Κάνω αποχή από οτιδήποτε έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο αυτές τις μέρες: δεν βλέπω, δεν γράφω καν – μολονότι θέματα μπορώ να βρω, όρεξη να υπάρχει. Με τα χρόνια αποφάσισα ότι το ποδόσφαιρο και οι γιορτές δεν πάνε μαζί: αυτές τις μέρες είναι προτιμότερο να αδειάζει το μυαλό από όσα όλο τον υπόλοιπο καιρό σε απασχολούν. Με τον καιρό σταμάτησα να ζηλεύω και τους Αγγλους που χριστουγεννιάτικα παίζουν συνέχεια μπάλα – ίσως γιατί δεν έχουν να κάνουν και τίποτα καλύτερο. Αν οι μέρες αυτές έπρεπε να είναι γεμάτες ποδόσφαιρο θα έπαιζαν ποδόσφαιρο και σε άλλες χώρες: δεν μπορεί να είναι κορόιδα οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Γάλλοι και όλοι οι υπόλοιποι που σταματάνε. Αρέσει στους Αγγλους αυτός ο μίνι αγωνιστικός μαραθώνιος που στήνει η Πρέμιερ λιγκ χριστουγεννιάτικα; Στους οπαδούς ναι, όπως όλα όσα έχουν συνηθίσει. Για τους εμπλεκόμενους, ποδοσφαιριστές και προπονητές κυρίως, όρκο δεν παίρνω. Την δε υποψία μου ότι μάλλον ζηλεύουν όλους τους υπόλοιπους, που αυτές τις μέρες σταματάνε για να γιορτάσουν, μου την επιβεβαίωσε πρόσφατα ένας από τους καλύτερους βρετανούς συγγραφείς της εποχής μας, δηλαδή ο γεννημένος στο Εδιμβούργο Φίλιπ Κερ.

Τα εξηγεί ωραία ο Κερ

Ο Κερ, ειδικεύεται στο παράξενο είδος του ιστορικού-αστυνομικού μυθιστορήματος: οι ιστορίες του με πρωταγωνιστή τον ντεντέκτιβ Μπέρνι Γκούντερ διαδραματίζονται στη ναζιστική Γερμανία. Κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα πέρυσι από την αφήγηση των συνήθως σκληρών ιστοριών του, ο Κερ έγραψε δυο αστυνομικά που έχουν ως σκηνικό την Πρέμιερ λιγκ, το ένα λέγεται «Ξαφνικός θάνατος» και το άλλο το «Χέρι του Θεού» - ένα κομμάτι της ιστορίας του δεύτερου διαδραματίζεται στην Ελλάδα. Τα βιβλία είναι μέτρια και τα δυο, αλλά μας δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίσουμε πως βλέπουν οι Αγγλοι μια σειρά από ζητήματα που αφορούν το ποδόσφαιρό τους κι όχι μόνο: ουσιαστικά ο Κερ κάνει μια συρραφή των βρετανικών αντιλήψεων για την προπόνηση, τους ξένους ιδιοκτήτες, παίκτες και προπονητές, τη FIFA, τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις κτλ. Δεν θα μπορούσε να λείπει και η αναφορά στο πως βλέπουν οι Αγγλοι προπονητές και ποδοσφαιριστές το boxing day – αυτό, που, όπως ο συγγραφέας σημειώνει, είναι μια από τις γιορτές του αγγλικού ποδοσφαίρου, αλλά μόνο για τους μεθυσμένους οπαδούς.        

Το boxing day; Μια κατάρα

Λέει ο Κερ, δια μέσου του ήρωα των βιβλίων του, προπονητή Σκοτ Μάνσον στο πρώτο του βιβλίο: «Σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα. Εχω σχεδόν πατήσει τα σαράντα και μου φαίνεται πως τα σιχαίνομαι για περισσότερη από τη μισή μου ζωή. Επαιζα κάποτε ποδόσφαιρο επαγγελματικά και τώρα προπονώ άλλους να κάνουν το ίδιο – άρα τα Χριστούγεννα είναι εκείνη η εποχή του χρόνου που συνδέω μ ένα αγωνιστικό πρόγραμμα γεμάτο σαν το Hamleys το παιγνιδάδικο. Σημαίνει ξύπνημα πολύ νωρίς το πρωί για προπόνηση σε καμένο από την παγωνιά γρασίδι, τένοντες που τσιμπάνε γιατί δεν υπήρχε χρόνος να ξεκουραστούν, μεθυσμένους οπαδούς που περιμένουν από την ομάδα τους περισσότερα από όσα λογικά θα μπορούσε να κάνει – για να μην αναφέρω τις υψηλες προσδοκίες από έναν ιδιοκτήτη ή έναν πρόεδρο ομάδας που δεν συγχωρούν το παραμικρό  - και εύκολα τάχα μου παιγνίδια απέναντι σε σκιτζήδες στον πάτο της βαθμολογίας που μπορούν να σου την κάνουν γυριστή.

Δεν έχει αλλάξει κάτι φέτος, Τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, αυτή που αποκαλούμε boxing day, παίζουμε εκτός έδρας με την Τσέλσι κι αυτό σημαίνει πως νωρίς το πρωϊ των Χριστουγέννων, ενώ το 99% των κατοίκων της χώρας ασχολείται με το άνοιγμα των δώρων, με τη λειτουργία στην εκκλησία, με την τηλεόραση που είναι ανοιχτή μπροστά στο τζάκι ή, τέλος πάντων, με το να αρχίσουν το ποτό, εμείς είμαστε στο προπονητήριο της ομάδας. Δυο μέρες μετά την εικοστή όγδοη αγωνιστική παίζουμε και πάλι εκτός έδρας στο Νιούκαστλ, πριν παίξουμε στην έδρα μας την Πρωτοχρονιά απέναντι στην Τότεναμ. Τρία παιγνίδια σε έξι μέρες. Αυτό δεν είναι άθλημα, αλλά χειρότερο και από το ironman τρίαθλο. Όταν οι άνθρωποι που εμπλέκονται με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο κάνουν λόγο για «υπέροχο παιγνίδι» συνήθως δεν αναφέρονται στο πόσο καταστρέφει τη γιορτή των Χριστουγέννων όσων στην Αγγλία με αυτό ασχολούνται επαγγελματικά. Κι όποτε θυμάμαι την ιστορία που διάβασα κάποτε σε περιοδικά τύπου «Αγόρι» για τον φιλικό χριστουγεννιάτικο αγώνα στην εμπόλεμη ζώνη του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου μεταξύ Βρετανών και Γερμανών στρατιωτών, σκέφτομαι μέσα μου ότι θα θελα να τους δω να κάνουν το ίδιο χωρίς τερματοφύλακα σε καλή κατάσταση και με ένα τεμπέλη κεντρικό μέσο, που παίζει για την πάρτη του κι ελπίζει χριστουγεννιάτικα να πάρει μεταγραφή σε άλλη ομάδα, ώστε να διπλασιάσει την αμοιβή του, που ήδη έχει εκτοξευτεί στην στρατόσφαιρα».

Και συνεχίζει. Τι σημαίνει boxing day; «Τέρμα το αλκοόλ από τις 22 Δεκεμβρίου και μέχρι το βράδυ της πρωτοχρονιάς. Είναι σαν να είσαι στον πολυτελέστατο γάμο κάποιου σαχλού ποδοσφαιριστή από αυτούς που λατρεύουν τα περιοδικά και να μην επιτρέπεται να φας και να πιείς τίποτα γιατί είσαι μάρτυρας του Ιαχωβά. Όχι αλκοόλ, όχι ξενύχτια, μόνο σωστή δίαιτα και σίγουρα όχι κάπνισμα για μια εβδομάδα: ο Θεός να φυλάξει μη δω ποδοσφαιριστή έστω σε περιοδικό, να φεύγει από κάποιο κλαμπ την παραμονή των Χριστουγέννων με ένα silk cut στο χέρι. Δεν υπάρχουν για μας εδώ γιορτές και Χριστούγεννα. Εχω φτάσει να σκυλοβρίσω σέντερ φορ, γιατί έκανε τατουάζ ένα δράκο – δώρο Χριστουγέννων από την εγκεφαλική νεκρή σύζυγό του – τη μέρα πριν από ντέρμπι της Πρωτοχρονιάς. (…) Το εννοώ - θες ν αγοράσεις κάτι καλό για ένα ποδοσφαιριστή τα Χριστούγεννα; Παρ του καμμιά ταινία σε DVD κι ένα μπουκάλι Aqua di Parma. Τίποτα άλλο μέχρι να τελειώσουμε με αυτή την φασαρία που κρατάει μέχρι τις πρώτες αγωνιστικές του Ιανουαρίου».

Η κρυμμένη εικόνα

Ισως λιγάκι υπερβάλει, αλλά δια μέσου της υπερβολής πολλές φορές βγαίνει στην επιφάνεια η κρυμμένη εικόνα. Και οι ποδοσφαιριστές στην Αγγλία θα ήθελαν για λίγες μέρες ν αράξουν – τους τραβολογάνε στα γήπεδα για να δείχνει η χώρα πόσο ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες. Ας κάνουν ό,τι θέλουν: όπως λέει κι ο Μάνσον συνήθως κάνουν πολύ φασαρία για το τίποτα…