από όλα να τον μικρύνει, να τον ελαττώσει όσο γίνεται – κι αυτό κάνει.
Νοκ άουτ σε χρόνο ρεκόρ
Η μάχη με το χρόνο διαρκεί λίγο: μόνο για δυο όλα κι όλα γκέιμ. Ο Φέντερερ ακυρώνει την ευκαιρία του αντιπάλου του να του κάνει ένα μπρέικ στο ξεκίνημα και το κάνει αμέσως μετά αυτός. Στη συνέχεια σερβίρει όπως όταν ήταν είκοσι χρονών και πάει στο 3-0. Κι ο χρόνος ντροπιασμένος κι ανίκανος το βάζει στα πόδια, αφήνοντας τον άτυχο Τσίλιτς μόνο απέναντι σε ένα θηρίο που τον κατασπαράζει: 6-1. Ο Μακ Ενρόου σχολιάζοντας το ματς είπε ότι είναι αδύνατο να γκρεμίσεις με τα χέρια σου το γιγάντιο μαρμάρινο άγαλμα ενός Θεού: πόσο υπέροχη παρατήρηση!
Ο Φέντερερ έκλαψε την ώρα της βράβευσης, είπε ότι ζει ένα παραμύθι. Πλέον κερδίζει τα τουρνουά στα οποία εμφανίζεται κάνοντας όλο τον κόσμο να ξεχνάει ότι είναι 36 χρονών και ότι κανείς σε αυτή την ηλικία δεν έχει κάνει κάτι ανάλογο. Ο χρόνος υποκλίνεται στον υπέροχο αυτό αθλητή, που για να τον διαλύσει, άφησε στην άκρη τη ματαιοδοξία του να είναι νούμερο 1 στην παγκόσμια κατάταξη: έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν άλλα λένε οι πίνακες του ATP, το νούμερο 1 στην ιστορία για πάντα θα είναι αυτός. Πλέον το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι τα ατελείωτα ρεκόρ, που θα αφήσει πίσω του – τα λάφυρα στις νίκες του στις μάχες με το χρόνο, αυτά που του έχουν εξασφαλίσει την αθανασία. Δεν θα τα σπάσει κανείς αυτά τα ρεκόρ: ο χρόνος, όταν κάποτε ο Φέντερερ σταματήσει να εμφανίζεται στα γήπεδα, μπορεί να αναπνεύσει ανακουφισμένος. Καλοί παίκτες θα υπάρξουν πολλοί. Θεός που να του κάνει πλάκα δεν θα εμφανιστεί άλλος…
