Ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός έφτασαν στον τελικό του μπάσκετ έχοντας κάνει μετριότατες εμφανίσεις στα ματς που προηγήθηκαν. Ο Ολυμπιακός κέρδισε διαδικαστικά το Περιστέρι και τον Προμηθέα. Ο ΠΑΟ την ΑΕΚ και τον Αρη με τον Αταμάν να γκρινιάζει για τον τρόπο που (δεν) έπαιζε στην επίθεση η ομάδα του. Στον τελικό αποδείχτηκε πως ο Γιώργος Μπαρτζώκας έκανε προετοιμασία του ματς με τον ΠΑΟ στα δυο προηγούμενα δοκιμάζοντας διάφορα που του ήταν χρήσιμα στον τελικό, ενώ ο Αταμάν προσπαθούσε να προλάβει ένα κακό που το έβλεπε να πλησιάζει. Όποιος προετοιμάζεται για μια νίκη έχει πάντα αβαντάζ απέναντι σε όποιον ψάχνει τρόπο να καλύψει αδυναμίες ώστε να φανεί ανταγωνιστικός. Ο Ολυμπιακός κέρδισε το κύπελλο με ένα ρεσιτάλ του προπονητή του, προετοιμασμένο αρκετά μεθοδικά. Ο Παναθηναϊκός έχασε σχεδόν με κάτω τα χέρια, όχι τόσο θεαματικά όσα έχασε τον προηγούμενο τελικό, εκείνον του σούπερ καπ, αλλά περισσότερο ίσως πικρά γιατί φάνηκε να μην έχει απαντήσεις σε όλα όσα θα έπρεπε να περιμένει. Ισως γιατί τον μεταμορφωμένο μετά τις προσθήκες του Πετρούσεφ, του Μήτρου Λονγκ και βεβαίως του Ράιτ Ολυμπιακό ο Αταμάν δεν τον περίμενε. Εμεινε στον Ολυμπιακό του Μιλουτίνοφ, του Φαλ, του Γκος, του Πίτερς, του Κάναν και του Γουόκαπ που με πολύ κόπο έμαθε στην ομάδα του να αντιμετωπίζει.
Στόχευση από την αρχή
Τα καλά νέα για τον Ολυμπιακό φάνηκαν από την αρχή κι ας ακολουθούσε αρχικά το σκορ. Ο ΠΑΟ φαινόταν να θέλει να τρέξει, αλλά δεν γινόταν να κάνει γιατί ο Γουόκαπ όριζε το χαμηλό τέμπο. Όταν ο Αταμάν έριχνε στο ματς τον Καλαϊτζάκη για να περιορίσει τον Θωμά ο Ολυμπιακός βολευόταν ακόμα περισσότερο για ένα απλούστατο λόγο: οι περιφερειακοί του δεν είχαν την αποστολή να τραβήξουν το σκορ αλλά απλά έπρεπε να ταΐζουν σωστά τον Φαλ στο σετ παιγνίδι. Στο πρώτο προβάδισμα του Ολυμπιακού (14-12) ο Φαλ έχει 6 πόντους χωρίς να ιδρώσει και μολονότι το σκορ είναι χαμηλό ο Ολυμπιακός έχει δείξει ποιο θα είναι το πλάνο του όλο το βράδυ. Σε αυτό το πλάνο ο ΠΑΟ του νευρικού ΛεΣόρτ και του εγκλωβισμένου Ναν δεν είχε απάντηση.
Η στόχευση του Ολυμπιακού είναι τόσο μεγάλη που, στο πρώτο ημίχρονο ειδικά, αυτό του στοιχίζει πολύ στο τρίποντο. Εχει 1 στα 13, κι αυτό το μοναδικό το έχει πετύχει ο Γουόκαπ. Δεν σουτάρει καλά για δυο λόγους: ο πρώτος γιατί η βασική επιλογή είναι να πάει η μπάλα κοντά στο καλάθι και το μακρινό σουτ γίνεται συνήθως στο τέλος της επίθεσης, όταν το βασικό σχέδιο δεν έχει λειτουργήσει. Ο δεύτερος γιατί ο Ολυμπιακός, παρά την καλή σχετικά κυκλοφορία της μπάλας, δεν φτιάχνει σουτ ούτε για τον Κάναν, ούτε για τον Πίτερς που πρέπει να δημιουργήσουν σουτ μόνοι τους: έχουν πολλές αρετές αλλά όχι αυτή. Και οι δυο θα μείνουν πολύ χαμηλά για τα δεδομένα τους. Ο Κάναν που χτύπησε στην αρχή κι έμεινε έξω για περισσότερο χρόνο από αυτό που ήταν υπολογισμένο βρίσκει δυο χρήσιμα τρίποντα στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Πίτερς τελειώνει το ματς κι αυτός με 6 πόντους κι ένα εύστοχο τρίποντο. Και οι δυο έχουν σουτάρει λίγο διότι το πλάνο πρόβλεπε άλλους πρωταγωνιστές. Τα πολλά σουτ του επίσης άστοχου Λαρεντζάκη (0/8 τρίποντα), του Γουόκαπ (1/7) ακόμα και του Μήτρου Λονγκ ήταν τα περισσότερα «ξεφορτώματα» της μπάλας – σουτ που έγιναν για να γίνουν. Αν αυτό δεν στοίχισε ήταν γιατί ο σκοπός ήταν άλλος: σε κάθε κλειστό ματς οι ασίστ μετρούν πιο πολύ από το σουτ κι όλοι είχαν να δώσουν πολλές. Ο Ολυμπιακός έχει 9 παίκτες με μια τουλάχιστον ασίστ! Ο αρχηγός Παπανικολάου έχει 5, ο Λαρεντζάκης 4, ο Μήτρου Λονγκ 3, ο Πίτερς 3. Ο Φαλ, ο Γουόκαπ , ο Κάναν, ο Πετρούσεφ 2. Ακόμα κι ο Μπραζντέκις που στα 13 λεπτά που έπαιξε δεν έχει κάνει σχεδόν τίποτα έχει πασάρει μια φορά σωστά. Όλοι αυτοί οι παίκτες εκτελούν το πλάνο του Μπαρτζώκα που είναι ο μεγάλος συνθέτης. Οι 68 τελικοί πόντοι είναι πολλοί, αν σκεφτεί κανείς τα 5 μόλις συνολικά τρίποντα που ο Ολυμπιακός έχει πετύχει σε 28 σουτ – 4 έχει βάλει ο Μήτογλου μόνος του. Με δεδομένο ότι τα λάθη του Ολυμπιακού για τέτοιο ματς ήταν λίγα, αν ο Ολυμπιακός είχε βάλει 3 μόλις παραπάνω σουτ θα είχε κερδίσει το ματς με ακόμα περισσότερο επιβλητικό τρόπο. Κυρίως γιατί η άμυνα του ήταν απροσπέλαστη.
Αντέχει παραπάνω
Εξυπακούεται ότι το ματς κρίθηκε στην άμυνα κι αυτό συνιστά ήττα του Αταμάν κυρίως. Όχι γιατί ο ΠΑΟ δεν έπαιξε καλή άμυνα (μια χαρά ήταν η άμυνα του απόδειξη οι μόλις 68 πόντοι που δέχτηκε), αλλά γιατί σε ένα τέτοιου τύπου ματς η ομάδα του δεν είχε τύχη. Ο ΠΑΟ έπρεπε να ανοίξει το ρυθμό του παιγνιδιού, να μην εγκλωβιστεί στο σετ παιγνίδι και στο αργό μπάσκετ γιατί σε αυτό ο Γουόκαπ είναι καθηγητής ακόμα και τις βραδιές που δεν έχει σκοράρει πολύ και δεν έχει ούτε καν τις ασίστ που συνηθίζει. Ο Ολυμπιακός, λόγω ομοιογένειας και πλέον και μεγάλου βάθους έχει την ελληνική ικανότητα να παίζει άμυνα ακόμα κι όταν έχει αυτός την μπάλα και επιτίθεται. Σε ένα κλειστό ματς θα περιορίσει τα λάθη, θα χτυπήσει μεθοδικά, θα ανοίξει το ρυθμό όταν δει στον παρκέ την πρώτη αδύναμη πεντάδα του αντιπάλου του: χθες το έκανε στο τέλος του δευτέρου δεκαλέπτου, στο τέλος του τρίτου (μετά μάλιστα από μια επιστροφή του ΠΑΟ) και φυσικά στο ξεκίνημα του τέταρτου. Όταν ο Αταμάν προσπάθησε με ανορθόδοξα σχήματα να αιφνιδιάσει (στο ξεκίνημα του τέταρτου δεκαλέπτου παίζει με Ναν, Γκραντ, Σλούκα, Κώστα Αντετοκούνμπο και Γκριγκόνις), ο Μπαρτζώκας που ελέγχει απόλυτα την κατάσταση παίζει με Πετρούσεφ, Ράιτ, Παπανικολάου, Λαρεντζάκη και ΜήτρουΛονγκ και κάνει τον Ολυμπιακό ψηλό και γρήγορο. Όταν ο Τούρκος δοκιμάζει μαζί τον Ναν με τον ανέτοιμο Σλούκα ο ΠΑΟ χρειάζεται και μια δεύτερη μπάλα στο παρκέ. Ο Αταμάν βλέπει την τρομερή άμυνα του Ολυμπιακού στον Ναν (με Γουόκαπ, Παπανικολάου και στις αλλαγές τον Πετρούσεφ, ενώ υπάρχει στο παρκέ κι ο Φαλ ή ο Ράιτ) αλλά δεν έχει απάντηση γιατί ο μοναδικός που σουτάρει και σκοράρει αξιοπρεπώς είναι ο Μήτογλου. Όταν ο Κάναν σταματά στα ίσια τον Γκραντ (με τάπα στο σουτ) κι όταν ο Γουόκαπ κάνει μπλονζόν στην ντρίπλα (!) του Ναν για να σώσει μια κατοχή και να χαλάσει ένα πράσινο αιφνιδιασμό, καταλαβαίνεις ότι για τον ΠΑΟ δεν υπάρχει σωτηρία. Αν τα βάλεις με ένα σκληρότερο, θα φας ξύλο πολύ. Πρώτα από όλα γιατί ο άλλος αντέχει στο ξύλο παραπάνω.
Νίκη Μπαρτζώκα με τους ψηλούς
Ο Ολυμπιακός ήταν πολύ σκληρός για να πεθάνει και σε ένα ματς «ο θάνατός σου η ζωή μου» ήταν δεδομένο πως θα ήταν νικητής. Στα δικά μου μάτια συνέβη κάτι ιστορικό κι αυτό από μόνο του δικαιολογεί στην εξιστόρηση του ματς μελλοντικά την διάσταση του ρεσιτάλ του Μπαρτζώκα: ο Ολυμπιακός γίνεται η πρώτη ομάδα που εγώ θυμάμαι που κερδίζει τελικό με τους ψηλούς του ως σταθερούς σκόρερ. Ο Φαλ παίρνει τον τίτλο του MVP, αλλά είναι ο Ράιτ που στο τέταρτο δεκάλεπτο βάζει την υπογραφή του στην επίθεση. Και μεταξύ των δυο υπάρχουν οι 10 πόντοι του Πετρούσεφ που με τον τρόπο που έγινε το ματς μαρτυρούν πόσο κατά γράμμα εκτελέστηκε το σχέδιο. Ο Ολυμπιακός πανηγυρίζει τον δεύτερο εγχώριο τίτλο του και στέλνει ένα μήνυμα πως όποιος θέλει να τον εκθρονίσει πρέπει να μην ξανατολμήσει να τον προκαλέσει προσπαθώντας να δείξει πως παίζει καλύτερη άμυνα από αυτόν: απλά η κίνηση δεν έχει νόημα. Ο Μπαρτζώκας χειρίστηκε πολύ καλά την ξαφνική απουσία του Γκος, παρουσίασε στον τελικό μια ομάδα που δεν είχε καμία σχέση με αυτή που άρχισε την χρονιά, πανηγύρισε με το τρόπαιο. Που αποτελεί σχεδόν αποκλειστικά επιτυχία του.
