Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, όπως ακριβώς σημειώναμε ότι ο Δημήτρης Μελισσανίδης έκανε πλάκα στον Ιβάν Σαββίδη και του πήρε ένα πρωτάθλημα χωρίς να καταλάβει πως, έτσι πρέπει και να παραδεχτούμε πως το αφεντικό του ΠΑΟΚ στον τελικό του κυπέλλου απάντησε στα προηγούμενα σαν χαρτοπαίκτης που άφησε τον αντίπαλό του πανί με πανί. Και πέρυσι ο ΠΑΟΚ πήρε το κύπελλο, αλλά, χωρίς να το καταλάβει, ο τρόπος που το κέρδισε του στοίχισε το εφετινό πρωτάθλημα.

Χαλίφηδες και παραμύθια

Πέρυσι ο ΠΑΟΚ κέρδισε στο Βόλο με ένα λάθος ενός Ελληνα επόπτη, του Καλφόγλου, που έφυγε από τους πίνακες. Μαζί του είχε φύγει κι ο Κύζας που επίσης είχε σημαντική συμβολή στην κατάκτηση του κυπέλλου από τον ΠΑΟΚ. Ο Σαββίδης νόμιζε ότι έγινε χαλίφης και δεν είχε καταλάβει ότι, όταν τα τρόπαια τα μοιράζουν έλληνες διαιτητές, θα τους ξαναβρεί όλους μπροστά του σε χρόνο ρεκόρ. Τι λέει ο ΠΑΟΚ εδώ και καιρό; Ότι φέτος τον έκλεψαν. Ποιος τον έκλεψε; Ο Ολυμπιακός λέει, που του πήρε το ματς στην Τούμπα χωρίς να παίξει και η ΑΕΚ που δεν βγήκε να παίξει, όταν έμαθε ότι χάνει με 1-0: ωραία παραμύθια, αλλά χωρίς δράκο. Και ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ βρήκαν και τα έκαναν. Αλλά στην μεν περίπτωση του Ολυμπιακού όλα έγιναν γιατί ένας οπαδός χτύπησε τον προπονητή, στην δε περίπτωση του ματς της ΑΕΚ  όλα ξεκίνησαν όταν ο Κομίνης (κι ο Ποντίκης και ο Στυλιαράς) άρχισαν να συζητάνε για το αν έπρεπε να μετρήσει το γκολ του Βαρέλα. Αυτή είναι η ιστορία του εφετινού πρωταθλήματος, στην ΠΑΟΚτσίδικη μάλιστα εκδοχή της. Με τους οπαδούς ο Σαββίδης λίγα μπορεί: τους φοβάται τόσο που είναι δεδομένο ότι ανάλογα θα κάνουν και προσεχώς – άλλωστε πριν το ματς με τον Ολυμπιακό έχουν διαλύσει ατιμώρητοι το γήπεδο στα Γιάννινα κι αυτό στον ΠΑΟΚ επιλεκτικά το ξεχνάνε. Η τύχη του Σαββίδη είναι ότι με τους οπαδούς έχουν και οι άλλοι προβλήματα, οπότε το κακό είναι μικρό: οι τιμωρίες θα πέφτουν και του χρόνου βροχή αφού μυαλό δεν βάζει κανένας. Από τους Ελληνες διαιτητές, όμως, μπορεί μια χαρά να γλυτώσει: ο Μπορμπαλάν είναι μια ωραία απόδειξη.

Το πρωτάθλημα το έχασε στο Βόλο

Θα σας πω δυο πράγματα για την διαιτησία και το παραγοντικό παιγνίδι για να μην πιάνεστε κορόιδα και κάθεστε και συζητάτε για φάσεις: στην Ελλάδα η διαιτησία έχει ελάχιστη σχέση με καθοριστικές φάσεις – το θέμα είναι τι γίνεται πριν φτάσουμε σε αυτές. Το γκολ του Βαρέλα στην Τούμπα, αν ο ΠΑΟΚ το είχε πετύχει με τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό θα μετρούσε, ακόμα κι αν στον επόπτη την έπεφταν όχι οι παίκτες των ομάδων, αλλά οι δυνάμεις των ΜΑΤ. Στο ματς με την ΑΕΚ το πράγμα ήταν τελείως διαφορετικό: μπορεί να μετρούσε, μπορεί και όχι. Ο Σαββίδης, νοιώθοντας χαλίφης, ενώ ήταν απλά ο Ιζνογκούντ, νόμιζε πέρυσι μετά τον τελικό του κυπέλλου στο Βόλο, ότι σε κάθε περίπτωση θα είχε την εύνοια των διαιτητών σε μια καθοριστική φάση. Στο πρωτάθλημα πήρε σφυρίγματα πάρα πολλά και πίστεψε ότι παίζει μόνος του, όμως σφυρίγματα έπαιρνε και η ΑΕΚ κι αυτό ήταν μια λεπτομέρεια που του διέφυγε μέχρι ο Κομίνης ν αρχίσει να συζητά με τον Ποντίκη – τότε του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και μπούκαρε στο γήπεδο. Νομίζω ότι μετά την διαιτησία του Μπορμπαλάν είναι μπροστά σε ένα σταυροδρόμι: έχει να επιλέξει ανάμεσα στο αν θέλει την ακριβοπληρωμένη δουλικότητα των διαιτητών (την οποία όμως μπορεί να εξασφαλίζουν με τον τρόπο τους κι άλλοι…) ή ένα ποδόσφαιρο στο οποίο θα υπάρχουν διάφοροι Μπορμπαλάν, που τουλάχιστον θα του επιτρέπουν να παρακολουθεί ματς χωρίς να θέλει να μπουκάρει στο γήπεδο. Θα του πρότεινα να το σκεφτεί καλά διότι η απάντηση δεν είναι εύκολη.

Πέφτοντας στα γόνατα

Ο ερχομός του ξένου διαιτητή υπήρξε ο απόλυτος εξευτελισμός της ελληνικής διαιτησίας, την οποία ο Μπορμπαλάν γελοιοποίησε στον τελικό: ο άνθρωπος έδειξε σε όλους ότι ο διαιτητής πρέπει να έχει πρώτα από όλα κύρος – αυτό που οι Ελληνες διαιτητές δεν έχουν. Αυτό είναι το ένα επίπεδο της ιστορίας. Το άλλο είναι ότι από την Πέμπτη που έγινε γνωστό το όνομα του Ισπανού, οι Ελληνες διαιτητές τα έχουν κάνει πάνω τους: μετά το ρεσιτάλ του Ισπανού όλοι καταλαβαίνουν ότι αν αύριο υπήρχε ένα σοβαρό αίτημα να γίνει το επόμενο πρωτάθλημα μόνο με ξένους διαιτητές, το σύνολο των ομάδων θα ήταν σύμφωνο – άντε να διαφωνούσε η ΑΕΚ, η μόνη που έβγαλε ανακοίνωση εναντίον της απόφασης, αλλά όχι και κατά του Ισπανού διαιτητή. Ποια θα είναι η συνέπεια όλων αυτών; Του χρόνου μπορεί οι Ελληνες διαιτητές να είναι όλοι ακόμα περισσότερο δουλικοί απέναντι στον Σαββίδη – του χρόνου το γκολ του Βαρέλα π.χ θα μετρήσει σίγουρα και στο ματς με την ΑΕΚ: μπορούν το πρωτάθλημα να του το πάνε σπίτι.

Αλλά αυτή είναι η μια πλευρά του πράγματος: η άλλη είναι ότι το πρωτάθλημα θα γίνει ακόμα λιγότερο αξιόπιστο, ακόμα περισσότερο γελοίο, ακόμα περισσότερο ασήμαντο. Ο δε Σαββίδης, ακόμα κι αν οι διαιτητές σφυρίζουν τα ματς του ΠΑΟΚ πέφτοντας στα γόνατα, θα ζει πάντα με τον φόβο ότι σύντομα το παιγνιδάκι θα του το πάρει άλλος – έτσι συμβαίνει πάντα. Ο άλλος δρόμος είναι πιο δύσβατος: με ξένους διαιτητές δεν έχεις την σιγουριά ότι θα βλέπεις άβουλα ανθρωπάκια που φοβούνται μην χάσουν το μεροκάματο, αλλά θα είσαι βέβαιος ότι τις δικές τους υπηρεσίες δεν θα μπορεί να τους έχει και κανένας άλλος γιατί τα τσιράκια του Θωμά κάνουν καλή δουλειά. Μπορεί βέβαια οι ξένοι να σου αποβάλουν τον Μαουρίτσιο και τον Βαρέλα και να βγάλουν κάρτα στο Μάτος στο πρώτο μαρκάρισμα – εφαρμογή του κανονισμού κάνουν και επειδή αυτό κάνουν θα τους δεις να σου δίνουν και πέναλτι στο ΟΑΚΑ ή να αποβάλουν τον Βράνιες. Το βέβαιο είναι ότι με ξένους διαιτητές με κουμπούρια στο γήπεδο δεν θα ξαναμπείς και τέτοιο παγκόσμιο ρεζιλίκι δεν θα ξαναγνωρίσεις: όταν το καλοκαίρι σε κάθε ευρωπαϊκό ματς του ΠΑΟΚ δημοσιεύονται οι φωτογραφίες με τα κουμπούρια θα καταλάβεις ότι αυτό δεν είναι και λίγο.

Ξένοι παντού και VAR

Μέχρι τώρα όποιος ελέγχει το σύστημα το έχει στη δούλεψή του. Αν αυτός είναι μόνο ένας, μπορεί να έχει το κεφάλι του ήσυχο, αλλά πλέον ένας δύσκολα θα είναι: όλοι έχουν καταλάβει πως γίνεται η δουλειά κι ο καθένας ψάχνει να βρει άκρη με τον τρόπο του. Ο Σαββίδης έχει να διαλέξει ανάμεσα στο αν θα βρει τρόπο να ελέγχει το σύστημα μόνος ή αν θα το διαλύσει. Από τη Θεσσαλονίκη σύστημα δύσκολα ελέγχεται όση βοήθεια κι αν έχεις από την Κυβέρνηση: μπορεί να πάρεις ένα πρωτάθλημα, αλλά μετά θα σου κάνουν πλάκα για χρόνια – και θα σου τρώνε και λεφτά, όπως φέτος. Αν όμως το σύστημα το διαλύσεις, δημιουργείς πραγματικά τις βάσεις για μια νέα εποχή. Δεν είναι δύσκολο: με ξένους, και μόνο, αρχιδιαιτητές στην ΚΕΔ, με ξένους διαιτητές στα ντέρμπι και στα δύσκολα ματς (ακόμα καλύτερα θα ήταν σε όλα τα ματς…) αλλάζεις εντελώς το πράγμα. Και μετά έρχεται και το VAR και μπορούμε όπως, ο υπόλοιπος κόσμος, να μιλάμε για φάσεις. Όχι για φάσεις που ξέρουμε πως θα τις κρίνει ο διαιτητής πριν καν γίνουν.

Απλό είναι Ιβάν μου: διαλέγεις και παίρνεις.